ταετηρίδος ἐπιφανοῦς μητροπολίτου Ἀθηνῶν Μιχαὴλ Ἀκομινάτου πρὸς τὸν ἡγούμενον τῆς μονῆς Ἰωαννίκιον[1].
Παρὰ τὰς δυσμενεῖς συνθήκας, ὑφ’ ἃς διετέλει ἡ ὀρθόδοξος ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησία κατὰ τοὺς χρόνους τῆς φραγκοκρατίας καὶ τουρκοκρατίας, ἡ μονὴ διετηρήθη ἐν ἀκμῇ μέχρι τῆς δεκάτης ἕκτης ἑκατονταετηρίδος ὑπερμεσούσης. Τοῦτο ἐξάγεται ἐξ ἑνὸς σιγιλλίου τοῦ πατριάρχου Σαμουὴλ, ἐκδοθέντος ὑπὲρ τῆς μονῆς ἐν ἔτει 1766, ἐξ οὗ μανθάνομεν ὅτι καὶ ὑπὸ τῶν πατριαρχῶν Μητροφάνους τοῦ Β΄ (1440—1445) καὶ Ἰωάσαφ τοῦ Α΄ (1466— 1469) ἢ Ἰωάσαφ τοῦ Β΄ (1551—1565) ἐξεδόθησαν σιγίλλια ὑπὲρ τῆς μονῆς[2]. Συνετέλεσε δὲ εἰς τὸ νὰ διατηρήσῃ ἡ μονὴ τὴν σπουδαιότητα αὐτῆς καὶ τὸ ἐπίκαιρον τῆς θέσεως ἐφ’ ἧς εὑρίσκεται ἱδρυμένη.
Περὶ τῆς θέσεως τῆς μονῆς εἶναι λίαν χαρακτηριστικὰ ὅσα γράφει, περὶ τὰ μέσα τῆς δεκάτης ἕκτης ἑκατονταετηρίδος, ὁ Ζακύνθιος Παχώμιος Ρουσᾶνος ἔν τινι ἐπιστολῇ αὐτοῦ: «Δι’ ἡσυχίαν δὲ καὶ τὴν τῶν ἀναγκαίων χρείαν, εἰσὶ ὲν καὶ ἐν Εὐβοίᾳ καὶ ἑτέραις νήσοις (μοναστήρια), ομἶμαι δὲ κατὰ πάντων ἔχειν τὸ νῖκος τὴν τοῦ Ἁγίου Μελετίου μονὴν καὶ τα περὶ αὐτήν, οὖσαν ἐν μεθορίοις Ἀττικῆς τε καὶ Βοιωτίας, ἔχουσαν δὲ πόλεις, ἀξιολόγους οὐκ ἄπωθεν, Ἀθήνας φημὶ καὶ Θήβας, Χαλκίδα τε τὴν κατ’ Εὔριπον, Μέγαρά τε καὶ Κόρινθον. Ἠπειρῶτις δέ ἐστιν, οὐκ ἀπορεῖ δὲ κόλπων εὐθαλασσίων, τῶν τε ἐξ ἀμφοτέρων τῶν μερῶν τοῦ Πελοποννησιακοῦ ἰσθμοῦ καὶ του Εὐρίπου»[3].
Εἰς οὓς βίους τοῦ ὁσίου Μελετίου, ἡ μονὴ ἀναφέρεται ὡς κειμένη ἐπὶ τοῦ ὄρους Μυοπόλεως, ἐν δὲ τῷ πατριαρχικῷ σιγιλλίῳ ὑπὲρ τῆς μονῆς, ὑπὸ τὸν τύπον Μυουπόλεως. Τὸ αὐτὸ ὄνομα εὑρίσκεται καὶ εἰς τὰ ἑξῆς βιβλιογραφικὰ σημειώματα τοῦ ὑπ’ ἀριθ. Additional 28816 ἑλληνικοῦ κώδικος τῆς βιβλιοθή-
- ↑ Σπ. Π. Λάμπρου, Μιχαὴλ Ἀκομινάτου του Χωνιάτου τα σωζόμενα, τόμ. B΄ σελ. 148, 155, 272, 313. 319, 352.
- ↑ Τὸ συγγίλιον του πατριάρχου Σαμουὴλ ἐκ κώδικος τῆς Ἐθν. Βιβλιοθήκης τῶν Παρισίων (Suppl. grec ἀρ. 706) ἐδημοσίευσε τὸ πρῶτον ὁ Σπ. Λάμπρος ἐν Νέῳ Ἑλληνομνήμονι τόμ. Δ΄ σελ. 97 κ. ἑξ.
- ↑ Μουστοξύδου, Ἑλληνομνήμων σ. 673,
