νῇ τοῦ ἁγίου Γεωργίου παρὰ τὰς Θήβας, ἠθέλησε νὰ γείνῃ μεταρρυθμιστὴς τοῦ μοναχικοῦ βίου ἐπὶ αὐστηροτέρων βάσεων, κατὰ τὰ ὑποδείγματα τῶν πρώτων ἀσκητῶν τοῦ χριστιανισμοῦ, πρὸς τοῦτο δ’ ἐξέλεξεν ὡς κέντρον τὴν μονὴν τοῦ Συμβόλου ἢ Συμβούλου, τιμωμένην ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ἀσωμάτων καὶ κειμένην ἐπὶ τοῦ Κιθαιρῶνος, Ἡ θέσις αὐτῆς καλεῖται ὑπὸ τῶν βιογράφων τοῦ ὁσίου Μελετίου ὄρος Μυοπόλεως καὶ κεῖται ἐπὶ ἑνὸς τῶν προβούνων τοῦ ἀνατολικοῦ Κιθαιρῶνος (νῦν Πάστρας) παρὰ τὴν ἀτραπὸν, ἥτις ἄγει ἐκ τῆς Οἰνόης πρὸς τὸν βορείως κείμενον ἀρχαῖον Δρυμόν, 5 χιλιόμετρα περίπου βορειοανατολικῶς τῶν Ἐλευθερῶν (νῦν Κάζας), παρὰ τὰ ὄρια Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας. Ὁ Μελέτιος ἐγκατεστάθη τὸ πρῶτον εἰς μικρόν τι ἡσυχαστήριον, παραχωρηθὲν αὐτῷ ὑπὸ τῆς μονῆς Συμβόλου, κείμενον ἐπὶ τῆς βορείου κλιτύος τοῦ Κιθαιρῶνος, ἐν ᾗ θέσει ἔκειτο ὁ ἀρχαῖος Σκῶλος καὶ παρὰ τὸ ὁποῖον ἔκτισεν οὗτος κελλία,[1] βραδύτερον δὲ μετὰ τὸν θάνατον τοῦ ἡγουμένου τῆς μονῆς τοῦ Συμβόλου, ὁ ὅσιος Μελέτιος, διαδεχθεὶς αὐτόν, ἠδυνήθη νὰ ἐφαρμόσῃ τὸ σύστημα αὐτοῦ, ὡς ἀνάρροπον κατὰ τῆς τότε προϊούση ἐν ταῖς μοναῖς ἐκλύσεως καὶ παρακμῆς τοῦ πνεύματος τοῦ μοναχικοῦ βίου. Τοιαύτη δ’ ὑπῆρξεν ἡ φήμη αὐτοῦ καὶ τοσοῦτον πλῆθος μοναχῶν συνήχθη περὶ αὐτὸν, ὥστε ἱδρύθησαν περὶ τὴν κεντρικὴν μονὴν ἢ Λαύραν εἴκοσι δύο παραλαύρια, ἐξ ὀκτὼ μέχρι δώδεκα μοναχῶν ἕκαστον. Παρὰ δὲ τοῦ πατριάρχου Νικολάου τοῦ Γ΄ (1081—1111) ἔλαβεν ὁ Μελέτιος τὴν ἄδειαν ὅπως παρέχῃ τοῖς πιστοῖς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Τὸ ὅρος τῆς Μυοπόλεως ἀπέβη οὕτω ἀληθὲς Ἅγιον Ὄρος, εἰς ὃ προσέτρεχον πανταχόθεν οἱ πιστοὶ ὅπως εὐλογηθῶσιν ὑπὸ τοῦ μεγάλου ἀναχωρητοῦ.
Καί μετὰ τὸν θάνατον δὲ τοῦ ὁσίου Μελετίου, ὁ ἐν τῷ ναῷ τῆς μονῆς τάφος αὐτοῦ ἀπέβη ἐκ τῶν μᾶλλον τιμωμένων προσκυνημάτων τῆς Ἑλλάδος ἡ δὲ φήμη τῆς μονῆς παρέμεινεν ἀμείωτος μέχρι τῶν χρόνων τῆς φραγκοκρατίας. Τοῦτο ἐξάγεται πλὴν ἄλλων καὶ ἐκ τῶν ἐπιστολῶν τοῦ περὶ τὰ τέλη τῆς ΙΒ΄ ἑκατον-
- ↑ Αὕτη εἶναι ἡ γνώμη του Βασιλιεύσκη (ἐν. ἀν. σ. XXII—XXIV) Πρβλ. Millet, Le monastère de Daphni, σελ. 18. σημ. 2.
