Τῷ Ἀναγνώστῃ
Ὄτι ἡ σπουδὴ τῆς Ὀθωμανικῆς γλώσσης ὑπο τε φιλολογικὴν καὶ πολιτικὴν ἔποψιν εἶναι λίαν ὠφέλιμος καὶ ἀναγκαία πᾶσι μὲν τοῖς Ἕλλησιν, ἰδίᾳ δὲ τοῖς κατοικοῦσιν ἐν τῇ εὐρείᾳ ταύτῃ τῶν Ὀθωμανῶν ἐπικρατείᾳ, πρὸ πολλοῦ ἤδη ἐξ αὐτῶν τῶν πραγμάτων κατέστη πασίδηλων. Ἐπειδὴ δὲ παρὰ τοῖς πλείστοις ἐπικρατεῖ ἡ ἰδέα, ὅτι ἡ ἐν λόγῳ γλῶσσα λίαν ἐστὶ δυσχερὴς καὶ δυσμάθητος, καὶ μονονουχὶ αἰνιγματώδης καὶ ἱερογλυφικὴ τούτου ἕνεκα συνελάβομεν τὴν ἰδέαν τοῦ ἁπλοποιῆσαι κατὰ τὸ ἐνὸν τὴν διδασκαλίαν αὐτῆς εἰς τὴν σπουδάζουσαν νεολαίαν.
Ὅθεν ἠρξάμεθα ἀπὸ τῆς Γραμματικῆς, ἥτις ἐστὶν οὕτως εἰπεῖν τὰ προπύλαια πάσης γλώσσης. Ἡ γραμματικὴ αὕτη, ἐκδιδομένη ἐγκρίσει τοῦ ὑπουργείου τῆς Δημοσίας Ἐκπαιδεύσεως, καὶ μοναδικὴ οὖσα, ὡς στηριζομένη ἐπὶ μεθόδου ὅλως νέας, ἔχει ἀντικείμενον τὴν διδασκαλίαν τῆς κυρίως Ὀθωμανικῆς γλώσσης· περιέχουσα δὲ τεχνολογικὸν καὶ καὶ συντακτικὸν διαιρεῖται εἰς διάφορα κεφάλαια, ἐν τέλει τῶν ὁποίων παρατίθενται διάφορα γυμνάσματα, ἀναφερόμενα εἰς τοὺς ἐν τῷ κεφαλαίῳ ἐκείνῳ ἐκτεθειμένους κανόνας. Καὶ εἶναι μὲν ἀληθὲς, ὅτι ἡ Ὀθωμανικὴ γλῶσσα μεταχειρίζεται πλείστας ὅσας λέ-
