γούστου. —Οἱ ἐπίλοιποι ὅμως στίχοι, ὑποθέτουμε νὰ ἐξηγοῦν τὴ θεωρία τῆς βροχῆς, «ἀπὸ τὸ νερὸ γιὰ τὸ νερὸ» ἢ τὸν νόμο τῆς συντήρησης τῆς δύναμης, μὲ τὴν προσθήκη ὅτι, γιὰ νὰ γίνῃ τὸ νερὸ ἀχνός, σύννεφο κι ὕστερα πάλι νερό, χρειάζεται χρόνος: —Ὄχι;
Θᾶναι ριζικὰ ἀδικημένες οἱ γνῶμες αὐτές, ποῦ ἐπήγασαν ἀποκλειστικὰ ἀπὸ ἐντυπώσεις τῆς «Φλογέρας τοῦ Βασιληᾶ» ἂν πάρουν γενικότερη σημασία καὶ ἄν θεωρηθοῦν ὅτι ἀγκαλιάζουν ὅλα τὰ ἔργα τοῦ κ. Κ. Παλαμᾶ. — Οὔτε ἡ δικαιολογημένη ἐπιβολὴ τοῦ ποιητὴ οὔτε ἡ ξεχωριστὴ θέση ποῦ κρατοῦν στὴ σύγχρονη ψυχὴ ἡ τεχνοτροπία του καὶ ἡ σκέψη του, μποροῦν πιὰ νὰ συζητηθοῦν·
Ἐδῶ προσπαθήσαμε μονάχα ν’ ἀντικρύσουμε, μὲ ἀπερίφραστη εἰλικρίνεια ἕνα ἔργο ποῦ βρέθηκε νὰ συγκεντρώνῃ, μεγαλοποιημένα καὶ ἀποκρυσταλλομένα τὰ ἐλαττώματα του κ, Κ. Παλαμᾶ. σὲ ὁριστικὸ ὑπόδειγμα, σὲ «ὑπόδειγμα πρὸς ἀποφυγήν».
Εἶναι γνωστὸ πῶς ὁ κ. Κ. Παλαμᾶς, κάτοχος ὅσο ἕνας ἢ δυὸ μόλις στὴ Ρωμηοσύνη, τῆς γλώσσας τῶν δημοτικῶν τραγουδιῶν αἰσθάνεται ἀπεριόριστη λατρεία στὴ γλῶσσα αὐτὴν καὶ συχνὰ παραβλέπει πῶς, στὴν ἄδολή της μορφὴ, εἶναι πιὰ λίγο ξένη πρὸς τὶς σημερινὲς ἀνάγκες. —Καί, ἴσως, ὁδηγημένος ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία νά πυργώση μνημεῖο στὴ λατρεία του αὐτὴ, σκόπιμα παραμέρισε τὸ αἴσθημα καὶ τὴ ζωὴ ἀπὸ τὸ τελευταῖο του ἔργο, γιὰ ν’ ἀφοσιωθεῖ ὁλόψυχα στὸ μουσικὸ θρόϊσμα τῶν λέξεων καὶ στῆς ρητορείας τοὺς μάταιους ἤχους.
Ὅσοι ὅμως τὴν Τέχνη ἀγαποῦν μόνο γιὰ τὸν ψυχικὸ πλοῦτο ποῦ ξυπνᾶ, ἐνσυνείδητα πρέπει νὰ στραφοῦν πρὸς τὰ παραδείγματα, ποῦ μὲ φιλάργυρη διστακτικότητα χαρίζει ὁ κ. I. Ν. Γρυπάρης, καὶ νὰ κρατοῦν πολύτιμο ἐγκόλπιο τοὺς ἐκλεκτικοὺς στίχους τῆς ὑπέροχης Σάτιρας:
Μὰ ἡ Τέχνη τὰ κοινὰ στοιχεῖα κορφολογᾷ
κι ἀπ’ τἄνθη τῶν πραγμάτων
Τὸ τρίδιπλο τρυγάει
τὸ ἀπόσταγμά των.
Δ. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
_-_60.jpg&oldid=102686){kind=link}