ΑΛΑΞΕΥΤΟΙ ΣΤΙΧΟI
Τὸ Μεγάλο ποθῶ, τὸ Μεγάλο,
κ’ εἶμαι ἄξιος ἐγὼ ἐραστής του,
τὸ νοῶ. Ὅμως πόσο ψηλὰ βρίσκεται τὸ Μεγάλο!
Ὑψώνομαι — ἡ φαντασία μου μὲ βοηθάει —
καὶ φτάνω, νάμε στὸν Ὄλυμπο τῆς φαντασίας.
Τώρα τὴν Ἀθηνᾶ μοῦ λείπει ν’ ἀποχτήσω
καὶ νά την, ἔρχεται πρὸς ἐμένα,
μ’ ἀνοίγει ἀγκάλη, ὁρμῶ,
οἴμοι! Ὁ Ὄλυμπός μου εἶνε ἡ Σκιρωνίς,
Σκίρων γίνεταί μου τὸ Μεγάλο
καὶ κάτου μὲ προσμένει ἡ Χελώνη.
ΣΤΑΘΗΣ ΚΑΡΑΒΙΑΣ
Σ’ ὅλο τὸν κύκλο τῆς νιτσεϊκῆς ἰδεολογίας, τὸ μόνο νόημα ποῦ κλείει ἀξίαν ἀπείρου εἶναι ἡ ἰδέα τοῦ Χρόνου.
Μέ τὴ σειρὰ ὁ Νίτσε ἐξέτασε, ἔκρινε καὶ καταδίκασε ὅλα τὰ ἀπόλυτα νοήματα: τὸ «καθαυτὸ πρᾶγμα» τὸν «κόσμον—Ἀλήθεια» τὸν «Δημιουργὸ» τὸν «Σκοπὸ» τὸν «τελικὸν ὅρο» τὸ «εἶναι». Κι’ αὐτὸν ἀκόμα τὸ Χῶρο, ἢ μᾶλλον τὸν Κόσμο, ὡς ἐκδήλωση δύναμης, παραδέχτηκε περιωρισμένο καὶ ὄχι ἄπειρο, ἀπὸ ἀνάγκη τοῦ Λογισμοῦ.
Καὶ ἔτσι, ἀφοῦ σύντομα ἀναλυθῆ ἡ ὑπόθεση τοῦ Αἰωνίου Γυρισμοῦ, ποῦ στὴ διάνοια τοῦ Δημιουργοῦ της ἐσκόπευε νά στηρίξῃ καὶ νὰ στέψῃ ὅλο τὸ ἠθικοφιλοσοφικό του ἔργο, θὰ εἶχε κἄποια σημασία νὰ ἐξεταστῆ ἄν ἡ ἀντίληψη τοῦ χρόνου, κατὰ τὴν ἰδεολογία τοῦ Νίτσε, ἔχει πραγματικὴ λογικὴν ὑπόσταση ἢ βρίσκεται σὲ αὐθαίρετη διαφωνία μὲ τα ἄλλα νοήματα τῆς ἰδεολογίας. Τόσο περισσότερο λοιπὸν ἡ ἀνάλυση τῆς ἰδέας τοῦ Χρόνου φαίνεται σκόπιμη, ὅσο στὴν ἰδέα αὐτή, περίπου ἀποκλειστικά, θεμελιώνεται τὸ τολμηρὸ πύργωμα τῆς θεωρίας ὁλόκληρης.
1. Δὲν πρόκειται βέβαια γιὰ μιὰ θεωρία ἐμπειρικὰ ἀποδείξιμη. Κι’ ὁ Νίτσε ὁ ἴδιος, ποῦ ἐσκέφθηκε μιὰ στιγμὴ νὰ ζητήξει ἐπιστημονικὴ βάση
_-_12.jpg&oldid=105393){kind=link}