Πλὴν στίλβων ἄγγελος ἰδού. — Ἐλθὲ, Ψυχὴ, ἀφεῖσα
Τὴν σάρκα ἐν εἰρήνῃ·
Εἰς οὐρανοῦ σκηνώματα ὁ Πλάστης σὲ καλεῖ. —
Εἶπεν αὐτὰ, κ’ ἐκείνη,
Τὴν λάμψιν πτοηθεῖσα,
Ἐπέτετο δειλή.
Καὶ τότε δύο δάκτυλα αὐτὸς ἐπικυρτόνων,
Ἐστράφη πρὸς τὸ λείψανον κ’ εὐλόγησε· — Κοιμήσου,
Σὺ ὁ τὸ τάλαντον τιθεὶς παρήγορον τῶν πόνων,
Ἀνθ’ οὗ τὸ πνεῦμα στέφεται μὲ ῥόδα παραδείσου,
Κοιμήσου μέχρις οὗ
Σημάνῃ τὴν ἀνάστασιν ἡ σάλπιγξ τοῦ Θεοῦ. —
Ὡς εἶπε καὶ κατέπτησαν ἀφέντες τὴν γηΐνην
Κοιλάδα τῶν δακρύων·
Ταχεῖς ὼς ἀστραπὴ
Διάττοντες ἐφώτιζον τὴν νυκτικὴν γαλήνην,
Κ’ ἐξύμνει τοῦ οἰκτίρμονος Θεοῦ τὸ μεγαλεῖον
Τῶν ἄστρων ἡ μολπή.
Ὡλίσθησεν ὑπὸ αὐτοὺς ἡ τρισολβία πόλις,
Ἡ μαγικὴ Βιέννη,
Κ’ ὑπέφευγον μικροφανῆ τῆς Ἀουστρίας ὅλης
Κῶμαι, βουνὰ, πολίχνια, λειμῶνες καὶ δρυμοὶ,
Καθὼς διολισθαίνει
Τοῦ χρόνου ἡ στιγμή.
