557. Ἡ Νέα Ὁλλανδία εἶναι ἴση σχεδὸν μὲ τὴν Εὐρώπην κατὰ τὸ μέγεθος (πληθ: 800 χιλ.), ἀλλὰ μόνον τ παράλια αὐτῆς εἶναι γνωστά, διαφόρως ὀνομασθέντα ὑπὸ τῶν ἀποικησάντων ἐπ’ αὐτῆς Ἄγγλων. Ὡς διακριτικὸν δὲ γνώρισμα τῆς μεγίστης νήσου ταύτης φαίνεται ἡ ἀφορία τῶν πρὸς τροφὴν τοῦ ἀνθρώπου κυρίως χρησίμων φυτῶν, καὶ ἡ ἔλλειψις ποταμῶν, διότι μέχρι τῆς σήμερον δὲν εὔρηκαν εἰμή τινας ῥύακας ἢ χειμάῤῥους. Ἐκ τούτου δὲ πιθανῶς εἰκάζουσιν, ὅτι εἰς τὸ κέντρον τῆς Ἠπείρου ταύτης πρέπει νὰ ὑπάρχῃ θάλασσά τις μεσόγειος, ὡς ἡ Κασπία, ἢ ἀμμώδεις ἔρημοι ξηραὶ καὶ ἄγονοι. Φύονται δ’ εἰς αὐτὴν φυτά, καὶ ζῶα τρέφονται ὅλως δι’ ὅλου ἴδια καὶ μὴ εὑρισκόμενα πούποτ’ ἀλλοῦ· καὶ ὁ ἄνθρωπος δ’ αὐτὸς εὑρίσκεται αὐτοῦ εἰς τὸν πρῶτον βαθμὸν τῆς ἀγρίας ἢ κτηνώδους καταστάσεως. Οἱ Ἰθαγενεῖς εἰσὶ μέλανες, ἢ αἰθοὶ ἢ καὶ κιτρινομέλανες μὲ μαλλία ἐριώδη ἢ καὶ σγουρὰ ὡς τὰ τῶν Νέγρων, δυσμορφότατοι καὶ κτηνωδέστατοι, καταγόμενοι ἐκ τῆς φυλῆς τῶν Ὠκεανίων Αἰθιόπων καὶ ἐκ τοῦ γένους τῶν Ἐνδαμηνῶν (563) κατοικούντων εἰς νήσους τινὰς τῶν Ἰνδιῶν καὶ τῆς Αὐστραλίας[1]. Ἀπὸ τοῦ 1787 ἡ Ἀγγλικὴ Κυβέρ: ἤρχισε ν’ ἀποικίζῃ τοὺς τόπους τῆς Νέας Ὁλλανδίας, στέλλουσα τοὺς καταδίκους δι’ ἐγκλήματα. Οἱ ἄνθρωποι δ’ οὗτοι, τ’ ἀχρεῖα τῆς κοινωνίας, οὕτως εἰπεῖν, σκύβαλα,
- ↑ Οἱ ἄνθρωποι οὗτοι εἰσὶ πιθηκόμορφοι, διότι τὸ πρόσωπον αὐτῶν ὁμοιάζει μὲ τὸ τοῦ πιθήκου Οὐραγγουτάγγου· καὶ αἱ χεῖρες ἀναλόγως, ὡς πρὸς τὸν κορμὸν τοῦ σώματος, εἶναι μακρότεραι, καὶ οἱ πόδες ἰσχνότεροι· ἀναῤῥιχῶνται δὲ μὲ ἐξαίσιον εὐκολίαν εἰς τὰ ὑψηλότατα δένδρα, κυνηγοῦντες τοὺς σκιούρους καὶ ἄλλα εἴδη τρώκτων ζώων· περιπατοῦσιν ὁλόγυμνοι πάντοτε πλουμίζοντες τὸ σῶμα, καὶ κυρίως τὸ πρόσωπον, καὶ φέροντες εἰς τὸν χόνδρον τῆς ῥινὸς κρίκκον ἢ κἀνὲν κόκκαλον· τὴν δὲ μακρὰν καϊμὴ ἐριώδη καὶ κνματουμένην ἐπὶ τῶν ὤμων κόμηντων κοσμοῦσι μὲ πτερὰ διαφόρων πτηνῶν, τεμάχια ξύλων, ὀψαροκόκκαλα ἢ μὲ ὀδόντας τῆς Διδέλφυος Καγγαροῦς, ἢ μὲ οὐρᾶς εἴδους τινὸς κυνῶν ἐντοπίων μὴ ὑλακτούντων ποτέ. Κατοικοῦσι δὲ κατὰ οἰκογενείας διεσπαρμένοι παρὰ τὰ παράλια τῶν ἀπειραρίθμων κόλπων καὶ Νήσων, τρεφόμενοι ἀπ ἰχθύας, ὀστρακόδερμα, ἀκρόδρυα ἄγρια, καὶ ἀπὸ ῥίζας φαγωσίμους ὀλίγων φυτῶν ἐντοπίων. Ἀγνοοῦσι δ’ ὅλως τὴν χρῆσιν τῶν μετάλλων καὶ τῆς διατηρήσεως τοῦ πυρὸς, τὸ ὁποῖον ἀνάπτουσι τρίβοντες δύο τεμάχια ξύλων· φέρουσι πελέκεις πετρίνους καὶ λόγχας μακρὰς, τῶν ὁποίων ἡ αἰχμὴ εἶναι ἢ ἀπὸ κόκκαλον ὀστρακοδέρμων, ἢ ἀπὸ πέτραν μυτηράν. Οἱ πλεῖστοι ζῶντες μεμονωμένοι κατὰ οἰκογενείας λαμβάνουσι ὅσας δήποτε γυναῖκας, ὁμοῦ μὲ τὰς ὁποίας ἀποθνησκούσας θάπτουσι καὶ τὰ θηλάζοντα νήπια, τὰ ὁποῖα πολλάκις καὶ αὐταὶ αἱ μητέρες, βαρυνόμεναι τὸ θήλασμα, φονεύουσι· καλύβας δὲ κατασκευάζουσιν ἀπὸ φλοιοὺς δένδρων, μέσα εἰς τὰς ὁποίας δὲν ἔχουσιν οὐδὲ ἓν ἔπιπλον. Φαίνεται δὲ τὸ εἶδος τοῦτο τῶν ἀνθρώπων, καθὼς καὶ τῶν τῆς Τασμανίας κατοίκων, ὅτι ἔχουσι μικρὰς καὶ πολὺ περιωρισμένας τὰς διανοητικὰς δυνάμεις, καὶ μίαν τινὰ ἀποστροφὴν ἀνυπέρβλητον πρὸς τὴν ἐξημέρωσιν καὶ τὰ τοῦ κοινωνικοῦ βίου ἐπιτηδεύματα. Εἰσὶ δὲ φιλοπόλεμοι καὶ εὔτολμοι, ἀκαταπαύστως πολεμοῦντες πρὸς ἀλλήλους, ἀλλὰ καὶ ἐπίβουλοι καὶ ἐκδικητικοί· αἴφνης προσβάλλουσι τὸν ξένον, μὲ τὸν ὁποῖον φαίνονται ὅτι εἶναι φιλιωμένοι καὶ εὐθὺς ἐπανέρχονται ἀτάραχοι εἰς τὴν συνήθη αὐτῶν ἀδιαφορίαν καὶ ἀπάθειαν. Εἰς οὐδεμίαν γῆν τοσαύτης ἐκτάσεως εὑρέθη ὁ ἄνθρωπος εἰσέτι εἰς τοσαύτην ἀγριότητος κατάστασιν (ἴδε καὶ 564).
