νοῦ, διατέμνουσιν ἄπειροι μικροὶ καὶ μεγάλοι κόλποι, ἐξ ὧν οἱ πλειότεροι εἶναι αἱ ἐκβολαὶ μεγάλων ποταμῶν. Οἱ δ’ ἐπισημότεροι τῶν ποταμῶν τούτων, γινομένης ἀρχῆς ἀπὸ Β: εἶναι ὁ τοῦ Οὐδσῶνος καὶ ὁ Δελαουῆρος χυνόμενοι εἰς τὸν Ἀτλαντικὸν Ὠκεανὸν, ὁ Σοσκουάνας, εἰς τὸν Σιεζαπικὸν κόλπον, ὁ ποτ: τῆς Ἰόρκης καὶ τῆς Ἰάμης, ὁ Σαυαννᾶς, καὶ τέλος ὁ μέγιστος τῶν τῆς Β: Ἀμερικῆς ποταμῶν ὁ Μισσισιπῆς. Οὗτος ἔχων τὰς πηγάς του εἰς τὰ Β-Δ: μέρη (περὶ τὴν 47° Β: πλάτους) καὶ ἑνούμενος μὲ τὸν ἔτι δυτικώτερον αὐτοῦ πηγάζοντα Μισουρῆν καὶ 600 λεύγας διατρέχοντα πρὸ τῆς συμβολῆς του, δέχεται πολλὰ ἄλλα ποτάμια σημαντικὰ ἀπ’ Ἀν: ἐν οἷς τὸν Ὄχιον καὶ Ἰλινουᾶν καὶ ἐκβάλλει εἰς τὸν Μεξικανικὸν κόλπον πρὸς Δ: τῆς χερσοννήσου Φλωρίδος, διατρέχων δρόμον 1080 λευγῶν ἀπὸ τῶν πηγῶν μέχρι τῶν ἐκβολῶν αὐτοῦ. Ἐκ τούτων τὸ κλίμα καθίσταται ποικίλον καὶ ἄστατον, νοσερὸν μὲν εἰς τὰ μεσημβρινὰ μέρη καὶ τὰ παράλια, καὶ ἐπιδεκτικὸν τῆς κιτρινοθέρμης, ἥτις εἰσαγομένη ἐκεῖ κάμνει πολὺν ὄλεθρον, ὑγιὲς δὲ καὶ εὔκρατον εἰς τὰ μεσόγεια, ὅπου καὶ τὸ ἔδαφος εἶναι ὑψηλότερον. Εἰς δὲ τὰ βόρεια γίνεται πολὺ ψῦχος τὸν χειμῶνα καὶ ὑπερβολικὸς καύσων τὸ θέρος. Αἰ ἀνατολ: ἐπαρχίαι αἱ παρὰ τὸν Ἀτλαντικὸν εἶναι καλῶς καλλιεργημέναι καὶ κατοικημέναι. Μεταξὺ δὲ τῶν Ἀλλεγγανίων ὀρέων καὶ τοῦ Μισσισιπῆ παρουσιάζονται ἐκτεταμέναι πεδιάδες, ἑλώδεις κοιλάδες εὔκαρποι, καὶ δρυμῶνες ἀπέραντοι· πρὸς Δ: δὲ τοῦ Μισσισιπῆ μέχρι τῶν Βραχωδῶν ὀρέων, εὑρίσκονται πεδιάδες ἀπέραντοι γυμναὶ δένδρων, ἀλλὰ κατασκεπεῖς ἐκ χόρτων ὑψηλῶν, αἱ λεγόμεναι Σαυᾶναι (143) ἢ λειβάδια· πέραν δὲ τῶν ὀρέων ἡ βλάστησις εἶναι εἰς ὅλην αὐτῆς τὴν ἀκμὴν, καὶ δένδρα φύονται ὑψηλότατα· διότι εὑρίσκονται ἐκεῖ, ὡς λέγουσιν, ἐλάται ὕψους 100 μ: καὶ 15 μ: ἔχουσι περίμετρον (506). Οἱ καλλιεργήσιμοι τόποι τῶν βορείων μερῶν δίδουσιν ὅλα τὰ σιτώδη φυτὰ τῆς Εὐρώπης καὶ τὰ ὀπωρικὰ ἀφθονώτατα· οἱ δὲ μεσημβρινοὶ φέρουσιν ὁρύζιον, ἰνδικὸν, καὶ νικοτιανὴν (ταβάκον) ἐξαίρετον.
545. Αἱ πλεῖσται τῶν Ἡνωμένων Ἐπικρατειῶν, μάλιστα αἱ Ἀνατολικαὶ, ἐχρημάτισαν ἀνέκαθεν Ἄγγλων ἀποικίαι ὑποκείμεναι εἰς τὴν Ἀγγλίαν. Αὗται ἀποστᾶσαι κατὰ τὸ 1773 ἐκηρύχθησαν ἀνεξάρτητοι, συνδεθεῖσαι εἰς μίαν κοινὴν συμπολιτείαν, εἰς τὴν ὁποίαν καὶ ἄλλαι προϊόντος τοῦ χρόνου συνοικιζόμεναι καὶ προστιθέμεναι ηὔξησαν τὸν ἀριθμὸν τῶν νῦν συμπολιτευομένων ἐπικρατειῶν εἰς 33. Ἑκάστη ἐπικράτεια εἶναι αὐτοδιοίκητος καὶ ἀνεξάρτητος, ἔχουσα ἰδίαν Κυβέρνησιν διὰ τὰ ἐπιτόπια αὐτῆς πράγματα, ἰδίους νόμους καὶ ἔθιμα· ὅλαι δὲ ἀναγνωρίζουσι μίαν Κεντρικὴν Κυβέρνησιν, συγκειμένην ἐξ ἑνὸς συλλόγου Ἀντιπροσώπων ὅλων τῶν ἐπικρατειῶν, διαιρουμένου εἰς Βουλὴν καὶ Γερουσίαν, καὶ ἐξ ἑνὸς προέδρου τοῦ Νομοτελεστικοῦ κατὰ τετραετίαν ἐκλεγομένου. Ἡ κοινὴ δ’ αὕτη Κυβέρνησις βουλεύεται, νομοθετεῖ καὶ ἐνεργεῖ, ὅσα ἐσωτερικῶς καὶ ἐξωτερικῶς ἀποβλέπουσι τὰ κοινὰ ὅλης τῆς συμπολιτείας συμφέροντα.
Εἰς τὸν κοινὸν Σύλλογον ἑκάστη ἐπικράτεια στέλλει ἕνα Ἀντιπρόσωπον Βουλευτὴν ἀνὰ 40 χιλ: κατοίκων κατὰ διετίαν, καὶ δύο μόνον Γερουσιαστὰς κατὰ ἑξαετίαν· ὅσαι δὲ χῶραι συνοικούμεναι δὲν ἔχουσιν εἰσέτι 60 χιλ. πληθυσμὸν, ἐκεῖναι ὀνομάζονται τοπαρχίαι, μὴ ἔχουσαι ἰδίαν Κυβέρνησιν, ἀλλὰ διοικητὴν πεμπόμενον ὑπὸ τῆς Κεντρικῆς Κυβερνήσεως· ἀφ’ οὗ δὲ καὶ αὗται λάβωσιν 60 χιλ: λαοῦ, λογίζονται ὡς μία ἐπικράτεια τῆς Ὁμοσπονδίας, στέλλουσα τοὺς ἰδίους Ἀντιπροσώπους αὐτῆς εἰς τὸν Σύλλογον, καὶ συστήνουσα καὶ τὴν ἰδίαν
