Σελίδα:Γεωγραφία Στοιχειώδης.pdf/233

Από Βικιθήκη
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
217
ΠΕΡ. Β′. ΜΕΡΟΣ Β′. ΒΙΒΛ. Β′. ΚΕΦ. Β′.

στίνη, τῆς ὁποίας αἱ ἐπισημότεραι πόλεις εἶναι ἡ Ἰερουσαλὴμ, ὅπου εἶναι ὁ Ἅγιος Τάφος κάτ. 30 χιλ.)· ἡ Βηθλεὲμ, ὅπου ἐγεννήθη ὁ Κύριος ἡμῶν ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, κεῖται δύο λεύγας μακρὰν Μ-Ἀν: ἔχουσα 3 χιλ: κατ. — Ναβλοὺζ (Νεάπολις, παρὰ τὴν παλαιὰν Συχὲμ) καὶ Ἱεριχώ. Αὐτοῦ εἶναι ποταμὸς ὀνομαστὸς ὁ Ἰορδάνης, καὶ λίμνη ἡ Ἀσφαλῖτις, λεγομένη καὶ Νεκρὰ Θάλασσα (178).

Οἱ ἐπικρατέστεροι κάτοικοι τῆς Συρίας, ἐχούσης περὶ τὰ 2 ἑκαμ: πληθυσμὸν εἶναι Ἑλληνικῆς καὶ Ἀραβικῆς καταγωγῆς· διότι οἱ μὲν Ἕλληνες ἐπὶ τῶν διαδόχων τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου ἐκράτησαν τοῦ τόπου· οἱ δὲ Ἄραβες κατέκτησαν αὐτὸν περὶ τὸν Ζ′ αἰῶνα μ. Χ. Εἰς τὸ ἐνδότερον ἐπὶ τοῦ Λιβάνου ὅρους, κατοικοῦσι τρεῖς μικρολαοὶ διάφοροι· ά) οἱ λεγόμενοι Αὐσάριοι ἢ Νοσάριοι ζῶσιν ἐπὶ τῶν βορείων τόπων τοῦ Λιβάνου ἕως 60 χιλ: περίπου, κατὰ φυλὰς διῃρημένοι, καὶ λατρεύοντες τὸν ἥλιον, καὶ πιστεύοντες τὴν μετεμψύχωσιν· ὑπολαμβάνουσι δέ τινες αὐτοὺς ὡς ἀπογόνους τῶν ἀρχαίων κατοίκων τοῦ τόπου Ἐθνικῶν. Ἐπὶ τῆς αὐτῆς σειρᾶς τοῦ Λιβάνου κατοικοῦσι β′) οἱ Δροῦσοι καὶ γ′) οἱ Μαρωνῖται. Καὶ οἱ μὲν Δροῦσοι εἶναι λαὸς μάχιμος, ἔχων θρησκείαν καὶ ἤθη ἴδια, εἰς ἑκατὸν χιλ. ψυχῶν συμποσούμενος· οἱ δὲ Μαρωνῖται, ἰσάριθμοι σχεδὸν μὲ αὐτοὺς, εἶναι χριστιανοὶ ἀναγνωρίζοντες τὴν κυριαρχίαν τοῦ Πάππα. Ἀμφότεροι δὲ ὑπάρχουσιν αὐτοδιοίκητοι μὲν, ἀλλ’ ὑποτελεῖς εἰς τὸν Σουλτάνον.

431. Πρὸς Ἀν: τοῦ Πασσαλικίου τῆς Δαμασκοῦ κεῖται ἡ χώρα ἡ διαῤῥεομένη ὑπὸ τοῦ ποταμοῦ Τίγριος καὶ Εὐφράτου, περιλαμβάνουσα — Δ′) Τὴν Διαρβερκίρην· αὕτη κατέχει τὸ βόρειον μέρος τῆς παλαιᾶς Μεσοποταμίας (228). Ἐπισημότεραι πόλεις. — Διαρβεκίρη (Ἄμιδα), πρωτεύουσα καὶ πολὺ ἐμπόριον ἔχουσα ὑφασμάτων καὶ μαροκινῶν. — Μοσούλη, ἐπὶ τοῦ Τίγριος ποταμοῦ κατάντικρυ τῆς παλαιᾶς πόλεως Νινευῆς, βιομήχανος καὶ ἐμπορικὴ (κάτ: 60 χιλ.)· δι’ αὐτῆς διήρχοντό ποτε τὰ ἐμπορεύματα τῶν Ἰνδιῶν, ὅθεν καὶ Μοσουλίναι ἐπωνομάσθησαν τὰ ἐκ τῶν Ἰνδιῶν λεπτὰ παμβάκινα ὑφάσματα εἰς τὴν Εὐρώπην μεταφερόμενα.

432.—Ε′) Τὸ Ἰρακαραβί, τὸ ὁποῖον ἐπέχει τὸ μεσημβρινὸν μέρος τῆς Μεσοποταμίας καὶ τὴν Βαβυλωνίαν χώραν, καὶ εὐφορεῖ φοινίκων πλῆθος εἰς τὰς Αὐάσεις αὐτῆς — Πόλεις· Βαγδάτη (Σελεύκεια), παρὰ τὸν Τίγριν κειμένη εἶναι μία τῶν μεγίστων πόλεων τῆς Ἀνατολῆς (κάτ. 100 χιλ.).—Πρὸς Ν: τῆς Βαγδάτης ἐπὶ τοῦ Εὐφράτου Χελλὰχ ἢ Χίλλαχ, πλησίον τῆς ὁποίας πρὸς Β: φαίνονται τὰ ἐρείπια τῆς Βαβυλῶνος.—Βάσσορα, ὀλίγον κατωτέρω τῆς συμβολῆς τοῦ Εὐφράτου καὶ Τίγριος, πλησίον τοῦ Περσικοῦ κόλπου, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἀποπλέουσιν εἰς τὰς Ἰνδίας (κάτοικοι 60 χιλ.).

433. Νῆσοι. Μεταξὺ τῶν νήσων τῆς Ἀσιατικῆς Τουρκίας αἱ ἀξιολογώτεραι εἰσί·—Τένεδος, Λῆμνος καὶ Ἴμβρος· ἄντικρυ τοῦ Ἑλλησπόντου. — Πρὸς τὰ Δυτ: παράλια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἡ