τῆς Ἀφροδίτης· καὶ ἄλλη Κώθων λεγομένη, μεταξὺ Κυθήρων καὶ Κρήτης.
Οἱ Λακεδαιμόνιοι, ἀντιφερόμενοι πάντοτε πρὸς τοὺς Ἀθηναίους περὶ τῆς ἡγεμονίας τῶν Ἑλλήνων, ἔμειναν μόνοι ἄρχοντες μετὰ τὸν Πελοποννησιακὸν πόλεμον, ἕως οὗ τοῖς ἀφῃρέθη ἡ ἡγεμονία ὑπὸ τῶν Θηβαίων, καὶ εὐθὺς μετ’ ἐκείνους ὑπὸ τῶν Μακεδόνων. Ἀλλὰ καὶ μετὰ ταῦτα, διατηροῦντες τὴν αὐτονομίαν αὐτῶν ἐφιλονείκουν περὶ πρωτείων καὶ πρὸς τοὺς βασιλεῖς τῶν Μακεδόνων πολεμοῦντες καὶ πρὸς τοὺς Ἀχαιοὺς, ἕως οὗ ὑποπεσόντες εἰς ἐσωτερικοὺς τυράννους ὑπεδουλώθησαν ὁμοῦ μὲ τοὺς λοιποὺς εἰς τοὺς Ῥωμαίους, οἵτινες κατὰ πρῶτον ἐμεσολάβησαν εἰς τὰ Ἑλληνικὰ πράγματα ὡς σύμμαχοι τῶν Σπαρτιατῶν ([1]).
255. Μεσσηνία. Πρὸς τὸ Μ: Δ: τῆς Πελοποννήσου, χωριζομένη ἀπὸ τὴν Λακωνίαν δι’ ἑνὸς βραχίονος τοῦ Ταϋγέτου, ὅπου εἶναι ῥοώδης τις κρημνὸς αἱ λεγόμεναι Θυρίδες, περιλαμβάνει τὸν Μεσσηνιακὸν κόλπον, ὅστις ἀρχίζων ἀπὸ τὰς Θυρίδας πλησίον τοῦ Ταινάρου τῆς Λακωνικῆς τελειόνει εἰς τὸ ἀκρωτήριον Ἀκρίταν πρὸς Δ. Συνορεύει δὲ πρὸς Ἀν. μὲ τὴν Λακωνίαν· πρὸς Δ: μὲ τὸ Ἰόνιον πέλαγος· πρὸς Β: μὲ τὴν Ἠλείαν καὶ Ἀρκαδίαν.—Ποτ. Πάμισος (ὁ μείζων) καὶ Νέδα.—Ὄρη Ἰθώμη (Βουλκάνο) καὶ Αἰγαλέον.
Πόλεις. Ἀρχίζοντες ἀπὸ τὸ μέρος τῆς Λακωνικῆς ἀπαντῶμεν μετὰ τὰς Θυρίδας, τὸν Τύλον ἢ Οἴτυλον, Λεῦκτρον, καὶ Καρδαμύλην ἐπὶ πέτρας ὀχυρᾶς, ἔπειτα εἶναι Φηραὶ, Θουρία, καὶ Γέρηνα καὶ Θαλάμαι (ἐξ ὧν νῦν Καλάμαι)· εἰς δὲ τὸ τέλος τοῦ μυχοῦ τοῦ κόλπου ἐκβάλλει ὁ Πάμισος εἰς τὴν θάλασσαν. Περὶ αὐτὸ τὸ μέρος ἦτο ἡ Στενύκλαρος, ἀποδειχθεῖσα ὑπὸ τοῦ Κρεσφόντου πρωτεύουσα τοῦ Βασιλείου τῶν Μεσσηνιοδωριέων.—Ἐκεῖθεν τοῦ Παμίσου Κορώνη, τῆς ὁποίας ὁ λιμήν ἐλέγετο Ἀχαϊκὸς. Ἐκεῖθεν δὲ τοῦ Ἀκρίτα εἶναι Μεθώνη, ἔπειτα Πύλος ὑπὸ τὸ Αἰγαλέον, εἰς τὸν εὐρύχωρον λιμένα τῆς ὁποίας κεῖται ἡ νῆσος Σφακτηρία· ἔπειτα Κυπαρισσία, καὶ μεταξύ τῶν δύο Ἕρανα.—Εἰς τὰ σύνορα τῆς Ἠλείας εἶναι ἡ Ἀνδανία μεσόγειος, καθέδρα τῶν ἀρχαιοτάτων Βασιλέων.—ἡ Ἰθώμη, ἐπὶ τοῦ ὁμωνύμου βουνοῦ, φρούριον ὀχυρώτατον, καταπολεμηθὲν ὑπὸ τῶν Λακεδαιμονίων. — Μεσσήνη, κτισθεῖσα ὑπὸ τοῦ Ἐπαμινώνδα συνοικήσαντος τοὺς Μεσσηνίους, ἥτις εἶχε τὴν Ἰθώμην ὡς ἀκρόπολιν, ὁμοίαν μὲ τὸν Ἀκροκόρινθον.
Οἱ Σπαρτιάται παλαιόθεν ἐκήρυξαν ἄσπονδον πόλεμον πρὸς τοὺς Μεσσηνίους, μαχόμενοι πολὺν χρόνον ὑπὲρ τῶν εὐφόρων πεδιάδων τῆς Μεσσηνίας, ἕως οὗ τέλος ἐκυρίευσαν μέρος τοῦ τόπου, καὶ αὐτῶν τῶν Μεσσηνίων πολλοὺς κατέστησαν εἰς τὴν τάξιν τῶν εἱλώτων. Ἄλλοι δὲ ἐξ αὐτῶν, καταφυγόντες εἰς τὴν Σικελίαν, ἔκτισαν τὴν ἐκεῖ πόλιν Μεσσήνην, καὶ ἄλλους οἱ Ἀθηναῖοι συνῴκισαν εἰς Ναύπακτον. Ὁ Ἑπαμινώνδας μετέπειτα, νικητὴς τῶν Λακεδαιμονίων, συνῴκισε τὴν Μεσσήνην, ἥτις πρὶν εἶχεν ἀφανισθῇ ὑπ’ αὐτῶν οὖσα κτίσμα τοῦ Κρεσφόντου.
- ↑ Ἴδε τὸ περὶ Πολ. ἡμ. σύγγρ. Τ. ά. Σελ. 215. Ὁ Μ.
