ἄφθονα διὰ τὴν ἀποκατάστασιν καὶ ἐντελῆ ἐλευθερίαν τῆς πατρίδος.
Οὗτος ὑπῆρξεν εἷς ἐκ τῶν προὐχόντων τῆς ἐπαρχίας ταύτης, καὶ πολὺ ἐχρησίμευσε κατὰ τὰς ἀρχὰς τῆς ἐπαναστάσεως. Θυσία ἔγεινεν εἰς ὅλα, ὅλον δὲ τὸ σπίτι του τὸ ἔθεσεν εἰς τὴν ἐξουσίαν τῶν στρατιωτικῶν καὶ πολιτικῶν, διότι ὁ ἐθνισμός του τοῦ ἔγεινε πάθος, καὶ ἐπειδὴ ἐκεῖθεν οἱ Ἕλληνες εἶχον ἀσφάλειαν συχνὰ διήρχοντο, καὶ εἰς ὅ,τι εἶχον ἀνάγκην τοὺς συνέδραμεν, εὕρισκον δὲ ἀνάπαυσιν καὶ πλουσίαν περιποίησιν. Προσέτι τὸ φροντιστήριον τῶν Βερβαίνων πολὺ ἀπὸ αὐτὸν ἐβοηθήθη, τὸν δὲ Ζαφειρόπουλον αὐτὸς ἀνέδειξεν ἀρχηγὸν τῆς ἐπαρχίας διὰ τῶν ἔργων καὶ τῶν ἐξόδων του. Ὁ Σαρηγιάνης εἶναι ὁ μόνος, ὅστις ἐπαινέθη τότε ἀπὸ ὅλους διὰ τὸν ἄδολον πατριωτισμόν του.
Ὑπῆρξεν ἀπὸ τὸ χωρίον Βέρβαινα. Ἐχρησίμευσε δὲ κατ’ ἀρχὰς τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος εἰς τὸ γενικὸν φροντιστήριον τοῦ ἐκεῖ στρατοπέδου τὸ λεγόμενον Κελάρι ἔχων καὶ τοὺς δύω ἄλλους συντρόφους του, τὸν Τροχάνην ἀπὸ τὸν Πραστὸν καὶ τὸν Ἀναγνώστην Ῥοντόπουλον ἀπὸ τὴν Τριπολιτσᾶν. Ἐνόσῳ ὑπῆρχεν ἐκεῖ τὸ στρατόπεδον ἐξώδευεν ἐξ ἰδίων του διὰ τὰ ἀναγκαῖα τρόφιμα καὶ λοιπὰ χρειώδη, μετὰ δὲ τὴν ἀναχώρησιν
