Σελίδα:Αστέρια, Σαραντάρης 1935.pdf/23

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
ΒΙΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ


Τρέχει τὸ γάργαρο νερὸ τῆς οἰκουμένης
Μὲ ταπεινὸ ρυθμό
Καὶ βῆμα γαλανόλευκο

Προσέχει ἡ ἀκοή μας
Στὰ μελαγχολικά παράθυρα
Ἐγκαταλελειμένη,
Καὶ βάνει τὴν ἐπιθυμία της
Βαθιά μὲς στ’ ἀνθογυάλι
Τῆς ἀναπνοής

Δροσιὰ τῆς φύσης,
Ἥμερο κλίμα
Ὅπου γρικιέται ὁ οἰωνός
Τῆς μακαριότητας·
Ἐκεῖ θέλω νὰ πλαγιάσω
Τὸ ἀτίθασσό μου εἶναι
Πόθος κι ἐλπίδα,
Κι ἂς ξυπνήσει φτερωτή
Ἡ αὔρα,
Ποὺ ἀνασαίνει γι' ἄλλη γῆ
Καὶ πεταλουδίζει ἐμπρός μου
Σαγηνευτική!

21