ρον, τὰς καλλιλογικὰς ἡμῶν πεποιθήσεις εἰς τὸν ἀνεπιφύλακτον πρὸς τὸν ἄνδρα θαυμασμόν. Τὸν νεόσκαπτον ὅμως τάφον τοῦ Βαλαωρίτου δὲν νομίζομεν βωμὸν κατάλληλον πρὸς τέλεσιν τοιαύτης θυσίας, ἀφοῦ τὰς πεποιθήσεις ἡμῶν ταύτας συνεμερίζετο κἀκεῖνος. «Εἶναι βέβαιον, εἶναι ἀναντίῤῥητον ὅτι ὁ ποιητὴς πρέπει ὄχι μόνον νὰ ἐπλάσθη ὑπὸ τῆς φύσεως τοιοῦτος, ἀλλὰ καὶ νὰ ζῇ ἐν μέσῳ ἀτμοσφαίρας δυναμένης ν’ ἀναπτύξῃ τὸν σπόρον, ὃν φέρει ἐν τῇ καρδίᾳ του». Ταῦτα ἔγραφεν ἡμῖν πρὸ ἑνὸς ἔτους καὶ ἐπανέλαβεν ἔκτοτε πολλάκις, θρηνῶν ἐπὶ τῇ τύχῃ τῆς καταδίκου εἰς μικρὰ ἔργα ἀτυχοῦς ταύτης γενεᾶς. Συγκρίνοντες πρὸς ἀλλήλους τοὺς δύο ἄνδρας, ὦν ἐστερήθημεν σχεδὸν συγχρόνως, δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ὅτι ὁ Βαλαωρίτης ὑπῆρξεν ἐθνικὸς ποιητής, ὡς ὁ Δεληγεώργης πολιτικὸς ἀνήρ. Τί ἄλλο ὅμως κατέλιπεν ἡμῖν καὶ οὗτος, εἰμὴ ζωηρὸν αἴσθημα εὐγνωμοσύνης διὰ τοὺς ὑπερανθρώπους αὐτοῦ πρὸς ἀνόρθωσιν τῶν κοινῶν ἀγῶνας, τὴν ἔναυλον μνήμην τῆς μοναδικῆς εὐγλωττίας του καὶ τὴν λυπηρὰν πεποίθησιν ὅτι, ζῶν ἐν ἄλλῃ χώρᾳ ἢ παρ’ ἄλλῃ γενεᾷ, ἤθελε συνδοξασθῇ καὶ δι’ ἔργων μετὰ τῆς πατρίδος; Εἰς ἀμφοτέρους τοὺς ἄνδρας τούτους ἐ-
