«γαυριᾷ ἐκπορεύεται εἰς πεδίον καὶ σάλπιγγος ἠχούσης ἐρεῖ· Εὖγε!»
Ἐν ἀρχῇ τοῦ «Ἀστραπόγιαννου» εὑρίσκομεν ἑτέραν οὐχ ἧττον ἐναργῆ ὁμοιότητα πρὸς τὴν θαυμασθεῖσαν εἰκόνα τῶν Ψαλμῶν «ἡ ὁδὸς αὑτοῦ σκότος καὶ ὀλίσθημα καὶ ἄγγελος διώκων αὐτόν.» Οὕτως ἐδιώκετο ἐν ζοφερᾷ νυκτὶ ἐπὶ ἀτραποῦ ἐκ τοῦ αἵματος ὀλισθηρᾶς καὶ ὁ δυστυχὴς Λαμπέτης ὑπὸ σπείρας Ἀλβανῶν:
Τὸ αἷμά του ἔβαφε τὸ μονοπάτι.
Ἐμπρὸς τρισκότειδο καὶ πίσω ἐχθροί.
Ὡς τοῦ Σολωμοῦ καὶ ἐν γένει τῶν ἑπτανησίων ἔχει ἐνίοτε καὶ τοῦ Λευκαδίου ἡ ποίησις συγγένειάν τινα πρὸς τὸν Δάντην. Ἐν τῷ τρίτῳ ᾄσματι τῆς «Φροσύνης» παριστάμεθα εἰς βδελυρὰν σκηνὴν εὐθύμων Λιάπηδων, διασκεδαζόντων δι’ ἀνθρωπίνων λειψάνων καὶ ποδοκοιλούντων νεοκόπους κεφαλάς. Ἐνῷ οὕτω παίζουσιν οἱ πατέρες, τ’ ἄξια τούτων τεκνία ἁμιλλῶνται,
Ποιὸ κεφαλαῖς περσότεραις σκληρὰ νὰ πρωταρπάξῃ,
Γιὰ νὰ ταῖς βάλῃ ἐπανωταῖς νὰ κτίσῃ πυραμίδα
Ποιὸ δέρνει τοὺς συντρόφους του μὲ σκοτωμένου χέρι.
Εἰσελθόντος δὲ εἰς τὴν αὐλὴν τυφλοῦ γέρον-
