μήσει ἀδιστάκτως τὰς στροφάς, δι’ ὧν περιγράφεται ὁ ἵππος τοῦ Ἀλῆ, ἀποτελούσας τὸ στιλπνότερον ἴσως τῆς βαλαωριτείου ποιήσεως κομβολόγιον μαργαριτῶν:
Ἀκούει τὸν πόλεμο καὶ χλημητάει,
Τ’ αὐτιά του τέντωσε, ἄγρια τηράει.
Ὁλόρθ’ ἡ χήτη του, ὁλόρθ’ ἡ ὀρά,
Λιγάει τὸ σῶμά του σὰν τὴν ὀχειά κτλ.
Πάντες οἱ κριτικοὶ ἐθαύμασαν τὴν ἐπινόησιν τοῦ Ὁμήρου, ὅστις ἀντὶ νὰ περιγράψῃ ὁ ἴδιος τὸ κάλλος τῆς Ἑλένης, ἐξεικόνισεν αὐτὸ ἐμμέσως διὰ τοῦ νεανικοῦ πόθου, ὃν ἡ θέα τῆς γυναικὸς ἀνῆψεν εἰς τὰ στήθη τῶν γερόντων τῆς Τρῳάδος. Ἀλλ’ οὐδ’ ἡ ὁμηρικὴ αὕτη καλλονὴ ἐλλείπει ἀπὸ τῶν θαυμασίων τούτων στροφῶν. Ὡς οἱ Τρῳαδίται τὴν Ἑλένην, οὕτω καὶ οἱ Σουλιῶται ἔτρωγον διὰ τῶν ὀφθαλμῶν τὸ ἄλογον τοῦ Ἀλῆ:
Ὁ Λάμπρος τ’ ὤβλεπε κι’ ἀπὸ τὴ ζήλεια
Κρυφὰ ἀναστέναξε, δαγκάει τὰ χείλια.
«Ἄτι περήφανο νὰ σ’ εἶχα ’γὼ
Μέσα ’ς τὰ Γιάννινα ἤθελα μπῶ!»
Πρὸς τὸ ὑπερήφανον τοῦτο ἄτι ἕνα μόνον ἵππον γνωρίζομεν δυνάμενον νὰ συγκριθῇ, τὸν τῆς Γραφῆς, ὅστις ἀκούων κἀκεῖνος τὸν πόλεμον,
