καὶ ἐνίοτε διὰ μεταφράσεως εἰς ἄλλην γλῶσσαν, ἀπαραλλάκτως ὡς ὁ Σατωβριάνδος διὰ τῶν σημειώσεων τῶν «Μαρτύρων» τὰ ἤθη καὶ τὰς τελετὰς τῶν Δρυϊδῶν καὶ Εὐάγων τῆς παναρχαίας Ἀρμορικῆς; Μετ’ ἀδιηγήτου δὲ ταπεινώσεως καὶ φλέγοντος ἐρυθήματος ἐπὶ τῆς παρειᾶς ἀναγκαζόμεθα νὰ ὁμολογήσωμεν ὅτι τὰ πλεῖστα τῶν σχολίων τούτων δὲν εἶναι περιττὰ εἰς τοὺς κατοίκους τῆς «πρωτευούσης καὶ τῶν σπουδαιοτέρων ἑλληνικῶν κέντρων». Τὰ κλέφτικα τραγούδια οὐδεὶς σήμερον ἀναγινώσκει πλὴν τῶν κουτοφράγκων, εἰδικοῦ τινος Σάθα ἢ ἰδιοτρόπου Ζαμπελίου. Ἂν δέ, κατὰ τὸ θεώρημα τοῦ Ἄγγλου Βένθαμ, πρέπει πρὸς ἐκτίμησιν τῶν ἀνθρωπίνων αἰσθημάτων νὰ λαμβάνεται ἐξωτερική τις αὐτῶν ἐκδήλωσις ἐπιδεκτικὴ μαθηματικῆς καταμετρήσεως, νομίζομεν ὅτι ὡς τοιοῦτον ἀκριβὲς μέτρον τοῦ ἐνδιαφέροντος τῆς παρούσης γενεᾶς πρὸς τὰ ἔργα της προηγηθείσης δύναται νὰ χρησιμεύσῃ ἡ μηνιαία δωδεκάδραχμος ἀποζημίωσις, ἣν καταβάλλει τὸ ἔθνος εἰς τὴν μητέρα τοῦ Διάκου, διὰ τὴν ὄπτησιν τοῦ υἱοῦ της. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τῶν ἐκφαυλισθέντων τούτων κέντρων ἂν μεταβῶμεν εἰς αὐτὴν τὴν κοιτίδα τοῦ ἀρματωλισμοῦ, πολὺ φοβού-
