ταλος ποιητὴς καὶ ἔγραφεν ὕμνον εἰς τὸ ὕδωρ πιστεύομεν ὅτι καὶ τὸν Τάσσον καὶ τὸν Πίνδαρον αὐτὸν ἤθελεν ὑπερβῆ. Τοιοῦτοι Τάνταλοι ἦσαν οἱ ἀπὸ τὴς δούλης πεδιάδος βλέποντες πλανωμένην ἐπὶ τῶν ῥάχεων τοῦ Πίνδου καὶ Ὀλύμπου ἐν χρυσοῖς ὅπλοις τὴν ἐλευθερίαν. Οὐδὲ σήμερον βεβαίως εἶναι ὁ κλέφτης ἀνούσιος καὶ πληκτικὸς ἥρως, ἀλλ’ ἀπὸ ποιητικοῦ, ἤτοι ζῶντος ἐν τῇ καρδίᾳ ὁλοκλήρου λαοῦ, κατήντησεν ἁπλῶς ῥωμαντικός. Πρὸς κατανόησιν δὲ τῆς ἐπελθούσης διαφορᾶς τοῦτο μόνον λέγομεν, ὅτι πρὶν μὲν πᾶσα κόρη ὠνειρεύετο καλλίκομόν τινα Ζῆδρον ἢ Ἀμπελογιάννην ὡς σύντροφον ὁλοκλήρου τοῦ βίου, σήμερον δὲ μόνον εὐρωπαΐζουσά τις καὶ εὐφάνταστος ἀναγνώστρια τῶν «Μνημοσύνων» δύναται νὰ ἐπιθυμήσῃ αὐτὸν ὡς... ὄνειρον μιᾶς νυκτός. Ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ ἀποστολὴ τῶν δύο γενεῶν φαίνεται ὅλως διάφορος. Οἱ πατέρες ἡμῶν εἶχον ἔργον νὰ δώσωσιν εἰς τὴν Ἑλλάδα ἐλευθερίαν, ἡμεῖς δὲ θεωροῦμεν ἡμέτερον ν’ ἀσφαλίσωμεν αὐτῇ ἐλευθερίας καὶ πρὸ πάντων νὰ κτίσωμεν οἰκίας. Τοῦτο παρατηροῦντες οὐδόλως προτιθέμεθα ν’ ἀμφισβητήσωμεν τὴν ἀξίαν τῶν ῥητόρων καὶ τῶν κτιστῶν, ἀλλὰ μόνην τὴν χρησιμότητα
