κῶν καὶ ὑλικῶν ἀπολαύσεων τῆς εὐζωΐας, παρίστα τὸ ἐπάγγελμα τοῦ κλέφτου οὐ μόνον ὡς καθῆκον πρὸς τὴν πατρίδα, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ καθ’ ἑαυτὸ ὡς τὸ ποθεινότερον τῶν ἐπαγγελμάτων. Οὐδόλως ἀμφιβάλλομεν ὅτι πολλοὶ ὑπάρχουσι καὶ σήμερον οἱ πρόθυμοι νὰ θυσιάσωσιν ὑπὲρ πατρίδος τὴν ζωὴν, οὐχὶ ὅμως, νομίζομεν, καὶ νὰ διέλθωσιν αὐτὴν ἐπὶ τῶν ὀρέων, θεωροῦντες ὡς ἄκρον ἄωτον τῆς ἀνθρωπίνης εὐδαιμονίας τὰ χρυσᾶ ὅπλα, τὰ ὀπτὰ ἀρνία, τὰ αἱμοσταγῆ λάφυρα ἢ τὴν ἀποκοπὴν τῆς κεφαλῆς ἀθλίου τινὸς Ἀγᾶ. Ὁ ἔρως τῆς ἐλευθέρας ὑπάρξεως καὶ τὸ μῖσος τοῦ Ἀγαρηνοῦ, ἅτινα ἦσαν πρὶν ἰδανικὸν κατήντησαν σήμερον ἁπλοῦν καθῆκον, καὶ ὡς τοιοῦτον ἀνεπαρκὲς τῇ ποιήσει. Πρέπει δὲ καὶ νὰ παρατηρήσωμεν ὅτι ἡ στέρησις ἀγαθοῦ τινος συντείνει εἴπερ πᾶν ἄλλο εἰς τὴν πλήρη αὐτοῦ ἐκτίμησιν καὶ κορύφωσιν τοῦ πόθου. Πρὶν ἢ ποιήσῃ ὁ Τάσσος τὴν ἐν τῇ ἐποποιΐα του ἀμίμητον ἐκείνην περιγραφὴν τῆς ἀνυδρίας, τῶν βασάνων τῆς δίψης καὶ τῶν ὀπτασιῶν παχυχλόων λειμώνων καὶ καταλειβομένων χειμάῤῥων, ὑφ’ ὧν κατείχοντο ἐν μέσῳ τῆς φλεγούσης ἐρήμου οἱ σταυροφόροι, λέγεται ὅτι ἀπεῖχεν ὕδατος ἐπὶ πέντε ἡμέρας. Ἂν ἦτο ὁ Τάν-
