Eἶναι ἀρκετὰ χρόνια ποῦ γράφω ἑλληνικὰ καὶ ποτὲ ὡς τόρα δὲν ἀσχολήθηκα γιὰ τὸ ζήτημα τῆς γλώσσας ποῦ ἀδίκησε ὁλόκληρη νεολαία ἄλλοτε, τὴν ἔβγαλε ἀπὸ τὸ δρόµο της, ρίχνοντάς την σὲ δημοσιογραφικοὺς ἀγῶνας. Εἶχα πάντα τὴ βεβαιότητα πῶς ὁ περίφημος αὐτὸς ἀγῶνας γιὰ τὴ γλῶσσα θὰ κατέληγε ὅπως ὁ ἀγὼν γιὰ τὸν ὁποῖον μιλᾶ ὁ ποιητής:
- et le combat cessa faute de combattants.
Τὸ ζήτημα τῆς γλώσσας θὰ ἐλύετο µόνο του. Ὁ «ἀγῶνας» ἔβλαψε κατὰ τοῦτὸ τὸ ζήτημα αὐτό, ὅτι προσέθεσε στὴν διγλωσσία µας, μιὰ τρίτη γλῶσσα τὴ μαλιαρὴ -καὶ τὸ χειρότερο- ποῦ οἱ ὀρθόδοξοι τῆς μαλλιαρῆς ἐθεωροῦσαν τὸν ἑαυτό τους ὑποχρεωμένο, ν’ ἀφομοιώνουν τὴν πιὸ χυδαία λαϊκὴ νοοτροπία -ποῦ ὅλοι ἀποτροπιαζόμεθα -γιὰ νὰ φαίνονται πιὸ φυσικοί. Ἔτσι στὲς ἔκφράσεις τους βρίσκοµε ὅτι τὸ πιὸ χυδαῖο.
Σήμερα, ἀμύντορες τῆς καθαρευούσης καὶ μαλλιαροί, ἐγκαταλελειμένοι στὴ µετριότητά τους, δὲν παίζουν πλέον ρόλο. Ἡ διγλωσσία, ἡ σχετική, θὰ παραμείνει, χωρὶς νὰ στενοχωρεῖ πλέον κανένα, ἅπαξ καὶ ἡ µικτὴ θὰ χρησιµεύει ὡς γεφύρωµα. ᾿Ἐκεῖνο ποῦ χρειάζεται σήµερα ἡ γλῶσσα εἶναι ὁ πλουτισμός, ἀλλὰ πρὸ πάντων ἐκκαθάρισις.
Ἡ νοοτροπία, ἡ ψυχή, ἂν θέλετε, τοῦ νεοέλληνα ἄλλαξε.
Ἐἶναι ἀναγκασμένος νὰ προστρέξει μᾶλλον στὴν καθαρεύουσα ἢ καὶ τὴν ἀρχαία γιὰ νὰ πλουτίσει τὸ λεκτικό του παρὰ στὴν λαϊκή, γιατὶ ἡ λαϊκή, δημιούργηµα μιᾶς λαϊκῆς ψυχῆς, πρωτόγονης καὶ ξεπερασμένης δὲν μπορεῖ πιὰ ν’ ἀνταποκριθεῖ στὲς ἀπαιτήσεις τὲς ψυχικὲς καὶ πνευματικὲς ποῦ αἰσθάνεται.
Παράλληλα μὲ τὲς ἀπαιτήσεις αὐτές, ἄλλες αἰσθητικές... προϋποθέτουν τὴν ἐκκαθάρισι. Ἔχομεν ἤδη ἕνα µεγάλο καθαριστὴ τῶν σταύλων τοῦ Αὐγεία.
Ὀνόμασα : τὸν Καβάφη.
Γ. ΒΡΙΣΙΜΙΤΖΑΚΗΣ
