Ἄποροι παῖδες.
Ὅσω καὶ ἂν ἀνατρέχω βαθύτερον εἰς τὰς ἀναμνήσεις μου, εὑρίσκω πάντοτε ἐν αὐταῖς τὴν γλυκεῖαν εἰκόνα τῆς ἀδελφῆς μου Αἰκατερίνης. Ἦτο κατὰ ἕξ ἔτη μεγαλῃτέρα μου· καὶ τοῦτο ἤρκει ὅπως ἀναπληροῖ τὴν μητέρα μου, ἀσχολουμήνην διὰ τοῦτο αἰσιώτερον εἰς τὰς ἐργασίας της καὶ γνωρίζουσαν ὅτι εὑρισκόμην ὑπὸ τὴν ἐπιτήρησιν τῆς Αἰκατερίνης. Ἤμην ὑπὸ την ἐπιτήρησιν της (δέν τὸ εἶδον, ἀλλὰ πολλάκις τὸ ἤκουσα) ὅταν ἔκαμα τὰ πρῶτα μου βήματα καὶ ἐψέλισα τὰς πρώτας μου λέξεις· καὶ ἠδυνήθην νὰ λάβω ἰδέαν, ἀτελῆ ὅμως, τῆς ὑπομονῆς ἧς εἶχεν ἀνάγκην πρὸς ἐπιτήρησίν μου, ὅταν ὤφειλε νὰ ἐπαναλάβῃ τὰς ἐξασκήσεις τῆς τέχνης ταύτης ἐπὶ τῆς Μαρίας, ἥτις ἐγεννήθη ὅτε ἐγὼ περιεβαλλόμην τὰς πρώτας ἐξ ἐριούχου περισκελῖδας μου· ἡ Μαρία ὅμως ἦν μᾶλλον ἐμοῦ εὐάγωγος, εὐπειθὴς καὶ γλυκεῖα ἐν ᾧ ἐγὼ ἤμην, ὡς ἔλεγον ὅλοι οἱ γείτονες, τρομερὸν παιδίον· Πόσον χρόνον ἔχανεν ἡ πτωχὴ Αἰκατερίνη ἵνα τακτοποιήσῃ, ὅσα ἐγὼ εἶχον σκορπίσει, νὰ ἐπιδιορθώσῃ ὅ,τι εἶχον σχίσει ἢ να καθαρίσῃ ὅτι εἰχον ῥυπάνει.
Ἐν τούτοις διαλογιζόμενος ἐνίοτε τὰ ἀτακτήματά μου ταῦτα, εὕρισκον πάντοτε τὸ δικαιολογητικὸν αὐτῶν. Ἄλλως τε ὑπῆρχεν ἐν ἐμοὶ τοιαύτη τις ὁρμὴ, τοιαύτη ἀνάγκη πλέον θορύβου καὶ ταραχῆς, ὥστε
