Μετάβαση στο περιεχόμενο

Σελίδα:Αθηναΐς Α αρ. 6.djvu/5

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.
45
ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

θύραν δὲν ἤκουε πλέον τοὺς ὀδυνηροὺς γογγυσμοὺς καὶ ἀναστεναγμοὺς τῆς μητρός τοῦ· καὶ ἦτο σωτήριον δι’ αὐτὸν, ὅτι δὲν τοὺς ἤκουε, διότι ἡ καρδία του πλήρης θλίψεως καὶ ὀδύνης ἐκινδύνευε νά διαρραγῇ.

Ἡ ὁδὸς, ἐπὶ τῆς ὁποίας ἔκειτο ὁ οἰκίσκος, ἦτο ἐκ τῶν ἀποκέντρων τῆς Φιλαδελφίας. Τὸ παιδίον ἐβάδιζεν ἐνταῦθα βραδέως· πολλοὶ ἄνθρωποι διέβαινον διὰ τῆς ὁδοῦ πλησίον του· οὐδεὶς ὅμως προσεῖχεν εἰς αὐτὸν, ὅλοι παρήρχοντο ἐν σπουδῇ· ἕκαστος ἐσκέπτετο περὶ ἑαυτοῦ καὶ τῶν πραγμάτων του. Ὅσῳ ἀνέμενε, τόσῳ μᾶλλον κατεβάλλετο τὸ θάρρος του καὶ δέν ἀπεφάσιζε νὰ ὁμιλήσῃ εἴς τινα. Ὅθεν ἤρχισε νὰ κλαίῃ πικρῶς· ἐνίοτε ἵστατο προσβλέπον τοὺς διαβάτας, ἐκ τῶν ὁποίων ἐὰν τινὲς τὸ παρετήρησαν, οὐδεὶς ὅμως ἐστάθη νὰ τὸ ἐρωτήσῃ. Κλαῖον παιδίον ἐπὶ τῆς ὁδοῦ δὲν εἷναι βεβαίως ἀσύνηθες θέαμα· ἐκινδύνευε νὰ ἀπελπισθῇ καί τὰ δάκρυα κατέρρεον πάντοτε ἀφθονώτερα, ὅτε εἶδεν κύριόν τινα, ὅστις βαδίζων βραδύτερον τῶν ἄλλων εἶχεν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τρίγωνον πῖλον, ἐν δὲ τῇ χειρὶ ῥάβδον ἐκ καλάμου. Τὸ πρόσωπόν του ἦτο τόσῳ γλυκὺ, ὥστε ὁ Ἐρρῖκος ἀπέβαλεν ἐνώπιόν του πάντα φόβον καὶ πᾶσαν δειλίαν. Οἱ ὀφθαλμοὶ τοῦ παιδὸς ἦσαν ἐρυθροὶ ἐκ τῶν δακρύων, ἡ φωνή του ἀσθενὴς καὶ τρέμουσα, διότι ἐπὶ δύο ἡμέρας δὲν εἶχε φάγει οὐδὲ τὸ ἐλάχιστον· ἐφόρει πενιχρὸν, ἀλλὰ κόσμιον ἔνδυμα. Ὁ κύριος ἰδὼν

Θέα τοῦ Μοστάρ. (Ἑρζεγοβίνη).

αὐτὸν προσερχόμενον ἐστάθη καὶ μὴ ἐννοῶν τοὺς ἡσύχους αὐτοῦ λόγους τὸν ἠρώτησε τί ἤθελε. Ὅτε δὲ ὁ Ἐρρῖκος διὰ λυζούσης φωνῆς ἐζήτησε παρ’ αὐτοῦ ἐλεημοσύνην, συνετρίβει ἡ καρδία τοῦ φιλανθρώπου κυρίου. Τὸ ἀφελὲς καὶ ὑπὸ βαθέος ἐρυθήματος κεκαλυμμένον πρόσωπον τοῦ παιδὸς περιβαλλόμενον ἀπὸ τὸ σεμνὸν αὐτοῦ ἤθους τῷ ἤρεσε.

Δὲν φαίνεσαι ἐπαίτης, εἶπεν εὐμενῶς, θέτων τὴν χεῖρα ἐπὶ τῶν ὤμων τοῦ παιδὸς, τί σὲ παρώρμησεν εἰς ταύτην τὴν πρᾶξιν;

Κύριε, εἶπεν ὁ παῖς, οὐδέποτε ἔτεινα χεῖρα ἐπαίτιδα, ἀλλ’ ἡ ἀσθένεια τῆς μητρός μου μὲ ἠνάγκασε νὰ τὸ πράξω σήμερον.

Καὶ ποῖος εἶναι ὁ πατήρ σου, ἠρώτησεν ὁ κύριος τοῦ ὁποίου ἡ συμπάθεια εἶχεν ἐξεγερθῆ.

Ὁ πατήρ μου ἦτο πλούσιος ἔμπορος ἐν ταύτῃ τῇ πόλει, ἀλλὰ γενόμενος ἐγγυητὴς διά τινα φίλον του, ὅστις πλούσιος ὧν ἐχρεωκόπησεν, ἀπώλεσεν ὅλην τὴν περιουσίαν του· μετὰ ἕνα δὲ μῆνα καὶ τὴν ζωήν του ὑπὸ λύπης καὶ ἀσθενείας. Ἡ μήτηρ μου ὁ ἀδελφός μου καὶ ἐγὼ ζῶμεν τώρα εἰς μεγίστην ἔνδειαν. Ἡ δυστυχὴς μήτηρ μου ἐκτελεῖ βαρεῖας ἐργασίας διὰ νὰ μᾶς διατηρήσῃ· καὶ ἐγὼ δὲ κερδίζω τι διὰ μικρᾶς ἐργασίας, ὁσάκις εὑρίσκω· ἀλλὰ πρὸ δύο ἡμερῶν ἡ μήτηρ μου ἀσθενεῖ καὶ φοβοῦμαι μὴ ἀποθάνῃ (ἐνταῦθα ἔκλαιε πικρῶς). Οὐδένα φίλον ἔχομεν, δυνάμενον νὰ μᾶς βοηθήσῃ· δὲν ἔχω δὲ οὔτε το θάρρος νὰ ὑπάγω πρὸς ἐκείνους, οἵτινες πολλάκις