Σελίδα:Αθηναΐς Α αρ. 3.pdf/8

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.
24
ΑΘΗΝΑΪΣ ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ


τοῦ γέροντος Ἰακώβου· δὲν εἶμαι πλέον Νεδζὶ ἡ Βοημή.»

VIII

Ἐπὶ ἕξ μῆνας περιεποιεῖτο τὸν γέροντα, καταστάντα ἀδύνατον· τὸν ἠγάπα καὶ τὸν ἔτρεφε διὰ τῆς ἐργασίας της· καὶ ὅταν ὁ γέρων ἐκοιμήθη τὸν ὕπνον τοῦ δικαίου, ἡ Νεδζὶ ἔλεγε. «Θὰ ἐπανίδω τὴν Βαβηλίαν καὶ θὰ ἀναχωρήσω.»

Ἀλλὰ δὲν ἀνεχώρησεν. Ἡ Βαβηλία ἐπέστρεψεν εἰς τὸ χωρίον πτωχὴ μήτηρ καὶ ἀπωρφανισμένη. Ὁ πόλεμος εἶχε καταστρέψει τὸν τόπον ἔνθα ἐφονεύθη ὁ σύζυγός της· ἤδη δὲ ἡ καλύβη τοῦ γέροντός ἦτο τὸ μόνον ἄσυλον, ὅπερ τῇ ἀπέμεινεν. Ἔθεσε κλαίουσα τὰ τέσσαρα τέκνα τῆς εἰς τὰς χεῖρας τῆς Νεδζὶ, καὶ τῇ εἶπε. «Δὲν εἶναι πολὺ δύο μητέρες διὰ τὰ ἀτυχῆ ταῦτα μικρά.» Ἡ Νεδζὶ ἔσφιγξε τὰ ὀρφανὰ εἰς τὸ στῆθός τῆς, καὶ ἤρξατο ἐργαζομένη δι’ αὐτά, ὥς ἄλλοτε διὰ τὸν γέροντα Ἰάκωβον. Ἠννόησε τι ἐστί καθῆκον· καθῆκον ἑκάστου εἶναι νὰ πράττῃ τὸ καλὸν ὅπως δύναται, ἀδιάφορον ὅσους καὶ ἂν ἦναι ἀνάγκη νὰ καταβάλῃ κόπους σωματικούς τε καὶ ψυχικούς. Τοῦτο ἠννόησε κατὰ βάθος καὶ ἐξετέλει Νεδζὶ ἡ Βοημή.

IX

Δὲν ἐγνώρισε πατέρα, οὔτε μητέρα· καὶ ὅμως ἐξετέλεσε πληρέστατα τὰ καθήκοντα φιλοστόργου θυγατρός· δὲν ὑπῆρξε μήτηρ· καὶ ὅμως κατέστη τὸ στήριγμα, καὶ θετὴ, οὕτως εἰπεῖν, μήτηρ τεσσάρων ὀρφανῶν Νεδζὶ ἡ Βοημή.

X

Καὶ ὅτε τὰ τέκνα τῆς Βαβηλίας κατέστησαν ἄνδρες ἱκανοὶ εἰς ἑργασίαν, καὶ αἱ θυγατέρες εὐτυχεῖς μητέρες καὶ ὅτε αὕτη ἀδυνατίσασα ἔλεγεν: «Οὐδεὶς πλέον ἔχει τὴν ἀνάγκην μου·» ἡ προστασία τῶν πτωχῶν ὀρφανῶν ἀνεκούφιζε τὴν θειὰν Νεδζὶ τὴν Βοημήν.

Πλὴν τέλος, ὡς ὁ τρυφερὸς κάλυξ, ζωηρὸς καὶ ἀκμαῖος, ἀνθήσας μαραίνεται καὶ ξηραίνεται, οὕτω καὶ ὁ θάνατος μετέφερεν εἰς τὴν ἀληθῆ ἐλευθερίαν Νεδζὶ τὴν Βοημήν.

Ἕσπερος.


ΠΟΙΗΣΙΣ

ΜΑΡΚΙΣΙΑ

Βλέπετε τῶν Ὀλυμπίων τὴν σεπτὴν ἐκείνην στήλην
καὶ τὸ κιονόκρανόν τῆς τὸ ἐπίχρυσον ἐκεῖνο;
Χεῖρα τρέμουσαν τεχνίτου εἰς τὰ φύλλα διακρίνω·
αἴσθημα νομίζεις πόνου καθωδήγησε τὴν σμίλην.
Οἴμοι! διατί ἐπόνει ὁ τεχνίτης διατί;

Ξανθὴ κόρη δεκαέτις ῥόδου ἔχουσα τὸ χρῶμα
μέσῳ ῥόδων ἐκηνύγει ἄνθος φεῦγον χρυσαλλίδα:
«ἐδῶ εἶνε, ἐδῶ εἶνε… Ἆ ἐκεῖ ἐκεῖ τὴν εἶδα…»
κ’ ἤστραπτε τὸ παιδικόν της ἱλαρὸν ἐκεῖνο ὄμμα.
Οἴμοι! τὸ μικρὸν ἠγνόει ποῦ βαδίζει ποῦ πατεῖ.

Εἰς τοῦ Ἰλισσοῦ τὰς ὄχθας κυνηγοῦσα ἐπλανήθη.
Τὴν ἐζήλωσε τὸ κῦμα—ἦτο τόσον ἐρασμία!
Ἔγιν’ ἀφανὴς ἐξαίφνης ἡ ξανθὴ ἡ Ναρκισία·
τὴν παρέλαβε τὸ κῦμα κ’ εἰς τὸν φλοῖσβον ἐκοιμήθη,
Οἴμοι! σπεύδει ἡ τροφός της… τὴν ἀνέσυρε νεκράν.

Ποῦ ἐκείνη; τώρα τάφου ψυχρὸν χῶμα τὴν καλύπτει.
Βλέπουσα τ’ ἀθύρματά της ἡ τροφός της κλαίει ἔτι.
καὶ ἐντὸς καλάθου ταῦτα εἰς τὸν τάφον ἀποθέτει,
ὅπου δρόσου μαργαρίτας ἡ πρωΐα καταῤῥίπτει.
Οἴμοι! κ’ ἡ αὐγὴ νομίζεις δακρυλούει τὴν μικράν.

Μὲ τὸν κάλαθον ἀκάνθας εἰδ’ ἐκεῖ περιπλεχθείσας
χλωρὰς ἔτι ὁ τεχνίτης καὶ τὴν κόρην ἐνθυμήθη·
χρόνος ἔῤῥευσε—σκεπάζει τὰ ἀθύρματά της λήθη…
Ἔλαβεν ἀλγῶν τὴ σμίλην ὁ τεχνίτης παραστήσας
Οἴμοι! τοῦ πτωχοῦ καλάθου τὴν εἰκόνα ζωηράν.

Ιω. Κ. Καμπουρογλουσ

Σ. Σ. Α. Εὐμενῶς παρεχώρησεν ἡμῖν τὸ ἄνω ποιημάτιον ὁ κ. Ι. Κ. Καμπούρογλους, ἀναγνώσας τὸ ἐν τῷ β’ φύλλῳ μικρὸν περὶ Κορινθιακοῦ κιονοκράνου ἀρθρίδιον ἡμῶν. Τὸν εὐχαριστοῦμεν πολὺ.


ΠΟΙΚΙΛΑ

Ἡ ξηρασία ἥτις παρετηρήθη ἀπὸ τῆς 15 περίπου ἰανουαρίου μέχρι σήμερον, ἐποχὴν, καθ’ ἣν συνήθως γίνονται αἱ πλήμμυραι, δὲν εἶναι πρωτοφανές τι. Ἡ κάτωθι στατιστικὴ δεικνύει ἡμῖν πίνακα ὁμοίων χειμώνων.

Ἐν ἔτει 1172 ἡ γλυκύτης τοῦ χειμῶνος ἐπέτρεψεν εἰς τὰ δένδρα νὰ ἐκφυλλίσωσι πρὸ τοῦ φεβρουαρίου· εἰς δὲ τὰ πτηνὰ νὰ ἐκκολάψωσι τοὺς νεοσσούς των κατὰ τὸν φεβρουάριον.

Κατὰ τὸ 1289 δὲν ᾐσθάνθησαν χειμῶνα.

Τῷ 1424 τὰ δένδρα ἤνθησαν κατὰ τὸν φεβρουάριον, αἱ δὲ ἄμπελοι κατὰ τὸν ἀπρίλιον· τὰ κεράσια ὡρίμασαν τὸν ἀπρίλιον, καὶ αἱ σταφυλαὶ τὸν μάϊον.

Τῷ 1538 οἱ κῆποι ἤνθησαν κατὰ τὸν ἰανουάριον.

Τῷ 1585 οἱ στάχυες ὡρίμασαν πρὸ τοῦ Πάσχα.

Τὰ 1607, 1609, 1613 καὶ 1617 ὑπῆρξαν ἀξιοσημείωτα διὰ τοὺς ἠπιοτάτους χειμῶνάς των.

Οὔτε πάγοι οὔτε χιὼν ἔπεσεν ἐν Γαλλίᾳ τῷ 1659.

Ἐν Γερμανίᾳ τῷ 1692 δὲν ἀνήφθη ἑστία.

Τέλος ἡ γλυκύτης τῶν χειμώνων τῶν ἐτῶν 1781, 1807 καὶ 1822 ἐθεωρήθη ὡς ἐξαίρεσις ἐν τῇ μετεωρολογίᾳ. Ἐπίσης δὲ καὶ ἡ τοῦ 1866 ἐν Γαλλίᾳ, ὅτε ἐγένετο καὶ ἡ μεγάλη πλημμύρα τοῦ Σηκουάνα.


Λύσις β΄. αἰνίγματος.
Ἀθηνᾶ—Ἀθῆναι

Ἔλυσεν αὐτὸ πρῶτος ὁ κ. Ι. Καγκάδης· κατόπιν δὲ οἱ κ. κ. Καραχάλιος, εἷς συνδρομητὴς κατοικῶν ἐν ὁδῷ Λέκᾳ ἀριθμ. 5, καὶ ἡ κυρία Β. Α. Βαμπᾶ. Πρὸς δὲ ὁ κ. Μακρόπουλος ἐκ Σύρου, ὁ κ. Λωρδόπουλος ἐκ Μεσολογγίου καί ὁ κ. Ε. Ἄννινος ἐκ Κεφαλληνίας.

ΑΙΝΙΓΜΑ Γ΄.

Μικρὸν εἶμαι κ’ εὐτελές.—Ὁ τ’ οὐρανοῦ πλὴν θόλος
ἂν λείψω ἀφανίζεται—ὁ Ἥλιος σκοτίζεται
Καὶ ἄρδην ἀνατρέπεται, φίλοι, ὁ κόσμος ὅλος.

Τῷ πρώτῳ λύτῃ δωρεῖται ἀντίτυπον τῆς Νέας Ἑλληνίδος.

Πρόβλημα β’. Ποῖον τὸ δυσύλλαβον ὄνομα ὅπερ καὶ ἐκ δεξιῶν καὶ ἐξ ἀριστερῶν ἀναγινώσκεται τὸ αὐτό;


Τύποις Ἀθηναΐδος. 29Ὁδὸς Βουλῆς29