Σελίδα:Αθηναΐς Α αρ. 3.pdf/7

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.
23
ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

ἡ Βαβηλία ἔσται ἐπὶ τοῦ κατωφλίου. Ἡ Νεδζὶ ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς της, καὶ τὸ βλέμμα τῆς συνήντησεν ἐκεῖνο τὸ τόσῳ παρήγορον καὶ τὸ ὅσῳ συμπαθητικὸν τῆς Βαβηλίας, ὅπερ ἦτο ὡς ἄλλη ἡλιακὴ ἀκτὶς, εἰσδύσασα μέχρι τῶν μυχῶν τῆς καρδίας τῆς φυλακισμένης.

Ἡ πρώτη σκέψις τῆς Νεδζὶ κατὰ τὴν περίστασιν ταύτην ἦτο νὰ ἀνατρέψῃ τὸ ἀδύνατον τοῦτο παιδίον καὶ νὰ τραπῇ εἰς φυγήν· ἀντὶ τούτου ὅμως ἐξέτεινε τὰς δεδομένας χεῖράς της μετὰ ἱκετευτικοῦ βλέμματος πρὸς αὐτήν.—«Πάππε, ἐλθὲ νὰ τὴν ἀπαλλάξῃς τῶν δεσμῶν — ἀνέκραξε τὸ παιδίον. Καὶ, ὁ γέρων Ἰάκωβος ὅστις εἶχε μείνει ὄπισθεν τῆς θύρας ἵνα προστατεύσῃ ἐν ἀνάγκῃ τὴν ἐγγονήν του, ἐπροθυμοποιήθη νὰ ἐκτελέσῃ τὴν παράκλησιν τῆς φιλτάτης του μικρᾶς, ἀπαλάσσων τὴν Νεδζὶ τοῦ σχοινίου, ὅπερ τῆς ἔθλιβε τὰς χεῖρας. Εἶτα τῇ ὡμίλησε μὲ ἡπιότητα, δοὺς αὐτῇ ἐλπίδας περὶ προσεχοῦς ἐλευθερώσεως· τὴν ἐνθάρρυνε, τὴν συνεβούλευσεν, ἐν ᾧ ἡ Βαβηλία, ὑπομειδιῶσα καὶ πεποιθυῖα ὅτι ἐξετέλεσε καθῆκον φιλοξενίας, ἐκάθισε παρ’ αὐτῇ, καὶ τὴν ἐθεώρει τρώγουσαν· μετὰ ταῦτα ὅμως σκεφθεῖσα ὅτι ὁ ξηρὸς ἄρτος δὲν εἷναι τόσῳ, εὐάρεστον φαγητόν, ἔτρεξεν εἰς τὸ δωμάτιόν της, ἔλαβε μῆλά τινα ἅτινα ἐφύλαττεν ἀπὸ τὸ δένδρον τῶν Χριστουγέννων, καὶ τὰ προσέφερεν εἰς τὴν Νεδζὶ τὴν Βοημήν.

V

Περὶ τὸ ἑσπέρας τῆς ἡμέρας ἐκείνης αἱ δύο κόραι ἠγαπῶντο ἀμοιβαίως. Ὁ κύριος τοῦ πύργου, εἰς οὗ τὰς χεῖρας ἔκειτο ἡ τύχη τῆς Νεδζὶ, ἐβράδυνε νὰ ἐπιστρέψῃ. Ἡ πτωχὴ αἰχμάλωτος ὠχρία καὶ ἐφθείρετο ἐν τῇ φυλακῇ· θὰ ἀπέθνησκεν ἄνευ τῆς Βαβηλίας. Αὕτη διήρχετο ὥρας ὁλοκλήρους παρὰ τῇ Νεδζί· τῇ ἔφερε δράγματα ἀνθέων τοῦ ἀγροῦ καὶ πρασίνους κλάδους ἐκ τοῦ δάσους, εἰς τὸ ὁποῖον ἡ πτωχὴ αἰχμάλωτος ἀνέπνεεν ἄλλοτε τὰ μῦρα τῆς ἐλευθερίας· τῇ διηγεῖτο τὸν ἐν τῷ χωρίῳ βίον, τὴν οἰκιακὴν ὡς καὶ τὴν ἀγροτικὴν τῶν συγχωρικῶν της ἐργασίαν· ἔνθους τῇ περιέγραφε τὰς τερπνὰς τοῦ θεάτρου διασκεδάσεις, τοὺς ὑπὸ τὰ γιγαντιαῖα δένδρα χοροὺς, τὴν ἑορτὴν τῆς συγκομιδῆς, καὶ τῇ ἐπαναλάμβανεν ὅσας ἐν ταῖς χειμεριναῖς ἑσπερίσιν εἶχεν ἀκούσει ὡραίας διηγήσεις. Ἔψαλλεν εἰς ἐπήκουν τῆς Νεδζὶ ὕμνους εἰς ἀρχαίους ἤχους, οὓς εἶχε μάθει ἐν τῇ ὑπὸ κισσοῦ κεκαλυμμένη παλαιᾷ ἐκκλησίᾳ, ἐν ᾧ ἐκείνη ἤκουε τὴν ἠχώδη φωνήν της μὲ τὰς ἱλαρὰς ταύτας μελωδίας. Μετὰ τοῦτο ἡ Νεδζὶ, ὑψοῦσα τὸ σεῖστρον καὶ σείουσα αὐτὸ, ἐτόνιζεν ᾄσμα τι τῆς φυλῆς της, ἀνασκιρτῶσα κούφη ἐπὶ τῆς ἄκρας τῶν ποδῶν της· ἡ Βαβηλία κατὰ σειρὰν ἐλάμβανε τὸ σεῖστρον καὶ προσεπάθει νὰ τὴν μιμηθῇ. Ἐὰν ἡ Νεδζὶ ἔκλαιε ποτε, ἀναμιμνησκομένη τὰ χλοερὰ δάση καὶ τὰς ἀπεράντους κοιλάδας, ἡ Βαβηλία τήν ἐνηγκαλίζετο, καὶ ἀπεξήραινε τὰ δάκρυα διὰ τῶν ἀσπασμῶν της. Ὅτε δὲ ἡ ἡμέρα τῆς ἀπελευθερώσεώς της ἔφθασεν, ἠγαπῶντο ὡς ἀδελφαὶ ἡ ξανθὴ Βαβηλία καὶ Νεδζὶ ἡ Βοημή.

VI

Τέλος ὁ κύριος τοῦ πύργου ἦλθε καὶ ἡ Νεδζὶ ἠλευθερώθη. Ὀρθία πρὸ τῆς θύρας τῆς φυλακῆς, ἐμεθύσκετο ἐπὶ ὥραν σχεδὸν ἀπὸ ἀέρα καὶ ἥλιον, καὶ ὡμοίαζε μὲ χελιδόνα ἑτοίμην εἰς πτῆσιν. Ἀλλὰ πάραυτα θλιβερὰ σκέψις συνεσκότισε τὸ πρόσωπόν της. Ποῦ νὰ ὑπάγῃ; Ποῦ εἶναι οἱ ὁμόφυλοί της; Διεσκορπίσθησαν, ἀνεχώρησαν! Πρὸς ποῖον μέρος τοῦ ὁρίζοντος νὰ στραφῆ, διὰ νὰ εὕρῃ τὰ λείψανα τῆς παροικίας της; Καὶ ἐν τούτοις πλησίον της ἡ Βαβηλία κλαίει περισφίγγουσα τὴν χεῖρά της! καὶ οἱ δύο γαλανοὶ ὀφθαλμοί της εἶναι προσηλωμέναι ἐπὶ τῆς Νεδζὶ, ὡς νὰ τῆς ἔλεγον: «Ἀχάριστος! θὰ μᾶς ἐγκαταλείψεις!» Ὃ γέρων Ἰάκωβος βλέπει τὴν θλίψιν τῆς Βοημῆς, καὶ τῇ λέγει. «Θέλεις νὰ μείνῃς μεθ’ ἡμῶν; θὰ ἔχω δύο θυγατέρας. Ἡ Βεβηλία σὲ ὑπεραγαπᾷ.» — Καὶ ἐγὼ σᾶς ἀγαπῶ ἐπίσης ἀνέκραξεν ἡ Νεδζὶ, ἐπιλαβομένη τῶν χειρῶν των· καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ γέροντος Ἰακώβου.

Ἔκτοτε ἐν τῇ ὑπὸ κισσοῦ κεκαλυμμένῃ ἐκκλησίᾳ νέα χριστιανὴ γονατίζει κατὰ Κυριακὴν παρὰ τὴν Βαβηλίαν· νέα χορεύτρια προσετέθη, εἰς τὰς θερινὰς ἑορτὰς, καὶ κατὰ τὰς ἑσπερίδας τοῦ χειμῶνος τὰ προξενοῦντα πλειοτέραν ἐντύπωσιν διηγήματα ἦσαν τὰ παράδοξα συναξάρια μαγισσῶν καὶ δαιμονίων, τόπων μυστηριωδῶν καὶ λαῶν ἀγνώστων, ἅτινα διηγεῖτο Νεδζὶ ἡ Βοημή.

VII

Πλὴν ἦτο εὐτυχὴς ἡ ὡραῖα κόρη τῶν πλανητίδων φυλῶν; Ἐνίοτε καθημένη παρὰ τὸ παράθυρον, ἐθεώρει τὰς μακρὰς καὶ ἑλικοειδεῖς ὁδούς· τὰ βλέμματά της διέτρεχον τὸ διάστημα κατόπιν τῆς χελιδόνος καὶ τοῦ πελαργοῦ, καὶ στεναγμὸς βαρὺς διέφευγε τοῦ στήθους της! Τότε ἡ Βαβηλία τὴν περιέσφιγγε μὲ τοὺς βραχίονάς της, καὶ τῆς ἔλεγε: Μήπως θέλει νὰ μᾶς ἐγκαταλείψεις;» Ἡ Νεδζὶ τῆς ἀνταπέδιδε τὸν ἐναγκαλισμὸν, ἀποκρινομένη: οὐχὶ, ἀλλὰ θὰ περιμένω ἕως νὰ ὑπανδρευθῇς.»

Ηὔξανον καὶ οἱ δύο ὁμοῦ· καὶ ὁ γέρων Ἰάκωβος ἠγνόει ποίαν νὰ ἀγαπήσῃ πλειότερον. Ἡ Βαβηλία τὸν εὐχαρίστει διὰ τὴν γλυκύτητά τῆς· ἡ Νεδζὶ διὰ τὴν δύναμιν, τὴν τόλμην καὶ τὴν ἐνεργητικότητά της.

Καὶ ὅτε ὁ υἱὸς τοῦ θηροφύλακος Φρὰντζ ἦλθε νὰ ζητήσῃ παρ’ αὐτοῦ ὡς σύζυγον τὴν Βαβηλίαν, φέρων αὐτὴν μεθ’ ἑαυτοῦ εἰς χώραν μακρὰν, ὁ γέρων παρηγορήθη διὰ τὴν ἀπομάκρυνσίν της διὰ τῆς ἑξῆς σκέψεως: «Τοὐλάχιστον θὰ μοὶ μείνῃ ἡ Νεδζὶ!—Θὰ ἧσαι ἡ μόνη θυγάτηρ μου, τῇ ἔλεγεν· ὁ γέρων ἔχει ἀνάγκην σοῦ!»

Τὴν ἑσπέραν ἐκείνην ἡ Νεδζὶ δὲν ἐκάθισε πλέον παρὰ τὸ παράθυρον διὰ νὴ ἴδῃ τὴν ἑλικοειδῆ ὁδόν· ἀλλ’ ἔπνιξεν εἰς τὸ βάθος τῆς καρδίας της τὴν ἐπιθυμίαν τῶν μακρυνῶν ἐκδρομῶν καὶ τῆς ἀγρίας ἐλευθερίας, λέγουσα καθ’ ἑαυτὴν. «Ἤδη εἶμαι τὸ τέκνον