Σελίδα:Αθηναΐς Α αρ. 2.djvu/4

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.
12
ΑΘΗΝΑΪΣ

ὀφθαλμῶν της καὶ κατεκυλίοντο ἐπὶ τῶν ῥοδινῶν παρειῶν της.

Ἐκάθητο ἐν τῇ γωνίᾳ της πραεῖα καὶ ταπεινὴ τῇ καρδίᾳ, ὡς ὅτε ἐκάθητο εἰς τὰς σανίδας τοῦ σχολείου, αἰσθανομένη τὸ μεγαλεῖον τοῦ Εὐαγγελίου.

Πλὴν καὶ πάλιν οἱ λόγοι τῆς θνησκούσης μητρὸς

«Νὰ μὴ γίνῃ ἡ κόρη μου Χριστιανὴ»

συνδυαζόμενοι μετὰ τοῦ γράμματος τοῦ νόμου

«Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου.»

ἠνάγκαζον τὴν Ἑβραίαν κόρην νὰ σκέπτηται: «Δὲν εἶναι ἐπιτετραμμένη εἰς ἐμὲ ἡ εἴσοδος εἰς τὴν κοινωνίαν τῶν Χριστιανῶν.

«Μὲ ὑβρίζουσι διότι εἶμαι Ἑβραία—οἱ παῖδες τῶν γειτόνων μὲ ἐσύριζον προχθὲς ἱσταμένην πρὸ τῆς θύρας τῆς ἐκκλησίας, θεωροῦσαν τὰς καιομένας λαμπάδας καὶ ἀκροωμένην τῶν ἀναπεμπομένων τῷ Θεῷ ὕμνων καὶ ἐπαίνων. Ἀφ’ ὅτου ἐκάθησα ἐπὶ τῶν ξυλίνων ἑδρῶν τοῦ σχολείου ἠσθάνθην τὴν δύναμιν τοῦ Χριστιανισμοῦ, δύναμιν εἰσερχομένην λίαν βαθέως εἰς τὴν καρδίαν μου, ὅσῳ καὶ ἂν κλείω τοὺς ὀφθαλμούς. Ἀλλὰ δὲν θὰ σὲ λυπήσω ἐν τῷ τάφῳ, οἴμοι! ἀγαθή μου μῆτερ! Οὐχὶ, δὲν θὰ ἐπιορκήσω εἰς τὸν ὅρκον τοῦ πατρός μου! Ποτὲ δὲν θὰ ἀναγνώσω τὴν βίβλον τῶν Χριστιανῶν, ὅσῳ καλὴ καὶ ἂν ἤναι αὕτη. Ἔχω τὴν θρησκείαν τοῦ λαοῦ μου καὶ εἰς αὐτὴν θὰ ἐμμένω.»

Ὁ Χ. Χ. Ἄνδερσεν ἐν τῷ γραφείῳ του.
ΙΙΙ

Ἔτη πολλὰ παρῆλθαν ἔκτοτε.

Ὁ κύριός της ἀπέθανε. Ἡ χήρα του περιέπεσεν εἰς πτωχίαν καὶ ἡ ὑπηρέτρια ἐπρόκειτο νὰ ἀπολυθῇ.

Ἀλλ’ ἡ Σάρα ἀπεποιεῖτο νὰ ἐγκαταλείψῃ τὸν οἶκον. Ἐγένετο ἡ βακτηρία αὐτοῦ ἐν δεινοῖς καιροῖς καὶ συνετήρει αὐτὸν ἐργαζομένη μέχρι νυκτός· διότι οὐδεὶς τῶν συγγενῶν ἦλθεν εἰς βοήθειαν αὐτοῦ.

Ἀπὸ ἡμέρας εἰς ἡμέραν ἡ χήρα ἐγίνετο ἀσθενεστέρα καὶ τέλος κατέπεσεν εἰς τὴν κλίνην κοιτομένη ἐπὶ πολλοὺς μῆνας. Ἡ Σάρα εἰργάζετο καὶ ἐν τῷ μεταξὺ ἐνοσήλευε τὴν ἀσθενῆ καθημένη παρὰ τὴν κλίνην της· ἦτο ἠπίου καὶ εὐσεβοῦς χαρακτῆρος. Ἦτο ἄγγελος εὐλογίας εἰς τὸν οἶκον τῆς πενίας.

«Πέραν ἐκεῖ ἐπὶ τῆς τραπέζης εὑρίσκεται ἡ βίβλος.

Ἀνάγνωθί μοί τι ἐξ αὐτῆς· διότι ἡ νὺξ εἶναι τόσῳ μεγάλη! ὦ ναὶ, τόσῳ μακρά! καὶ ἡ καρδία μου διψᾷ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου.» Εἶπεν ἡ ἀσθενοῦσα πρὸς τὴν Σάραν.

Ἡ Σάρα ἔκυψε τὴν κεφαλήν· ἔλαβε τὸ βιβλίον, ἤνοιξεν αὐτὸ καὶ ἀνέγνωσαν εἰς τὴν νοσοῦσαν. Δάκρυα ἵσταντο ἐπὶ τῶν ὀφθαλμῶν της ἀκτινοβολοῦντα εἰς τὴν λάμψιν τοῦ φωτὸς, ὡς οἱ ἀναγινωσκόμενοι λόγοι εἰς τὴν καρδίαν της.

«Ὦ ἀγαπητή μου μῆτερ, ἐψιθύρισε νἐ ἑαυτῇ, τὸ τέκνον σου δὲν θὰ δεχθῆ τὸ βάπτισμα τῶν Χριστιανῶν οὐδὲ θέλει εἰσέλθει εἰς τὴν Ἐκκλησίαν αὐτῶν.—Οὕτω σοι ἔδοξε· καὶ θὰ σεβασθῶ τὴν ἐντολήν σου. Θὰ μένωμεν ἡνωμένοι ἐν τῇ γῇ. Ἀλλὰ πέραν τῆς γῆς ὑπάρχει ὑψηλοτέρα ἕνωσις· ἡ μετὰ τοῦ Θεοῦ! Οὗτος θὰ ἦναι πλησίον ἡμῶν καὶ θέλει ὁδηγήσει ἡμᾶς διὰ τῆς κοιλάδας τῆς σκιᾶς τοῦ θανάτου. Αὐτὸς δίδει τὴν βροχὴν καὶ μετ’ αὐτῆς τὴν εὐφορίαν εἰς τὴν γῆν. Τὸ ἐννοῶ–δὲν γνωρίζω πῶς συνέπεσε νὰ μάθω τὴν ἀλήθειαν· ἀλλὰ τὸ γνωρίζω, διὰ μέσου Αὐτοῦ· διὰ μέσου τοῦ Χριστοῦ!»

Καὶ ἀνετινάχθη ἅμα ἐπρόφερε τὸ ἱερὸν ἐκεῖνο ὄνομα, καὶ ἐπῆλθεν ἐπ’ αὐτὴν τὸ βάπτισμα ὡς φλὸξ πυρός· τὸ σῶμά της ἀνετινάχθη τὰ μέλη τῆς ἐτα-