νονται ἐκ τοῦ αὐτοῦ αἵματος ἐξ οὗ οἱ ὀδόντες καὶ τὰ οὖλα.
Ἀλλ’ οὗ μόνον ὀλίγα, λίαν διάφορα, γίνονται ἐκ τοῦ αἵματος, ἀλλὰ πολλὰ ἀλλήλων διαφέροντα, τινὰ ἐκ τούτων πολὺ, τινὰ δ’ ὀλίγον. Ὑποθέσατε ὅτι ὁ κατασκευαστὴς τῶν σινικῶν σκευῶν θὰ σᾶς ἔλεγεν, ὅτι πλὴν τῆς κατασκευῆς τῶν λευκῶν σκευῶν καὶ τοῦ ἐρυθροῦ ἐριούχου ἐκ τοῦ ἐρυθροῦ ῥευστοῦ κατασκευάζει ἐπίσης ποικίλα σκληρὰ καὶ μαλακὰ πράγματα, ὡς βελοῦδον, καὶ ποικίλα εἴδη ὑφάσματος, ἥλους, ὕαλον κλ. Ἀδύνατον! θὰ ἐλέγετε. Ἀλλὰ τοῦτο δὲν εἶναι θαυμαστότερον ἢ ὅτι τρίχες, ὀδόντες, οὖλα, ὄνυχες, ὀστᾶ καὶ ὅλα τὰ διάφορα μέρη τοῦ σώματος, κατασκευάζονται ἐκ τοῦ αὐτοῦ ἐρυθροῦ ῥευστοῦ, τοῦ αἵματος.
Ἀλλ’ ὑποθέσατε πάλιν ὅτι ὁ κατασκευαστὴς σινικῶν σκευῶν, σᾶς ἔλεγεν, ὅτι τὸ κατάστημα ἣν κατεσκευασμένον ἐκ τοῦ αὐτοῦ ἐρυθροῦ ῥευστοῦ ἐξ οὗ κατασκευάζει τοσαῦτα πράγματα, ὅτι καὶ αὐτοὶ οἱ σωλῆνες δι’ ὧν διαβιβάζετο τὸ ῥευστὸν περὶ τὴν οἰκοδομὴν, κατεσκευάζετο ἐξ αὐτοῦ, ὡς ἐπίσης καὶ ἡ ἀντλία ἡ διανέμουσα αὐτὸ διὰ τῶν σωλήνων. Τοῦτο θὰ ἐφαίνετο ἡμῖν τὸ παραδοξότατον πάντων. Καὶ ὅμως ὁ ποικίλος μηχανισμὸς τοῦ σώματος γίνεται ἐκ τοῦ αἵματος. Τὸ ἧπαρ, τὸ τὴν χολὴν ἐκ τοῦ αἵματος ἐξεργαζόμενον, καὶ αὐτὸ ἐκ τοῦ αἵματος γίνεται· οὕτω δὲ καὶ ἄλλα· καὶ αὐτοὶ οἱ σωλῆνες ἐν οἷς τὸ αἷμα ῥέει δι’ ὅλου τοῦ σώματος ἡμῶν, καὶ ἡ καρδία ἡ διαβιβάζουσα τοῦτο ἐν αὐτοῖς, κατασκευάζονται, ὡς πρότερον εἶπον ἡμῖν, ἐκ τοῦ αἵματος.
Τὸ σῶμα εἶναι ἡ στέγη ἢ ἡ κατοικία τῆς ψυχῆς. Εἶναι καλῶς ἐκτισμένη καὶ καλῶς ἐπεξειργασμένη οἰκία· τὰ ὀστᾶ εἰσὶν ἡ ξυλεία της, τὸ δέρμα τὸ περισκέπασμα αὐτῆς, ἡ κώμη ἡ διὰ καλάμης ἐστρωμένη στέγη· οἱ ὀφθαλμοὶ τὰ παράθυρά της. Εἶναι οἰκία εὐκόλως κινουμένη, κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῆς ψυχῆς. Πρὸς τοῦτο ἱκανὸς ὑπάρχει μηχανισμὸς ἐν αὐτῇ. Καὶ ἡ ψυχὴ ἔχει μικρὰς χορδὰς, νεῦρα καλουμένας, διατρέχοντα ὅλα τὰ μέρη τοῦ μηχανισμοῦ, ὡς τηλεγραφικὰ σύρματα. Ὑπάρχουσι πρὸς τούτοις καὶ ἄλλα εἴδη μηχανισμοῦ, ὡς ἡ πρὸς ἀναπνοὴν μηχανὴ, ἡ μηχανὴ ἥτις λαμβάνει τὴν φροντίδα τῆς τροφῆς, καὶ ἡ πρὸς κυκλοφορίαν τοῦ αἵματος μηχανή. Ἡ ψυχὴ οἰκεῖ ἐν τῇ κορυφῇ τῆς οἰκίας ταύτης, τῷ ἐγκεφάλῳ. Ἐντεῦθεν ἐξαποστέλλει ἀγγέλματα πανταχόσε διὰ τῶν μικρῶν χορδῶν, καὶ δέχεται διὰ τούτων τοιαῦτα. Ἐνταῦθα σκέπτεται καὶ πράττει, καὶ ἐπί τι διάστημα κοιμᾶται. Τὸ μέρος τοῦτο τῆς οἰκίας εἶναι λίαν περιέργως καὶ καλῶς ἐξειργασμένον.
Πάντα τὰ διάφορα ταῦτα μέρη τῆς οἰκίας αὐτῆς εἰσὶ κατεσκευασμένα ὡς ἀνωτέρω εἶπον ἐκ τοῦ αἵματος, καὶ ὅμως ὑπάρχει πλείων ποικιλία ἐν αὐτοῖς ἡ ὅση ἐν τοῖς μέρεσι καὶ τοῖς ἐπίπλοις τῶν οἰκιῶν ἃς ὁ ἄνθρωπος κτίζει. Ὑποθέσατε ὅτι θὰ σᾶς ἐδείκνυέ τις μεγάλην ποσότητα ἐρυθροῦ ῥευστοῦ καὶ σᾶς ἔλεγεν ὅτι μετὰ τούτου ἐσκόπει νὰ κτίσῃ οἰκίαν καὶ νὰ τὴν ἐπιπλώσῃ, ὅτι ἐξ αὐτοῦ θὰ κατεσκεύαζε ὅλους τοὺς λίθους αὐτῆς, καὶ κεράμους καὶ ξυλείαν, καὶ ὕαλον καὶ ἥλους, καὶ κονίαμα, καὶ χάρτην διὰ τοὺς τοίχους, καὶ ζωγραφήματα διαφόρων χρωμάτων, εἶτα δὲ τοὺς τάπητας αὐτῆς, καὶ κάτοπτρα, καθέδρας, καὶ παραπετάσματα κλπ. Θὰ ἐλέγατε ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος εἶναι φρενοβλαβής. Ἀλλ’ ὁ Θεὸς κατασκευάζει ἐκ τοῦ ἐρυθροῦ ἐκείνου ῥευστοῦ, ὅλα τὰ μέρη τῆς οἰκίας τῆς ψυχῆς.
Ἀκριβῶς, κατὰ ποῖον τρόπον ὅλα τὰ διάφορα μέρη τοῦ σώματος κατασκευάζονται, ἀγνοοῦμεν. Σοφοὶ ἐμελέτησαν τὸ θέμα τοῦτο πολὺ, καὶ εὗρον τινα περὶ τούτου· ὅ,τι εὗρον δὲν εἶναι εὔκολον νὰ ἐννοηθῇ παρὰ μὴ μεμυημένων τὰ τῆς ἐπιστήμης. Ἄλλως τε δὲ καὶ οἱ σοφώτεροι ὀλίγα ἐκ τούτου γινώσκουσι, καὶ μεθ’ ὅλην τὴν σοφίαν αὐτῶν δὲν γινώσκουσιν ἱκανὰ ὥστε νὰ κατασκευάζωσι δέρμα, ἢ τρίχας, ἢ ὅ,τι δήποτε ἕτερον βλέπετε ἐν τοῖς σώμασιν ὑμῶν ἐκ τοῦ αἵματος, ὅσον δὲν γινώσκουσι νὰ κατασκευάζωσιν καὶ ἁπλοῦν φύλλον ἐκ τοῦ φυτικοῦ χυμοῦ.
«Φοβερῶς καὶ θαυμασίως ἐπλήσθημεν· θαυμάσια εἶναι τὰ ἔργα Σου.»
Πολλάκις τέρπεταί τις εἰς ἐκμάθησιν ἀντικειμένου τινὸς τῆς ἐπιστήμης ἢ τῆς τέχνης, κατορθοῖ δὲ νὰ καταγίνηται εἰς αὐτὸ, ὅταν ἡ ἐνέργεια πρὸς ἐκμάθησιν δὲν διαταράττει τὴν ἡσυχίαν τῶν κατοίκων τῆς οἰκίας ἢ καὶ ἐνίοτε τῆς γειτονίας.
Δυστυχῶς διὰ τὸν νεανίαν Ἀντώνιον ἡ κλίσις του ἔφερεν αὐτὸν εἰς ἐκμάθησιν μουσικῆς διὰ τοῦ βιολίου. Οὐδὲν ὄργανον εἶναι τόσον ταρακτικὸν, καὶ προσβάλλει τοσοῦτον τὸ νευρικὸν σύστημα ὅσον τὸ βιολίον ὑπὸ ἀρχαρίου παιζόμενον. Πρὸς ἐπίμετρον δὲ τῆς ἐκ τούτου ἀνησυχίας τῶν περιοίκων, κύων ἀνήκων εἰς τὸν ἴδιον νεανίαν, εὐηρεστεῖτο διὰ γοερῶν κραυγῶν νὰ συνοδεύῃ τὸν κύριόν του, οὕτω δ’ ἐπετελεῖτο τερψίθυμος συναυλία μονονουχὶ ἀνάστατον τὴν συνοικίαν ποιοῦσα. Οἱ γείτονες συνεζήτουν ποῖον νὰ δείρωσιν ἐν τῇ ἐξάψει τῆς δικαίας παραφορᾶς των, τὸν κύνα ἢ τὸν κύριον, καὶ οἱ πλείονες ἀπεφαίνοντο ὅτι ἔδει τὸν κύριον νὰ ξυλοφορτώσωσιν.
Οἱ γονεῖς τοῦ Ἀντωνίου πολλάκις παρετήρησαν αὐτῷ ὅτι ἦτο λίαν ὀχληρὸς, ὅτι ἐποίει ἀνυπόφορον κρότον, ὅτι δὲ ἀφεύκτως ἔδει νὰ μεταβαίνῃ εἰς τὴν ἐξοχὴν ὅταν ἐπεθύμει νὰ ποιῆται χρῆσιν τοῦ ἠχηροῦ ὀργάνου, ὅπερ κατὰ κακὴν των
