τὰς ἀσθενείας τῶν θνητῶν πολλάκις θεραπεύεις, σὺ ἥτις διὰ μέσου τοῦ σκότους διορᾷς ἐκεῖ ὅπου ὁ περιωρισμένος τοῦ θνητοῦ ὀφθαλμὸς ἀδυνατεῖ νὰ ἐμβατεύσῃ, εἰπέ μοι, ποῦ δύναμαι ν’ ἀκούσω τὸν ὕμνον τοῦτον;
—Ἄκουσον, μοὶ εἶπε τότε—ἐνῷ ἡ λεπτοφυὴς αὐτῆς χεὶρ ἀπωθήσασα τὴν κυματίζουσαν κόμην της, μοὶ ἀπεκάλυψε τὸ ἐμβριθὲς καὶ σκεπτικὸν μέτωπόν της — ἀκροάσθητι μετὰ προσοχῆς, διότι ἡ ἔννοια τῶν λόγων μου εἶναι βαθεῖα καὶ δύσκολος.
Ὁ Ναὸς τῆς δημιουργίας εἶναι μέγας, ἄπειρος! ἡ δὲ ἐκλεκτὴ ψυχὴ, ἐν οἱᾳδήποτε στιγμῇ ὅπου καὶ ἂν φέρῃ τὴν πτῆσίν τῆς, πανταχοῦ ἀκούει τὴν φωνὴν τῆς φύσεως ἀναπεμπόμενην ὡς θυμίαμα εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν θρόνον τοῦ Πλάστου. Ἀλλὰ τὸ ἑσπέρας ὅταν ὁ σάλος καὶ ἡ τύρβη τῶν ἀσχολιῶν τοῦ ἀνθρώπου καταπαύσωσιν, ὅταν ὁ ὕπνος γαλήνιος καὶ μεγαλοπρεπὴς κατέρχεται βραδέως ἀπ’ Ἀνατολῶν ἐκτείνων τὸ πανίσχυρον αὐτοῦ σκῆπτρον ὑπὲρ τὰ ἄστη τῶν θνητῶν, τότε ἐν μέσῳ τῆς σοβαρᾶς καὶ μυστηριώδους ἐκείνης σιγῆς αἱ χορεῖαι τῶν Νυμφῶν ἐξέρχονται ἀπὸ τὰ ἐνδιαιτήματα αὐτῶν καὶ ἐνοῦσι τὰς ἐναρμονίους αὐτῶν φωνὰς μετὰ τοῦ ὕμνου ἐκείνου.....Ἐκεῖ εἰς τὰ πυκνὰ δάση διὰ μέσου τῶν ὁποίων ἡ ἑκηβόλος Ἄρτεμις ἐκτοξεύει τὰ ἀργυροειδῆ αὐτῆς βέλη, ὑπὸ τὴν τρέμουσαν σκιὰν αἱ χορεῖαι τῶν Δρυάδων ψυθυρίζουσι τὰς μυστηριώδεις αὐτῶν ἁρμονίας.
«Ἐκεῖ εἰς τὰ ὄρη καὶ τοὺς λόφους ἔνθα κυλίονται τὰ κρυσταλλώδη τῶν πηγῶν νάματα, ἔνθα ἡ
