Σελίδα:Αθηναΐς Α αρ. 11.djvu/3

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.
83
ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

γοργοὺς ὀφθαλμούς της — «Ἀθηναία! μοὶ εἶπεν καὶ ἡ φωνή της ὡς ὁ ἦχος μελῳδικῆς τινος λύρας ἔπληξε τὸν ἀέρα, εἶμαι ἡ νύμφη Καλλιῤῥόη, ἡ ἐφορεύουσα ἐπὶ τῶν τόπων τούτων τῶν κλεισθέντων ὑπὸ τῶν προγόνων σου· μ’ ἐρωτᾷς διατί τὸ ᾆσμα μου εἶναι θλιβερόν. Ἀλλ’ ἰδὲ ὀλίγον ἀπωτέρω τὰ καταγώγια ἐκεῖνα τοῦ νεωτερισμοῦ ἐν οἷς παρασκευάζεται ἡ τῶν Ἑλληνίδων μας διαφθορά! Πῶς εἶναι δυνατὸν μία λειτουργὸς τοῦ Θεοῦ τῆς ἁρμονίας, μία Ἑλληνὶς νύμφη ν’ ἀκούῃ ἄνευ αἰσχύνης τὰς ῥεμβαστικὰς ἐκείνας τῆς μυθιστορίας ἀπηχήσεις! Πῶς εἶναι, δυνατὸν νὰ μὴ θλίβηται ἀναλογιζομένη ὅτι αἱ συμπολίτιδες αὐτῆς ἐν μέσῳ τῶν θεαμάτων ἐκείνων, τὸν χαρακτῆρα τῆς ἑλληνοπρεπείας ἁποβάλλουσαι, μεθύσκονται ὑπὸ τοῦ δολίου ῥωμαντισμοῦ, ὅστις ὡς ἡδὺ δηλητήριον, λυμαίνεται τὰς νεαρὰς καὶ εὐαισθήτους καρδίας των! Ὢ τίς βάσκανος δαίμων ὤθησε τὴν πατρίδα ἡμῶν εἰς τὴν λατρείαν τῆς ξενικῆς ταύτης μούσης, ἥτις οὐδὲν κοινὸν ἔχει πρὸς τὴν σεμνὴν καὶ αὐστηρὰν μοῦσαν τοῦ πατρῴου θεάτρου!

Ποσάκις κατὰ τὰς σεληνοφεγγεῖς νύκτας ὑπὸ τὸν αἴθριον τοῦτον καὶ γλαυκὸν τῆς Ἀττικῆς οὐρανὸν, ὅτε ἡ γλυκύθυμος ἠρεμία τῆς φύσεως καλεῖ τὰς εὐαισθήτους ψυχὰς εἰς κατάνυξιν ποσάκις τότε τὰ ἀκούσματα ἐκεῖνα, ἅτινα ἔχουσι τὴν ἀξίωσιν νὰ καλῶνται καλλιτεχνικὰ, ἀκροωμένη, ἐπόθησα τὴν ἀγρίαν τοῦ χειμῶνος θύελλαν καθ’ ἥν ὁ Ἰλισσὸς ἐξηγριωμένος ζητεῖ νὰ μὲ παρασύρῃ εἰς τὸν ὁρμητικὸν ῥοῦν του, ὅτε ἐν τῷ μέσῳ τῆς βοῆς τοῦ ἀνέμου καὶ τῆς μυκωμένης καταιγίδος ἀντηχοῦσιν ἐκ τοῦ νεκροταφείου οἱ θρῆνοι τῶν Αἰολιανῶν ἁρπῶν καὶ οἱ Τρίτονες καὶ οἱ λοιποὶ εἰδεχθεῖς δαίμονας τῶν ὑδάτων μετὰ πατάγου ἀνακυκοῦσι τὸν Φαληρικὸν ὅρμον!

Ὢ ἐὰν ἠδυνάμην νὰ ἐγκαταλείψω τοὺς ἀξένους τούτους τόπους καὶ νὰ ζητήσω καταφύγιον μακρὰν εἰς τοὺς χαρίεντας καὶ συσκίους λειμῶνας τῆς δούλης Ἑλλάδος! Ἐκεῖ εἰς τοὺς ὑπὸ τῆς φύσεως εὐλογημένους ἐκείνους τόπους ἡ ἀπαισία τῶν καταδιωκτῶν του ἑλληνισμοῦ φωνὴ, ὡς παράτονός τις ἦχος θέλει προσβάλλει τὰς ἀκοάς μου, ἀλλ’ ἐκεῖ δὲν θέλω πλέον ἀκούει τὰς ταπεινωτικὰς χειροκροτήσεις καὶ ἐπευφημίας τῶν υἱῶν τῆς Παλλάδος! Ἀλλ’ οἴμοι πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ παραβιάσω τοὺς μυστικοὺς ὅρκους μεθ’ ὧν συνεδέθη ἡ ὕπαρξίς μου, Πῶς εἶναι δυνατὸν ν’ ἀπομακρυνθῶ τῆς πηγῆς ταύτης ἀφ’ ἧς ἄλλοτε ὑπεράνω τοῦ μεγαλοπρεποῦς Παρθενῶνος ἔβλεπον περιϊπταμένην τὴς σκιὰν τῆς Πολιούχου Παλλάδος, τὸ μεγαλεῖον καὶ τὸ κλέος τῶν Ἑλλήνων διασώζουσαν; Ἀφότου ξενικὸς θίασος κατέλαβε τὰς ἀκτὰς τοῦ Φαλήρου αἱ ἀδελφαί μου ὁσάκις διέρχονται τὸ ἑσπέρας παρὰ τὸν ὅρμον ἐκεῖνον, βυθίζουσιν ὑπὸ τὸ ἀργυροειδὲς κῦμα τὴν χαρίεσσαν αὐτῶν κεφαλὴν· ἀλλὰ τλήμων ἐγὼ, ἐνταῦθα, ἐπὶ τῶν ἄλλοτε καταῤῥύτων καὶ συσκίων τούτων μερῶν, ὅθεν ἀντήχησάν ποτε οἱ πρὸς τὸν Ὀλύμπιον ὕμνοι, τεθλιμμένος μάρτυς τῆς παρακμῆς τῆς φίλης πατρίδος παρισταμένη αἰωνίως θέλω συνοδεύει διὰ τῶν μελαγχολικῶν θρήνων μου τὸν μονότονον τῆς πηγῆς ταύτης φλοῖσβον!»

— « Νύμφη! — ἀνέκραξα τότε, συγκινηθεῖσα ὑπὸ τῶν τελευταίων τούτων λόγων — οἱ θνητοὶ ὡς πνοὴ ἀνέμου παρέρχονται, ἀλλ’ αἱ χορεῖαι τῶν ἀθανάτων ἀπρόσιτοι εἰς τὸν πανδαμάτορα χρόνον, πλανῶνται ᾆείποτε ἐπὶ τῆς ἐνδόξου καὶ προσφιλοῦς ταύτης γῆς· διατί λοιπὸν νὰ μὴ ἐλπίζῃς ὅτι ἐκ τῶν ὀχθῶν τούτων θέλει ποτε ἀκούσει τὴν γλυκεῖαν φωνὴν τῆς πατρῴας μούσης τὴν ἑλληνικὴν νεολαίαν εἰς τὰ προγονικὰ μεγαλουργήματα μυσταγωγοῦσαν;

Εὔχου καὶ ὁ κοινὸς τῶν θνητῶν καὶ τῶν ἀθανάτων Πατὴρ δὲν θέλει ἀπωθήσει τὰς εὐχάς σου. Ἀλλὰ μοὶ ἀνέφερες περὶ τῶν ἀδελφῶν σου, δύνασαι νὰ μοὶ εἴπῃς, ὦ Ναϊὰς, τινες εἶσιν αὗται;»

«— Αἱ θυγατέρες τοῦ Νηρέως, μοὶ ἀπεκρίθη, εἶναι αἱ μυστηριώδεις νύμφαι, πρὸς ἃς ἦτο ποτε ἐμπεπιστευμένη ἡ ἀνατροφὴ τοῦ θεσμοφόρου Βάκχου χαρίεσσαι καὶ ἐλαφραὶ, ὡς ὁ ζέφυρος, διέρχονται τὰ ἀεικίνητα πεδία τοῦ Ὠκεανοῦ ὁδηγοῦσαι μετὰ τῶν Τριτόνων τὰ πνεύματα τῶν ἀγαθῶν εἰς τὰς Νήσους τῶν Μακάρων. Πολλάκις ἐν μέσῳ τοῦ πατάγου καὶ τοῦ κλύδωνος ἀκολουθοῦσι τὴν μυκωμένην καταιγίδα, παίζουσαι μὲ τὸν ἀφρὸν τῆς θαλάσσης καὶ συνοδεύουσαι τὸ κῦμα διὰ τῶν γοργῶν παιάνων των, ἄλλοτε δὲ πάλιν ὅταν ὁ ὀφθαλμὸς τοῦ θνητοῦ δὲν φθάνῃ μέχρις αὐτῶν, χαρίεσσαι καὶ μειδιῶσαι ἐξέρχονται τῆς θαλάσσης ἵνα χορεύσωσιν εἰς τὸ παράλιον· πρασινοειδὴς χιτὼν καλύπτει τὰ αἰθέρια αὐτῶν σώματα καὶ ἐπὶ τῆς ὡραίας αὐτῶν κεφαλῆς θάλλει στέφανος ἐξ κισσοῦ εἰς ἀνάμνησιν τῶν ἀδύτων τοῦ Βάκχου μυστηρίων ἅτινα αὐταὶ πρῶται ἀπεκάλυψαν εἰς τὸν κόσμον.

Τὴν ἑσπέραν ὅτε ἐν μέσῳ τῆς γαλήνης τῆς νυκτὸς ἠχῇ ὁ φλοῖσβος τῆς θαλάσσης, τεῖνον τὸ οὖς σου μετὰ προσοχῆς, ἐὰν τὰ μυθιστορικὰ ἀναγνώσματα καὶ τὰ θεάματα δὲν σὲ διέφθειραν μέχρι τοῦδε ἐντελῶς, ἐὰν ἐν τῇ φύσει εὑρισκομένη δύνασαι εἰσέτι νὰ αἰσθανθῇς ἀντὶ τῆς χαύνης καὶ ῥεμβαστικῆς μελαγχολίας τὰ ὑγιᾶ καὶ ἐναρμόνια αἰσθήματα, ἅτινα αὕτη διαχέει, θέλεις τότε διὰ μέσου τοῦ μονοτόνου ἐκείνου ἤχου διακρίνει τὸ μέλος τῶν ἀδελφῶν μου τούτων, αἵτινες ἀόρατοι, λαμβάνουσι μέρος κατὰ τὴν στιγμὴν ἐκείνην εἰς τὸν νυκτερινὸν ὕμνον τῆς φύσεως.»

— Ὁ νυκτερινὸς ὕμνος! — ἐπανέλαβον μετ’ ἀπορίας — τίς εἶναι οὗτος, ὦ Νύμφη; Εἰπέ μοι, σὺ, ἥτις διὰ τῶν εὐεργετικῶν ναμάτων σου καταπαύεις τὴν δίψαν τοῦ κεκμηκότος ὁδοιπόρου καὶ