Ἡ Ἰνγεβόργη ψιθυρίζῃ καὶ ὁ Φριτιὸφ δὲν ἀκούει ἢ τοῦτο: «Ἀλλ’ ἡ ὀργὴ τοῦ Βαλδούρ.......». «—Ἄ! ἐπανέλαβεν οὗτος, ἠπείλησέ τινά ποτε ὁ γλυκύτατος, οὗτος υἱός; Ἀγαπῶντες, πράττομεν ἄλλο τι ἢ ὅτι αὐτὸς, ὅστις ἀγαπᾷ αἰωνίως τὴν Νάννην ἐν εὐτυχίαις καὶ δυστυχίαις· καὶ ὅστις καὶ σήμερον ἔτι, ὅτε θεῖον φῶς λάμπει ἐπὶ τοῦ μετώπου τῆς τὴν ἀγαπᾷ ἐκ καρδίας αἰωνίως πιστῶς; Ἴδε τὸ πρόσωπόν του· δὲν αἰσθάνεσαι τὴν παρουσίαν του; Κλίνωμεν γόνυ πρὸ τοῦ βωμοῦ του διότι δὲν εἶναι εὐπροσδεκτωτέρα προσφορὰ δι’ αὐτὸν ἢ ἔρως ἀποῤῥέων ἐκ τοῦ οὐρανοῦ σταθερὸς καὶ ἁγνὸς ὡς ὁ ἐκείνου. Καὶ ὁ ἔρως ἡμῶν, σὺ το γνωρίζεις δὲν εἶναι γήϊνος· ἐγεννήθη ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ ζητεῖ περιπαθῶς τὴν πατρίδα του. Ὤ! πόσον εἶναι εὐτυχὴς ὁ κατοικῶν ἐκεῖ εἰς τὸ ὕψος, ὁ ἀποχαιρετήσας τὰς θλίψεις καὶ τὰς δυστυχίας καὶ δυνάμενος νὰ παρουσιασθῇ πρὸ τῶν θεῶν μετὰ τοῦ ἀντικειμένου τῆς ἀγάπης του! Ὅταν οἱ πολεμισταὶ εἰσέρχωνται εἰς τοὺς ἀγροὺς τοῦ Βαλχάλα διὰ τῆς ἀργυρᾶς θύρας βλέποντες ἡμᾶς ἐκεῖ καθημένους πλησίον ἀλλήλων θέλουσι μᾶς θεωρεῖ εὐτυχεῖς καὶ ὅταν διανέμηται εἰς βονάσεια κέρατά τὸ χρυσίζον ὑδρόμελι θέλομεν προσεγγίζει ἀταράχως τὰς κύμβας μας ἑπόμενοι ἡδέος ῥεμβασμοῦ.»
Τίς δύναται νὰ διηγηθῇ τὴν ἀτυχίαν, ἧς ἀπήλαυσαν κατὰ τὴν φυγαλέαν ἐκείνην ὥραν αἱ δύο νεαραὶ καρδίαι; « — Ἀκούεις τὸ κελάδημα τῶν πτηνῶν, λέγει ὁ Φριτιὸφ, εἶναι ἡ ἠχὼ τοῦ Βαλχάλα! Βλέπεις τοὺς ἀστέρας ἐκείνους; ἐπεθύμουν νά κοσμήσω δι’ αὐτῶν τὴν μεταξοειδῆ κόμην σου· ἡ λάμψις των προέρχεται ἐκ τοῦ τόπου τῆς διαμονῆς τῶν ψυχῶν. Ἄχ! ἐὰν ἤμην τὴν στιγμὴν ταύτην εἰς τὸν εὐδαίμονα ἐκεῖνον τόπον, ἀπηλλαγμένος πάσης ἀνησυχίας, μετὰ σοῦ μετὰ σοῦ Ἰνγεβόργη μου!…» Καὶ ἐπειδὴ εἶδε τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς Ἰνγεβόργης ὑγρούς. «Μὴ κλαῖε· τῇ εἶπε· δὲν εἶναι καιρὸς νὰ ἀποθάνω· πλὴν ἰδοὺ ἔφθασεν ἡ ὥρα τοῦ ἀποχωρισμοῦ μας. Ἄκουσον τὰς ἀηδόνας· εὐτυχῆ πτηνά· οὔτε ἡ αὐγὴ οὔτε ἡ ἑσπέρα σᾶς ἀποχωρίζουσιν ἀλλήλων. Ἰδοὺ ὁ ἀνατέλλων ἥλιος. Ὦ θεῖε ἀστὴρ, προαγόρευσον καὶ προστάτευσον τὴν εὐτυχίαν τῆς ζωῆς μου· εἶναι εἰκών σου, ἡ καρδία τῆς διαλάμπει ὡς αἱ ἀκτῖνες σου· οἱ ὀφθαλμοί της εἶναι διαυγεῖς καὶ κυανοῖ ὡς ὁ οὐρανός σου· προσαγόρευσον τὴν φιλτάτην μου!—Πρὶν δὲ ἢ ἀποχωρισθῶμεν, ἴσως διὰ παντὸς δέξαι, φιλτάτη μου, τὸν ἀσπασμὸν τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ. Μετ’ ὀλίγον, ναὶ μετ’ ὀλίγον οὐδὲν θέλει δυνηθῆ νὰ μᾶς χωρίσῃ. Ἀναπόλει μου ἀναμένουσα με καὶ ὑπολόγιζον τὰς ὥρας μέχρι τῆς στιγμῆς, ἥτις θέλει μᾶς ἑνώσει διὰ παντός».
Μετὰ τὰς λέξεις ταύτας ἀνεχώρησεν ὑποσχεθεὶς τῇ Ἰνγεβόργῃ, ὅτι ἤθελεν ἐπιστρέψει, ὅπως ἀναγγείλῃ αὐτῇ τὴν ἀπόφασιν τῶν γερόντων. Ἐπὶ τοῦ νεκρικοῦ λοφίσκου τοῦ Βήλη πρόκειται νὰ ἀποφασισθῇ ἡ τύχη τῆς θυγατρός του. Πλὴν ἰδοὺ ἡ ἡμέρα παρῆλθεν ἡ νὺξ ἐπῆλθε καὶ ἡ πρωΐα μετ’ ὀλίγον ἀνατέλλει ὁ δὲ Φριτιὸφ δὲν ἐπιστρέφει. Ἡ Ἰνγεβόργη θρηνεῖ. Ἱκέτευσον τὸν υἱὸν τοῦ Θόρστεν, ὅπως τείνῃ χεῖρα διαλλακτικὴν πρὸς τοὺς ἀδελφούς τῆς· μὴ βλέπουσα δὲ αὐτὸν ἐπιστρέφοντα φοβεῖται, ὅτι δὲν ἠθέλησε νὰ ἐνδώσῃ.
— Ἄ! λέγει, πόσον εἶναι σκληρὸς ὁ ἀνὴρ καὶ πόσον εὔκολον εἶναι εἰς αὐτὸν νὰ κατασυντρίψῃ καρδίαν πιστὴν, ὅταν κινῇ αὐτὸν ἡ τιμή του, ἢ ὅ,τι αὐτὸς ἀποκαλεῖ οὕτω! Ἡ τύχη μου ἀπεφασίσθη χθές· ἀλλ’ ὁ Φριτιὸφ δὲν φαίνεται, ὅπως μοὶ τὸ ἀναγγείλῃ. Οἱ ἀστέρες ὠχριῶσι καὶ μὴ ἐλπίς μου ἐκλείπει μετ’ αὐτῶν. Ἴσως οἱ θεοὶ διατάττουσιν οὕτω· μήπως ὠργίσθη ὁ Βαλβοὺρ, διότι ἐτήρησα ἐν τῇ καρδίᾳ μου ἀνθρώπινον ἔρωτα ὑπὸ τὴν στέγην τοῦ ἱεροῦ του; Καὶ ἐν τούτοις τί κακὸν ἔπραξα; Διατί ὁ παρθενικός μου ἔρως νὰ παροργίσῃ ἕνα τόσῳ ἤπιον θεόν; Ἡ καρδία μου δὲν εἶναι καθαρὰ ὡς τὰ ὕδατα τοῦ Ourda καὶ ἀθώα ὡς τὰ ὄνειρα τοῦ Gefione;
(Ἀκολουθεῖ.)
Μὲ εἶπον τῆς ποιήσεως ἄφες τὰς φλυαρίας·
Εἰς τὸν βωμὸν τοῦ ὑλισμοῦ τὴν λύραν σου νὰ θραύσῃς,
Νὰ βυθισθῇς εἰς τὴν ἰλὺν καὶ σὺ τῆς κοινωνίας
Κ’ εἰς τοῦ χρυσοῦ τὰ εἴδωλα θυμίαμα νὰ καύσῃς.
Ἀντὶ καρδίας σίδηρον ὑπὸ τὰ στήθη φέρε,
Γενοῦ Παρίας τῆς ζωῆς, λησμόνησον καὶ χαῖρε.»
Ἆ! ὄχι, ὄχι, βέβηλοι ὀργιασταὶ, Ζωΐλοι,
Σεῖς, ὅσοι ἀγοράζετε τὰς ἡδονὰς τοῦ βίου·
Μάτην πικρὰ καὶ βλάσφημα ἀνοίγετε τὰ χείλη,
Δέν με πτοεῖ ἡ μέταξα, ἡ λάμψις τοῦ χρυσίου.
Κυλίεσθε εἰς ὄργια καὶ εἰς ἀκολασίαν,
Πωλοῦντες καὶ συνείδησιν καὶ ἔθνος καὶ θρησκείαν.
Πῶς λησμονεῖτε, ἄνανδροι, τὴν λύραν τοῦ Φεραίου
Καὶ τῆς Θρησκείας τὰς ᾠδὰς καὶ τῶν Κλεπτῶν τὸ ᾆσμα;
Μήπως διότι εἰς τὸ φῶς μᾶς ἔφερον ἐκ νέου,
Καὶ τῆς δουλείας τῆς στυγνῆς ἐδίωξαν τὸ φάσμα;
Ἤ μὴ διότι μετ’ αὐτῶν καὶ ἡ Ἑλλὰς ἐσώθη
Καὶ τόσων ἐπληρώθησαν μακρῶν αἰώνων πόθοι;
- ↑ Τὸ ποίημα τοῦτο ἀπεσπάσθη ἐκ τῆς λυρικῆς συλλογῆς ἐπιγραφομένης «Ἀκτῖνες καὶ Μύρα» καὶ τυχούσης τοῦ πρώτου ἐπαίνου ἐν τῷ Βουτσιναίῳ ποιητικῷ διαγωνίσματι τοῦ 1876.
