σθήματος δὲν διαδέχεται ξηρὰ καὶ ἄγονος κατάστασις, ἀλλὰ πληθώρα ἀγρίων παθών καὶ βιαίων αἰσθημάτων· τὴν αὐταπάρνησιν, ὅ ἐστί, διαδέχεται ἡ ἰδιοτέλειαν, τὴν ταπεινοφροσύνην ἡ φιλοδοξία, τὴν ἐπιείκειαν ἡ ἐκδίκησις, τὴν δικαιοσύνην ἡ ἁρπαγὴ, τὴν φιλανθρωπίαν τὸ μῖσος, τὴν ἀγάπην ὁ φθόνος, ὁ φόνος κλ., καθότι ὁ μὴ σεβόμενος τὸν Θεὸν οὐδόλως θέλει σεβασθῇ τὰς ἀρχὰς τῆς Πολιτείας, ὅταν αἱ διατάξεις αὐτῶν, διὰ τὸ γενικὸν καλὸν, ἀντιβαίνωσιν εἰς τὰ προσωπικὰ αὐτοῦ συμφέροντα· ὁ περιφρονῶν τοὺς θείους θεσμοὺς θέλει ἐξάπαντος ποιήσει ἐκποδὼν τοὺς ἀνθρωπίνους νόμους, καὶ τέλος ὁ μὴ φειδόμενος τῆς ἀθανάτου ψυχῆς, οὐδόλως θέλει φεισθῆ τῆς ζωῆς, τῆς περιουσίας καὶ τῆς τιμῆς αὐτοῦ τε καὶ τῶν ἄλλων· ἔχων δὲ ὡς ἐλατήριον τὸ συμφέρον καὶ ἀποβλέπων εἰς τὸν ἐγωϊσμὸν, ὡς τὸ μέγιστον ἀγαθὸν, καταστρέφει τὴν εἰρήνην, προκαλεῖ τὴν ἀκολασίαν καὶ ἐπιφέρει τὴν ἀποσύνθεσιν.
Ἡ «Ἀθηναῒς» πρὸ ὀφθαλμῶν ἔχουσα τὴν προαγωγὴν τῆς Νεολαίας, ὑψόνει ἤδη τὴν φωνὴν αὐτῆς κατὰ τοῦ κινδύνου τοῦ ἐπαπειλοῦντος αὐτοὺς καὶ ὡς φάρος ἐπὶ τῶν ἀκτῶν προσπαθεῖ νὰ ὑποδείξῃ αὐτοῖς τοὺς σκοπέλους πρὸς οὓς ἐνδεχόμενον νὰ προσκρούσωσιν. Οὐδεὶς ποτε ἀπὸ σκοποῦ ἡ διὰ μιᾶς ἐγένετο κακοῦργος, ἀλλὰ βαθμηδὸν ἐγκαταλιπὼν ἐμμέσως ἢ ἀμέσως τὴν καλλιέργειαν τοῦ θρησκευτικοῦ αἰσθήματος, ἤρξατο ν’ ἀρνῆται τὸν Πλάστην αὐτοῦ, εἶτα νὰ περιφρονῇ τὸ τῆς εὐσυνειδησίας καὶ τῆς εὐθύνης αἴσθημα, τέλος δὲ καὶ αὐτὴν τὴν ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς, θεωρῶν τὸν τάφον ὡς τὸ τέρμα τῆς ὑπάρξεώς του. Ὁποία ἀσυνέπεια! Ὁμολογεῖ οὕτως ὅτι δρὰξ κόνεως εἶναι τὸ ἀξιοπρεπὲς καὶ ἔνδοξον Ἐγὼ, τὸ ἐξαφανίζον χῶρον καὶ χρόνον διὰ τῆς φαντασίας, τὸ δεσμεῦον καὶ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως, τὸ ἀποταμιεῦον πάσας τὰς γνώσεις ἐν τῷ νῷ, τὸ αἰσθανόμενον αἰδῶ, θλίψιν, ἀγανάκτησιν καὶ ἀγάπην, τὸ διακρίνον τὸ ἀγαθὸν ἀπὸ τοῦ κακοῦ καὶ τὸ γινῶσκον τὴν Ἀλήθειαν. Η καλλιέργεια ὅθεν τοῦ περὶ οὗ ὁ λόγος αἰσθήματος, ἐξασφαλίζει τὴν εἰρήνην, ἀναπτύσσει τὰ γράμματα, καὶ τὰς ἐπιστήμας καὶ καθίστησι τὸν ἄνθρωπον εὐτυχῆ καὶ μακάριον.
«Μὴ πλανᾶσθε· Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται· ὁ γαρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος τοῦτο καὶ θερίσει· ὅτι σπείρων εἰς τὴν σάρκα ἑαυτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς θερίσει φθοράν· ὁ δὲ σπείρων εἰς τὸ πνεῦμα, ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει ζωὴν αἰώνιον».
Τοιαύτη δὲ ἦτον ἡ πρὸς τοὺς πελάτας διαγωγὴ αὐτοῦ, ὥστε εἰς τὰ προηγούμενα ἐπίθετα αὐτοῦ προσετέθη καὶ ἕτερον, τὸ τιμίου διὸ καὶ ἐκαλεῖτο «ὁ Τίμιος Ἄβε». Ὅτι δὲ δικαίως ἐκέρδησε τὸν τίτλον τοῦ δικαίου, φαίνεται ἐκ τοῦ ὅτι, οὐδέποτε ὡς συνήγορος ἀνεδέχετο νὰ ὑπερασπισθῇ πελάτην οὗτινος ἡ ὑπόθεσις ἦτον ἄδικος ἢ ἀνήθικος. Ὅτε δὲ πελάτης τις ἐζήτησέ ποτε νὰ τὸν ἀπατήσῃ, εὐθὺς τὸν ἐγκατέλιπεν, ἅμα ὡς ἀνεκάλυψε τὴν ἀπάτην, πρὸς δὲ, εἰς τὸν σύντροφον αὐτοῦ, τὸν συνηγορήσαντα καὶ κερδήσαντα τὴν ὑπόθεσιν, ἐπιμένοντα νὰ δώσῃ αὐτῷ μερίδιον, περὶ τὰ 400 δολλάρια, ἀπήντησεν, «οὐδέποτε θέλω λάβει οὐδὲ ἓν λεπτόν». Καὶ ἄλλοτε πρὸς ἐπίσημόν τινα πολιτικὸν, ἀπαιτοῦντα παρ’ αὐτοῦ, ὑποψηφίου ὄντος διὰ τὴν Προεδρείαν, ῥουσφέτια ὡς ὅρον συνδρομῆς, ἀπήντησε: «Κύριε, προτιμῶ τὴν τιμιότητα καὶ αὐτῆς τῆς προεδρείας». Ἡ διαγωγή του ὅθεν κατέστη διδασκαλία, διδάσκουσα τοὺς περὶ αὐτὸν, ὅτι ἡ τιμιότης εἶναι στοιχεῖον ἀναπόσπαστον πρὸς ἐπιτυχίαν παντὸς σταδίου.
Κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην, οἱ κάτοικοι τοῦ διαμερίσματος ἐν ᾧ ἔζη ὁ Ἀβραὰμ, ἠπειλοῦντο ὑπὸ τῶν ἀγρίων Ἰνδῶν, καὶ οἱ πολῖται δράξαντες τὰ ὅπλα καὶ σχηματίσαντες λόχον ἐθνοφυλακῆς, παρεσκευάζοντο νὰ προσβάλωσιν αὐτούς. Τοῦ λόχου τούτου λοχαγὸς ἐξελέχθη παμψηφεὶ ὁ τίμιος Ἄβε, καταστὰς τοσοῦτον δημοτικὸς, ὥστε μετὰ τὴν διάλυσιν τοῦ λόχου, ἀνεδείχθη καὶ ὑποψήφιος βουλευτής. Ἀπέτυχε μὲν κατὰ τὴν περίστασιν ταύτην, ἀλλὰ μετ’ ὀλίγον, περὶ τὸ 24ον ἔτος τῆς ἡλικίας του, ἐξελέχθη βουλευτὴς, διακριθεὶς ἐν τῷ Κοινοβουλίῳ διὰ τὸ θάῤῥος, τὴν εὐγλωττίαν καὶ τὰς ποικίλας περὶ τὰ πολιτικὰ καὶ κοινωνικὰ ζητήματα γνώσεις αὐτοῦ.
Τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ὑπαλλήλου καὶ τὸ ἀξίωμα τοῦ λοχαγοῦ διεδέχθη τὸ τοῦ γεωμέτρου, ὅπερ ἠκολούθησεν ὡς τὸ καταλληλότερον μέσον δι’ οὗ καὶ τὰς ἀνάγκας αὐτοῦ ἠδύνατο νὰ οἰκονομῇ καὶ τὰ νομικὰ νὰ σπουδάσῃ. Τοσοῦτος δὲ ἦτον ὁ ζῆλος του, ὥστε διήνυσέ ποτε τεσσαράκοντα μιλίων δρόμον, ὅπως δανεισθῇ τὰ συγγράμματα τοῦ Blackstone ἅτινα ἔφερε καθ’ ὅλον τὸν δρόμον τῆς ἐπιστροφῆς του ἐπὶ τῶν ὤμων.
Ὁ Λίγκολν ὡς νομικὸς οὐδέποτε συνηγόρει ὑπὲρ τῆς ἀδικίας, οὐδὲ ἐπὶ ἁδρᾷ πληρωμῇ, ἐνῷ μετὰ ζήλου ὑπερήσπιζε τοὺς ἀδικουμένους πτωχούς δωρεάν. Ὡς πολιτικὸς οὐδέποτε ἐπ’ οὐδεμιᾷ ὠφελείᾳ ὑπεστήριζε τὰς ἀξιώσεις τῶν δουλοκρατικῶν, καθότι ἐθεώρει τὴν δουλείαν «ἔγκλημα κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος καὶ ἁμάρτημα κατὰ τοῦ Θεοῦ»· ὅπερ ἐπὶ τέλους διήγειρε τὴν ἀγάπην καὶ τὴν ἐμπιστοσύνην τῆς πατρίδος του κατὰ τοσοῦτον, ὥστε ἐθεώρησεν αὐτὸν τὸν καταλληλότερον ἵνα σώσῃ τὸ σκάφος τῆς πολιτείας ἀπὸ τοῦ ἀπειλοῦντος αὐτὸ κινδύνου, διὸ καὶ τὴν 4ην Μαρτίου ὁ ποτὲ «ἄποικος παῖς», ο «δοκοσχίστης», ο «λεμβοῦχος»,
