θος του, ὅτε πρηνὴς, ἐπὶ ὁλόκληρον νύκτα, τὰ χείλη του ἤγγιζον τὴν ψυχρὰν πλάκα ἑνὸς τῶν τάφων τοῦ κοιμητηρίου, κειμένου πρὸς τὴν ἐσχατιὰν καὶ φέροντος τῆς παρθένου ἀθωότητος τὰ σύμβολα μὲ τὴν ἐπιγραφήν·
« Μόλις ἀνθοῦσεν ἡ ζωὴ, τὸν ἄγγελόν μου εἶδα·
Τοῦ Χάρου πλὴν τὸ δρέπανον θερίζει τὴν ἐλπίδα. »
Ἐκεῖ διήρχοντο ἄνωθεν τοῦ ἀναισθήτου σώματός του, αἱ δώδεκα ὧραι τῆς νυκτὸς, καὶ μόλις ἡ πρωΐα τὸν ἀπέσπα, καὶ ἔφευγεν ὡς πνεῦμα φοβούμενον τῆς ἡμέρας. τὸ φῶς· ἔφευγεν εἰς τὴν ἀέναον πλάνην του.....
Ἐκεῖ λοιπὸν κατηυθύνετο καὶ τὴν ὥραν ταύτην, ἵνα πληρώσῃ μετὰ πόνου καρδίας τὸν ἀκριβῆ φόρον του, διότι ἦτο ἡ ἑβδόμη ἡμέρα· ὅτε ἔστη πρὸ τῆς μικρᾶς φάραγγος καὶ ὕψωσεν, ὡς εἴδομεν, τοὺς ὀφθαλμους του, ἵνα ἐξετάσῃ τὰ οὐράνια σημεῖα.
Καὶ εἰδεν, ὅτι νέφη θυελλὡδη μετὰ μεγίστης ὁρμῆς διαπορευόμενα τὸ Ζενίθ, ἀπέσβενον τὰς ὠχρὰς ἀκτίνας τοῦ διαργύρου δίσκου τῆς Σεληνης· καὶ ἠκούσθη ἤδη πρὸς τὴν Δύσιν νὰ κροτῇ ὁ κεραυνὸς, πρὸς ὅν τὸ μαῦρον πέλαγος ἀνταπεκρίνετο δι' ὑποκώφων μυκηθμῶν.
—Κακὴ ἑσπέρα! διενοήθη.... Ἡ φύσις ὅμως, κατόπιν κατακλυσμοῦ εὐδιαζει ταχύτερον πάντοτε, ἢ τὴν ἀνθρώπινον συνείδησιν μετὰ τὴν θύελλαν τῶν παθῶν......
Δύω ὁλόκληρα ἔτη, καὶ εἰσέτι ζῇ ἐδῶ!
Ἤγγισε τὸ στῆθος του πρὸς τὸ μέρος τῆς καρδίας, ἵνα εὐκολύνῃ βαρὺν στεναγμὸν, καὶ ἐῤῥίφθη ταχὺς, διασχίζων τὸ καταλαμβάνον αὐτὸν σκότος.
Βροχὴ ἤρξατο τότε νὰ πίπτῃ εἰς βαρείας σταγόνας θυέλλης· οὐδεὶς ἀστὴρ εἰς τὸ στερέωμα, καὶ καθόσον τῆς προβαινούσης λαίλαπος ἡ μανία ἐδιπλασιάζετο, τὸ σκότος ἐπεκτείνετο καὶ ἡ ὀδὸς καθίστατο ἀδιαβατος. Ὁ ἑκούσιος κατάδικος ἐβάδιζεν ὑπερνικῶν τὰ ἐμπόδια, διότι τοσάκις διέβη εἰς παρομοίας ὥρας τὴν αὐτὴν ὁδὸν, καὶ ἤδη διήρχετο, βραδύτερον ὅμως, καὶ διὰ τελευταίαν φοράν.......
Ῥοδοχρους ὄψις, φυσιογνωμία εὔχαρις, βλέμμα γοργὸν μετὰ μειδιάματος, καὶ κίνησις εὔζωνος μετ' ἀτημελείας σωματικοῦ καλλωπισμοῦ, προδίδουσι τὸν υἱὸν τῆς ζωῆς, εἰς τῆν ἄφροντιν ἡλικίαν τῶν εἴκοσι πέντε ἐτῶν, ὅτε ἄνθη καὶ ῥόδα συνάζων, ὁ μὴ πληγωθεὶς ἐκ τῶν ἀκανθῶν, σκιρτᾷ πρὸς τὸ μέλλον, πρὸς τοὺς πόθους του. Ὅταν μάλιστα σπαταλᾷ ἀφειδῶς τοὺς κόπους καὶ τὰς οἰκονομίας τῶν γηραιῶν γονέων του, οἵτινες βλέπουσι ταῦτα μετ' εὐχαριστὴσεως, φοβούμενοι μὴ ἄνευ ἀνέσεως σπαταλᾷ, ἡ μόνη χαρά των! τὴν ἀνθη-
