Σελίδα:Αβδηρίτης Τεύχος 2.djvu/4

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.
)(18)(

Πρὸς τὰς πλευράς του κρέμανται, ὁ κενηγετικός του σάκκος καὶ τὰ ἐφόδια δισωλήνου πυροβόλου, ὅπερ κρατεῖ ἀνὰ χεῖρας ἔμπροσθέν του, ὡς στήριγμα εἰς τὰ συνεχῆ ὀλισθήματά του, καὶ κατέρχεται μὲ ἄτακτα καὶ μεγάλα πηδήματα. Ἐκεῖ, ἐνώπιον μικρᾶς τινος φάραγγος ἵσταται, ἀνυψόνει τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ φαίνεται, ὅτι ἐρωτᾷ τὰ οὐράνια σημεῖα· ἡ θέσις του μᾶς δίδει καιρὸν νὰ ἐξετάσωμεν τὴν φυσιογνωμίαν του.

Ἑλληνικὴ προτομή! ὀφθαλμοὶ δύω μεγάλοι καὶ μέλανες, ὑπὸ βαρείας μελαγχολίας καταβεβλημένοι, οὐδόλως ἀνησυχοῦσιν εἰς τὰ κινδυνώδη φαινόμενα τῆς φύσεως· οἱ δὲ θλιβεροὶ λογισμοί του, τὸν διέφευγον ἀτάκτως ἐν τῇ ἐρημίᾳ, ὡς οἱ μελανοὶ βόστρυχοι τῆς κόμης του, ὑπὸ τὸν πῖλον του. Τὰ μαραμένα χείλη του μόνην προφύλαξιν εἶχον τὸν μαῦρον του μύστακα, καὶ αἱ ὠχραὶ παρειαί του ἐχάνοντο ὐπὸ τὴν ἀτημελῆ γενειάδα του, τὴν ὁποίαν πρὸ ἐτῶν δύω δὲν ἔκειρεν.

Πρὸ ἐτῶν δύω ἡ ταλαίπωρος αὕτη ψυχὴ ἔπασχεν!.... ἡ κοινωνία τῷ ἦτο βάρος· εἰς μόνην τὴν ἐρημίαν, τοὺς κινδύνους εὕρισκεν ἀνακούφισιν. Τὺ κυνήγιον παρέφερεν αὐτὸν καὶ τὸν ἔκαμνε νὰ πλανᾶται ἐπὶ ὁλοκλήρους ἡμέρας· ἐκοιμᾶτο εἰς τὰ κοιλὡματα τῶν βράχων καὶ διέσχιξε φάραγγας ἀνερχόμενος ἀποτόμων βράχων κορυφὰς πρὸς καταδίωξιν θηρεύματος, τὸ ὁποῖον φονεύων ἀσκόπως, ἐγκατέλειπε, διότι μόνη τροφή του ἦτο ἄρτος ξηρὸς ὲντετριμμένος εἰς ἀθῶον γάλα, ὅπερ ἐλάμβανεν ἀπὸ τὰ σποράδην κείμενα ποίμνια, καθ' ὅλας τὰς διευθύνσεις του.

Ἡ μελαγχολικὴ παρουσία του διήγειρε πρὸς τοὺς ποιμένας καὶ τοὺς χωρικοὺς, αἴσθημα βαθείας συμπαθείας, ὡς σεβασμοῦ, καὶ καθεὶς ἀπεχὡρει εἰς τὴν διάβασίν του. Αἱ ποιμενίδες καὶ αἱ ἀγρότιδες ἀπεκάλουν αὐτὸν ὁ ὡραῖος κυνηγός! πλὴν, προσέθετον·

—Ὁ καϋμένος! πάσχει· πόσῳ χλωμὸς εἶναι!

—Εἶναι ὑποχόνδριος! ἐπανελάμβανον μετὰ πείσματος, οἱ νέοι τῶν ἀγρῶν.

Καὶ δὲν ἠξεύρομεν, ἂν τὰ ἐπιφωνἡματα ταῦτα ἔφθανον τὰς ἀκοάς του, διότι οὐδέποτε ἡ εὐγενὴς φυσιογνωμία του ἐπρόδωσεν ἕτερον, ἢ τὸ κυριεῦον αὐτὸν αἰώνιον αἴσθημα· ἀλλὰ διέβαινε πάντοτε μὲ τὸ αὐτὸ ταχὺ καὶ εὔζωνον βῆμα του, καὶ πότε ὲχάνετο ὑπὸ τοὺς πυκνοὺς κλώνους δάσους τινος, ἢ πτερόεις σχεδὸν, ἀνήρχετο τὴν κορυφὴν ἀποτόμου βράχου, ἐκ τοῦ ὕψους τοῦ ὁποίου διέγραφε τὴν πρὸ δύω ἐτῶν αἰὡνιον πορείαν του.

Πρὸ δύω ἐτῶν μετρᾶται ἡ ἀνήσυχος αὕτη ζωἡ του, καὶ ἔκτοτε, ἀνὰ πᾶσαν ἑβδόμην ἡμέραν κατήρχετο ἐκ τοῦ ὕψους τῶν ὀρέων καταβεβαρυμένος, ὡς μαῦρον καὶ βαρὺ νέφος, τὸ ὁποῖον κυλιόμενον ὑπὸ ὑγροῦ καὶ βογγῶντος νότου, ἔρχεται νὰ ἐναποθέσῃ τὸν ὄγκον του, καὶ ἐκρήγνυται εἰς κρουνοὺς θερμῆς βροχῆς.

Εἰς κρουνοὺς μαύρων δακρύων διεῤῥρήγνυτο καὶ τὸ ἐξογκωμένον στῆ-