Καθ' ἣν ὥραν ἀρχόμεθα τῆς διηγήσεως, ὁ ἥλιος δὲν ἐφώτιζεν ἤδη τὰ μέρη μας· ἄλλοθι ἐχρύσονε διὰ τῶν πρώτων ἀκτίνων του τὴν φαλακρὰν κορυφὴν ἑνὸς ὄρους, ἢ τὴν πυκνὴν κόμην δάσους καὶ εἰσέδυεν εἰς τὸ ἀφελὲς ἄσυλον τοῦ ἀγρότου, διὰ τῆς χαράδρας τῆς θύρας ἢ τῆς στέγης του. Ἐνῷ τὰ ἱερὰ λείψανα τοῦ μεγαλείου καὶ τῆς δόξης ἡμῶν πρὸ πολλοῦ ἀπολέσαντα τὴν ἀρχαίαν αὐτῶν λάμψιν εἰς τῶν αἰώνων τὰς ἀτυχεῖς φάσεις, ὡσεὶ μαγικαὶ εἰκόνες ἐπάλαιον τὴν ὥραν ταύτην μεταξὺ ζόφου καὶ νυκτὸς, ἥτις ἐπήρχετο βαθεῖα.
Βαθεῖα! σκότος ψηλαφητὸν ἐφηπλοῦτο καθ' ὅλην τὴν πόλιν, καὶ πέραν τοῦ ὁρίζοντος νέφη μελανὰ συμπυκνούμενα, ἐπηύξανον τὸ ζοφερὸν καὶ πένθιμον χειμερινῆς ὥρας, ὅτε ἡ καταιγὶς δὲν συρίζει, καὶ ἡ λαίλαψ συστρέφεται ἐντὸς τῆς ἀχανοῦς ἀτμοσφαίρας, ἐξ ἧς ἀκαταλύπτως ἀρύεται τὰ στοιχεῖα αὐτῆς. Καὶ ἐνῷ φαίνεται, ὅτι τὰ πάντα ὑπνώττουσιν, ἡ ἀέναος κίνησις χαλκεύει τὰς φοβερὰς ἐκείνας ἀποφάσεις της, αἵτινες τοσάκις ἐπέφερον τὴν γεωλογικὴν ἀναστάτωσιν.
Τί ἔδιδεν ἐν τῷ ἐγωϊσμῷ του, ὁ ἀτυχὴς ἥρως τοῦ παρόντος διηγήματος, ὅπως ἐπὶ στιγμὴν στῇ ὁ ἥλιος κατὰ Γαβαὼν καὶ δευτέραν φορὰν, ἡ νέος οὺτος Ναυῒ στήσῃ τὴν γῆν κατὰ μεσημβρίαν, ἀρκεῖ νὰ εἶχε φῶς, ἐπ' ὀλίγας μόνον στιγμὰς, κατευθύνον τὰ διαβήματά του ἐνῷ κατήρχετο τοῦ Ὑμηττοῦ τὴν τραχεῖαν πλευρὰν, τὴν πρὸς τὴν πόλιν τῶν Ἀθηνῶν κλίνουσαν, ἀκριβῶς ἀπέναντι τοῦ κοιμητηρίου, ἔχων σημεῖον προσδιορισμοῦ τῆς πορείας του τὰς περισωζομένας γυμνὰς στήλας τοῦ Ολυμπίου Διὸς καὶ τὴν ἄμορφον Ἀκρόπολιν, τὴν προκαλοῦσαν τὸν θαυμασμὸν τοῦ ἀτενίζοντος αὐτὴν καὶ ἐπιβάλλουσαν σέβας.
Εἶναι νεανίας τριακοντούτης, καὶ φορεῖ κυνηγετικὴν ἐνδυμασίαν· ὑποδήματα μέχρι γονάτων προφυλάττουσι τοὺς εὐκινήτους πόδας του καὶ ἐπανωφόριον, ἐξ ὑφάσματος ἀδιαπεράστου εἰς τὴν βροχὴν, καλύπτει τοὺς εὐρεῖς ὤμους του· εἰς δὲ τὴν κεφαλὴν φέρει, μέχρι ὠτίων, πῖλον ἐκ δέρματος ζώου, καὶ ζώνη πλατεῖα συνδεομένη δι' ἁπλῆς σιδηρᾶς πόρπης, προδίδει τὴν εὐλύγιστον ὀσφύν του.
