Σελίδα:Άπαντα Σολωμού.djvu/99

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.
95
ΕΙΣ ΚΟΡΗΝ Η ΟΠΟΙΑ ΑΝΑΘΡΕΦΕΤΟ ΜΕΣΑ ΕΙΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ

Μοναστηρήσια μου ὤμορφη, ἐδῶ εἶμαι καὶ κυττάω.
Πρόβαλε κεῖ ’ς τὰ κάγκελα νὰ ἰδῇς ποῦ τραγουδάω.
Βγαίνει γιὰ σὲ γλυκύτατος ἀπ' τὴν καρδιά μου ὁ στίχος·
Ἄς τὸν ἀφήνῃ νὰ περνᾷ, καὶ ἄς μὴν ζηλεύῃ, ὁ τοῖχος.
Κάμε νὰ φύγῃς, ἄν μπορῆς· ἔλα νὰ σὲ φιλήσω.
Μὲ τὸ φιλάκι μοναχὰ τὴ φλόγα μου θὰ σβύσω.
Μοναστηρήσια μου ὤμορφη, ἐδῶ ἔλα καὶ στοχάσου
Πῶς δὲ θὰ κάμω νὰ χαθῇ, ἀθώα μου, ἡ παρθενιά σου.


ΑΝΘΟΥΛΑ

Ἀγάπησέ με, Ἀνθοῦλά μου, γλυκειὰ χρυσῆ μου ἐλπίδα
Καθὼς κ’ ἐγὼ σ’ ἀγάπησα τὴν ὥρα ποῦ σὲ εἶδα.
Εἶχες τὰ μάτια σου γυρτᾶ ’ς τὰ πράσινα χορτάρια,
Κ’ ἡ λύπη σοῦ τὰ στόλιζε μὲ δυὸ μαργαριτάρια.
Τὴ μάνα σου θυμούμενη ἐδάκρυζες, Ἀνθοῦλα,
Γιατὶ ’ς τὸν κόσμο σ’ ἄφησε μονάχη κι’ ὀρφανοῦλα.
Ἅ, ναί, φυλάξου, ἀγάπη μου, τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν πλάνη,
Ὅπου μὲ λόγια δολερὰ τόσα κοράσια χάνει.
Ποῦ πᾷς μονάχη κ’ ἔρημη, ἀθώα περιστεροῦλα;
Βρόχια πολλά σοῦ σταίνουνε· ἔλα μαζί μου, Ἀνθοῦλα.