Η Ελλάς του 1910–1920
| Ἡ Ἑλλὰς τοῦ 1910–1920 Ἱστορικὴ Μελέτη Συγγραφέας: |
Ὄψις τῆς νεοελληνικῆς κοινωνίας κατὰ τὸν 19ον αἰῶνα.—Δημοτικισμός.—Μακεδονικὸς ἀγών.—Νέαι πολιτικαὶ σχολαί.—Θέρισον.—Γουδί.
Χαρακτηρισμὸς καὶ βιογραφία Ἐλευθερίου Βενιζέλου.
Προσωρινὴ παρουσία Βενιζέλου.—Ἐκκαθάρισις τῆς στρατιωτικῆς ἐπαναστάσεως.—Συμπέρασμα περὶ τοῦ ἔργου της.—Ἐγκατάστασις Βενιζέλου εἰς Ἀθήνας. Ἡ πρώτη ἀναθεωρητικὴ Βουλή.—Κυβέρνησις Φιλελευθέρων. Ἡ δευτέρα ἀναθεωρητική.—Γεώργιος ὁ Αʹ, κηδεμὼν τῆς νέας καταστάσεως.
Ριζοσπαστικὴ ἐθνικὴ πολιτική.—Ἡ ἀρχὴ τῶν συμμαχιῶν.—Ἡ ἔνωσις μὲ τοὺς Σλαύους τοῦ Αἵμου.—Πρῶτος Βαλκανικὸς πόλεμος.—Εἰσβολή.—Σαραντάπορον.—Χαρακτὴρ τοῦ ὅλου ἀγῶνος.
Διαφωνία πρωθυπουργοῦ καὶ ἀρχιστρατήγου.—Προστριβαὶ Ἑλλήνων καὶ Βουλγάρων.—Κατάληψις τῆς Θεσσαλονίκης.—Αἱ νῆσοι.—Ἡ ἀνακωχὴ ἄνευ τῆς Ἑλλάδος.—Διάσκεψις Λονδίνου—Ἡ διπλωματία τοῦ Βενιζέλου.—Στρατιωτικὴ καὶ πολιτικὴ σημασία τῆς ναυμαχίας τῆς Ἕλλης.—Ἐκστρατεία Ἠπείρου.—Διαφοραὶ μεταξὺ πολιτικῆς καὶ στρατιωτικῆς ἀρχῆς.—Ἐκπόρθησις Ἰωαννίνων.
Θάνατος καὶ σκιαγραφία τοῦ Γεωργίου Αʹ.—Ὁ βασιλεὺς Κωνσταντῖνος.—Κληρονομικότης, ἀνατροφή, ὁ γάμος ἐν Γερμανίᾳ.—Ἡ Σοφία.—Στέμμα καὶ ὀλιγαρχία.—Τὸ σπέρμα τῆς ἐσωτερικῆς διαστάσεως.—Αἴτια τῆς ἀποτυχίας τοῦ Κωνσταντίνου.
Ἡ κυριαρχία τῆς Θεσσαλονίκης.—Ἑλληνοβουλγαρικὴ διαμάχη.—Συνεργασία Ἑλλάδος καὶ Σερβίας.—Ἑλληνοσερβικὴ συνθήκη συμμαχίας.—Σύμπραξις καὶ κατὰ τῆς Αὐστρίας.—Τὸ ἱστορικὸν τῆς ὑπογραφῆς.—Ἀπρόοπτος βουλγαρικὴ ἐπίθεσις.—Συμμαχικὸς κατὰ Βουλγάρων πόλεμος.—Ἑλληνικαὶ νίκαι.—Παράπονα κατὰ τῶν Σέρβων.—Αἱ διαπραγματεύσεις τοῦ Βουκουρεστίου.—Ἐπέμβασις τοῦ Κωνσταντίνου εἰς τὴν διπλωματίαν.
Διάστασις Βασιλέως καὶ Προέδρου Κυβερνήσεως.—Διαμφισβήτησις τῆς Καβάλλας.—Εὐρωπαϊκαί περιπλοκαί.—Ἡ εἰρήνη τοῦ Βουκουρεστίου.—Ἡ Νέα Ἑλλάς. Τὸ ἐπεισόδιον τοῦ Βερολίνου. Ἡ βασιλικὴ πολιτική.—Βορεία Ἠπειρος καὶ Νήσοι.—Ὁ ἀκήρυκτος μὲ τὴν Τουρκίαν πόλεμος.—Καταγωγὴ τῆς ἀνταλλαγῆς τῶν πληθυσμῶν.
Ἡ ἐσωτερικὴ διαίρεσις προηγήθη τῆς ἀντιθέσεως διὰ τὸ ἐθνικὸν Ζήτημα.—Βασιλικός οἴκος.—Γεώργιος Στρέϊτ.—Γενικὸν Ἐπιτελεῖον.—Γερμανόφιλος πολιτική.—Τὸ πρόγραμμα τοῦ Γεωργίου Θεοτόκη.—Τὸ σύστημα τῶν Φιλελευθέρων καὶ ἡ ἀγγλο-ελληνικὴ συμφωνία.
Τὸ Σεράγεβον σύμπτωμα ὑπαρχούσης καταστάσεως.—Ἀνθελληνικοὶ διωγμοὶ καὶ φιλειρηνικαὶ προσπάθειαι τῆς Ἑλλάδος.—Ὁ ἑλληνοτουρκικὸς πόλεμος προηγεῖτο τοῦ ευρωπαϊκού.—Ἡ ἀνταπόκρισις τοῦ Μονάχου.—Ἡ φιλουδετέρα πολιτικὴ τοῦ Στρέϊτ.—Πρῶται ἀποφάσεις.—Ὁ ψυχολογικὸς ἐκβιασμὸς τοῦ Κωνσταντίνου ὑπὸ τοῦ Κάϊζερ.—Ἡ γερμανοφιλία τοῦ Νικολάου Θεοτόκη.—Ἐξήγησις τῆς πολιτικῆς τοῦ Βενιζέλου.—Κράτος καὶ Ἔθνος.—Ὁ κίνδυνος τοῦ ἐν Τουρκίᾳ Ἑλληνισμοῦ.—Οἱ φυσικοὶ σύμμαχοι τῆς Ἑλλάδος.—Πρώτη παραίτησις τοῦ Στρέϊτ.—Τὸ «Γκαίμπεν» καὶ «Μπρεσλάου».—Θυσίαι λόγῳ τῆς οὐδετερότητος.—Εὐθύναι τῆς περιπετείας.
Ἡ Τριπλὴ Συνεννόησις εἰς τὴν Ἐγγὺς Ἀνατολήν.—Πρωτοβουλία τῆς Γερμανίας.—Γερμανόφιλοι καὶ Λαός. Ἡ στρατιωτικὴ ἐπιστήμη.—Ἡ Ἀγγλία προτείνει συμμαχίαν εἰς τὴν Ἑλλάδα.—Ὁ Κωνσταντῖνος ματαιώνει τὸ σχέδιον.—Ἐνοχὴ τοῦ Ἄγγλου ναυάρχου Κάρρ.—Ἀπειλὴ παραιτήσεως Βενιζέλου.—Ἀποχώρησις Στρέϊτ.—Βοήθεια πρὸς τὴν Σερβίαν.—Προτάσεις τῆς Ἀντάντ.—Διαιτησία Ρουμανίας.
Μικρασιατικὴ πολιτική.—Αἱ πηγαί της.—Προσωπικὴ ἐπιρροὴ Βενιζέλου.—Ὁ παράγων τῶν νήσων τοῦ Αἰγαίου.—Πολιτικὸν καὶ στρατιωτικὸν πρόγραμμα Φιλελευθέρων.—Ἡ τύχη τοῦ μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ.—Ὑπομνήματα πρωθυπουργοῦ εἰς τὸν Βασιλέα.—Ἀντίδρασις τοῦ ἐπιτελάρχου Μεταξᾶ.—Προσφορὰ τῆς Μεγάλης Βρεττανίας.—Ἐκστρατεία Δαρδανελλίων.—Θὰ ἔπιπταν τὰ Στενά;—Τὸ τρίτον ὑπόμνημα.—Ὁ Κωνσταντίνος παρασύρεται.—Ἀποφασιστικὴ ἐπέμβασις Μεταξᾶ.—Ἐξηγήσεις Βενιζέλου.
Ἀντίδρασις τῆς Ρωσσίας.—Ἡ διεκδίκησις τῆς Κωνσταντινουπόλεως.—Πότε ἐδόθη ἡ ὑπόσχεσις τῆς Συνεννοήσεως.—Ἡ στρατιωτικὴ ἐπιχειρηματολογία τοῦ Μεταξᾶ.—Προβλέψεις καὶ πράγματα.—Τὰ συμβούλια τοῦ Στέμματος.—Ἐκκλησις Γουλιέλμου Βʹ, εἰς Κωνσταντῖνον.—Ὀριστικὴ διαφωνία Κωνσταντίνου καὶ Βενιζέλου.—Παραίτησις τοῦ Ὑπουργείου.
Ἀποτυχία Ζαΐμη.—Κυβέρνησις Γούναρη.—Χαρακτὴρ τοῦ νέου πρωθυπουργού.—Οἱ συνεργάται αὑτοῦ.—Ἡ ἀντίθεσις ἦτο ριζική.—Ἡ παραχώρησις τῆς Καβάλλας.—Προσωπικὴ ρήξις Κωνσταντίνου καὶ Βενιζέλου.—Διαπραγματεύσεις μὲ τὴν Ἀντάντ.—Ἐκ νέου αἱ Μικρασιατικαὶ ὑποσχέσεις.—Τὸ Στέμμα καὶ ἡ πολιτικὴ τοῦ Ἔθνους ἀξιώσεις τοῦ Ἐπιτελείου.—Πρὸς τὴν ἔχθραν μὲ τὴν Τριπλὴν Συνεννόησιν.—Ἰταλικὴ δράσις.—Ἀσθένεια τοῦ Βασιλέως.— Κομματικὴ ἐκμετάλλευσις.—Αἱ ἐκλογαὶ τῆς 31 Μαΐου 1915.
Ἀθέτησις πολιτεύματος.—Ἡ Ἀντάντ ζητεῖ τὴν Καβάλλαν διὰ τὴν Βουλγαρίαν.—Συνέπειαι τοῦ σφάλματος. Ἡ διαβατικὴ Κυβέρνησις Βενιζέλου.—Ἀρχὴ ἄνευ ἐξουσίας.—Ὁ Βασιλεὺς οὐδετερόφιλος.—Ἡ Βουλγαρία συμμαχεῖ μὲ τοὺς Κεντρικούς.—Τί εἶχεν ὑποσχεθεῖ ἡ Ἑλλάς.—Εὐθύναι Κωνσταντίνου καὶ Γούναρη.—Ἀντιρρήσεις εὔλογοι καὶ ἐνέργειαι ὕποπτοι τοῦ Ἐπιτελείου.—Ἡ Σερβία ζητεῖ τὴν ἑλληνικὴν βοήθειαν.—Κυβέρνησις καὶ Στέμμα.—Ὁ Γερμανὸς στρατιωτικὸς ἀκόλουθος.—Ἡ γενικὴ ἐπιστράτευσις.—Παγίδευσις.
Ἡ βουλγαρικὴ ἐπιστράτευσις.—Ἡ ἑλληνοσερβικὴ συμμαχία.—Ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ συμμαχικοῦ ὅρου.—Ἡ ρητὴ ἀνανέωσις τῆς Συνθήκης.—Προειδοποίησις τοῦ Κωνσταντίνου πρὸς τὴν Βουλγαρίαν.—Συνομιλίαι του μὲ τὸν Πασσάρωφ.—Τὸ ἀποδεικτικὸν πειστήριον.—Ἱστορικὸν τῆς ἀνευρέσεως τοῦ κειμένου τῆς συνομιλίας μεταξὺ Κωνσταντίνου καὶ Πασσάρωφ.—Βεβαιώσεις Ν. Πολίτη καὶ Α. Ρωμάνου.
Ἡ γενικὴ ἐπιστράτευσις τῆς Ἑλλάδος.—Τὴν εἶχαν προσχεδιάσει οἱ βασιλικοὶ σύμβουλοι καὶ Επιτελεῖς.—Ὁ Βενιζέλος παρασύρεται ὅπως ἀναλάβῃ τὴν εὐθύνην.—Διαφωνία ὡς πρὸς τὸν σκοπόν, συμφωνία διὰ τὸ μέσον.—Ἡ στρατιωτικὴ σύμβασις Ἑλλάδος καὶ Σερβίας.—Οἱ Ἀγγλογάλλοι ἀντικαθιστοῦν τοὺς Σέρβους.—Ἡ καταγωγὴ τῆς προσκλήσεως τῶν ᾿Αγγλογάλλων εἰς Θεσσαλονίκην.—Ὁ Κωνσταντῖνος ἐγκρίνει τὴν σκέψιν τοῦ Βενιζέλου.—Ρήξις Βασιλέως καὶ Πρωθυπουργοῦ ἐπὶ τοῦ συνταγματικοῦ ζητήματος.—Ἡ ἀπόλυτος οὐδετερότης τοῦ Κωνσταντίνου.—Ὁμολογία του πρός Γ. Καφαντάρην.—Κρίσις ἐπὶ τῆς πράξεως τοῦ Κωνσταντίνου.—Γνώμαι τοῦ Γ. Στρέιτ, Α. Ρωμάνου και Ε. Βενιζέλου.—Ἡ ἔσω καὶ ἔξω ἀντίδρασις κατὰ τῆς πολιτικῆς τῶν Φιλελευθέρων.
Ἡ γερμανικὴ πρωτοβουλία εἰς τὸν Αἷμον.—Ἡ πολιτικὴ τῆς Τριπλῆς Συνεννοήσεως.—Τὸ σχέδιον τῆς Βαλκανικῆς Ἐκστρατείας καὶ ἡ πατρότης του.— Αἰφνιδία ἀπόβασις τῶν Ἀγγλογάλλων.—Κίνδυνος ρήξεως Ἑλλάδος καὶ Ἀντάντ.—Δοθεῖσαι ἐξηγήσεις.—Ἡ ἑλληνικὴ πολιτικὴ κρίσις.—Μεγάλη συνεδρίασις τῆς Βουλῆς.—Τὰ ἀναπτυχθέντα προγράμματα.—Ὁ Κωνσταντίνος παύει τὸν Βενιζέλον.
Χαρακτηρισμὸς τοῦ νέου πρωθυπουργοῦ.—Ματαίωσις τῆς ἑλληνοσερβικής συνεργασίας.—Ἀντιφάσεις τοῦ Κωνσταντίνου.—Ὑπαιτιότης διὰ τὴν ἐγκατάστασιν τῶν Συμμάχων εἰς Θεσσαλονίκην.—Ὁ φόβος ἐκ τῆς Γερμανίας καὶ ἡ πραγματικότης.—Μορφὴ τῆς αὐστρογερμανικῆς ἐκστρατείας εἰς τὸν Αἷμον.—Στρατιωτικαὶ δυνάμεις καὶ συγκοινωνίαι.—Ἡ σημασία τῆς ἑλληνικῆς ἐπεμβάσεως.—Ὁμολογία Γερμανοῦ ἀρχιστρατήγου.—Ἀγγλογαλλικαὶ διενέξεις.—Ἡ προσφορὰ τῆς Κύπρου ὑπὸ τῆς ᾿Αγγλίας.—Ἡ Ἑλλὰς τὴν ἀπορρίπτει.—Τελευταῖαι προσπάθειαι ἑλληνοσερβικῆς συνεννοήσεως.—Τὸ ἀντιπολεμικὸν κήρυγμα.—Ἐκφυλισμὸς τῆς ἐπιστρατεύσεως.—Ἡ πολιτική τῶν στρατώνων.—Τὸ ἐπεισόδιον Γιαννακίτσα.—Παραίτησις Ζαΐμη.—Ἐκκαθάρισις ἐκκρεμότητος.—Κρίσις τοῦ κοινοβουλευτισμοῦ.—Τελευταία κοινοβουλευτικὴ μάχη.—Διάλυσις τῆς Βουλῆς.—Ἔννοια καὶ δικαιολογία τοῦ πραξικοπήματος.
Ἡ συμβολικὴ προσωπικότης τοῦ Στεφάνου Σκουλούδη.—Ἧρως καὶ ὄργανον τῆς ὀλιγαρχίας.—Πρῶται ἀμετροέπειαι.—Ἀλλαγὴ τῆς ἐθνικῆς πολιτικής.—Σφάλματα ἀρχῆς, ὑπερβολαὶ ἐφαρμογῆς.—Δενὺ-Κοσέν καὶ Κίτσενερ.—Ἐμελετήθη γερμανικὴ κάθοδος εἰς Θεσσαλονίκην;—Πολιτικαὶ καὶ στρατιωτικαὶ ἀπόψεις.—Ἡ ἀποπομπὴ τῶν Ἀγγλογάλλων ἐκ Θεσσαλονίκης.—Ἐνέργειαι τοῦ ἑλληνικοῦ Ἐπιτελείου.—Ὑπόνοιαι καὶ ὀργὴ τῆς Τριπλῆς Συνεννοήσεως.
Διενέργεια βουλευτικῶν ἐκλογών.—Πρόκλησις εἰς νέαν ἐπανάστασιν.—Μεταβολὴ τοῦ φρονήματος τῶν ἀγροτῶν.—Μέτρα τῆς Ἀντάντ κατὰ τῆς Ἑλλάδος.—Ὁριστικὴ ἐγκατάστασις τῶν Συμμάχων εἰς Μακεδονίαν.—Ὑποσχέσεις τοῦ Βασιλέως.—Νέα ρήξις.—Ἡ ἀρχὴ τοῦ ἀποκλεισμού.—Ἑλληνογερμανικὴ φιλία καὶ ὕβρεις τοῦ Κωνσταντίνου κατὰ τῆς Ἀντάντ.—Δάνειον τῆς Γερμανίας εἰς τὴν Ἑλλάδα.—Ἀποφασιστικὴ τροπὴ σχέσεων μεταξύ Ἑλλάδος καὶ Συνεννοήσεως.—Ἡ μεταφορὰ τῶν Σέρβων.—Βιαιότητες τοῦ Σκουλούδη καὶ συνέπειαι αὑτῶν.
Ἐσωτερικὴ ἀνωμαλία.—Πρῶται βουλγαρικαὶ εἰσβολαί.—Ἡ ἄτονος ἀντίδρασις τῶν Φιλελευθέρων.—Καρποὶ ἀπολυταρχικού συστήματος.—Αἱ διαπραγματεύσεις πρὸς ἀποτροπὴν τῆς βουλγαρικῆς καθόδου.—Ἑλληνικαὶ ἀντιρρήσεις καὶ ἐπιχειρήσεις ὑπὲρ τῆς Γερμανίας καὶ ἐναντίον τῆς Ἀντάντ.—Αἱ θεωρητικαὶ ἐπιφυλάξεις τοῦ Δούσμανη.—Στρατιωτικαὶ διασφαλίσεις.—Αἱ μομφαὶ κατὰ τοῦ Σαράϊγ.—Ἡ Γερμανία ἀναγγέλλει τὴν κατάληψιν τοῦ Ροῦπελ.—Εὐθύνη καὶ ἐνοχὴ Σκουλούδη.—Ἐπίσημοι καὶ μυστικαὶ δηλώσεις.—Ἡ ἐν ἐπιγνώσει σύγχυσις.—Στιγμιαία ἀντίστασις.—Διαταγαὶ παραδόσεως καὶ δολοπλοκίαι.—Ἡ Γερμανία ἀθετεῖ τὰ ὑπεσχημένα.—Ὁ Σκουλούδης πρὸς τὸν Πασσάρωφ.—Συμπέρασμα.
Ἀποτελέσματα οὐδετερότητος.—Διατὶ κατελήφθη τὸ Ροῦπελ.—Ἀπόδειξις βουλγαρικῆς δολιότητος.—Ὠμότητες Βουλγάρων.—Δικαιολογίαι Σκουλούδη.— Οἱ Βούλγαροι ἀπατοῦν τὴν Ἑλλάδα.—Ἐσωτερικὸς ἀντίκτυπος.—Ἀποστράτευσις.—Αἱ ὑπόνοιαι τῆς Ἀντάντ.—Στρατιωτικὸς νόμος εἰς Θεσσαλονίκην.—Ἡ ἐπέμβασις.—Ὑποχώρησις Ἑλλάδος.—Πτῶσις Σκουλούδη.
Οἱ Σύλλογοι τῶν ἐπιστράτων.—Εὐρὺ ἀλλὰ τεχνητὸν λαϊκὸν κίνημα.—Ἡ ἐπιρροή των.—Ἡ κυβέρνησις Ζαΐμη.—Ἀνακτορική διπλωματία.—Ἀνωμαλίαι εἰς τὸ ἐσωτερικόν.—Νέα βουλγαρικὴ προέλασις.—Ἀναβίωσις τοῦ Γουδή.—Τὸ συλλαλητήριον τῆς 14ης Αὐγούστου 1916.—Ὁλιγαρχικὴ ἀπάντησις.
Ἐπαναστατικὴ κίνησις ἐν Θεσσαλονίκῃ.—Μακεδόνες καὶ ἐπαναστάται τοῦ 1909.—Τὸ πρωτόκολλον τῶν αὐτοχθόνων.—Ἕξοδος τῆς Ρουμανίας.—Πληροφορίαι καὶ σκέψεις τῶν ἐν Ἀθήναις.—Αἱ σερβικαὶ βλέψεις ἐπὶ τῆς Θεσσαλονίκης ἐπισπεύδουν τὸ ἐθνικὸν κίνημα.—Ἡ ἔνοπλος στάσις.—Ἐσχάτη ἔκκλησις Βενιζέλου πρὸς Κωνσταντῖνον.—Αἱ διαπραγματεύσεις τοῦ Ζαΐμη.
Βουλγαρικὴ εἰσβολὴ εἰς τὴν Ἀνατολικὴν Μακεδονίαν.—Αἱ Ἀθῆναι δὲν ἀντιδροῦν.—Οἱ Βούλγαροι εἰσέρχονται ὡς κατακτηταί.—Προειδοποιήσεις διοικητοῦ Σώματος Στρατοῦ Χατζοπούλου.—Τὸν ὤθουν εἰς αἰχμαλωσίαν ἐξ Ἀθηνῶν.—Ἔναρξις ἐπιδρομῆς καὶ τοπικὴ ἀντίστασις.—Συγκέντρωσις στρατοῦ εἰς Καβάλλαν, ἀποκλεισμὸς Δράμας.—Ἡ ἐπαναστατικὴ κίνησις ἐν Καβάλλᾳ.—Γερμανικαὶ ἐγγυήσεις.—Η πρωτοβουλία τοῦ Κονδύλη.—Οἱ Βούλγαροι, κύριοι τοῦ φρουρίου τῆς Καβάλας.—Οἱ Γερμανοὶ ἐκβιάζουν τὸν Χατζόπουλον εἰς παράδοσιν.—Ἡ στάσις τῶν Ἀγγλογάλλων.—Τὸ πρωτόκολλον του Δʹ Σώματος.—Ὁ Χριστοδούλου εἰς τὸ Κίνημα.—Ὁ Χατζόπουλος πρὸς ἐπιβίβασιν δι’ Ἀθήνας.—Ἡ ἀγωνία μιᾶς πόλεως.—Αἱ Ἀθῆναι κωφεύουν.—Γερμανικὴ ἀπιστία.—Τηλεγράφημα Καλλάρη.—Ὁ Χατζόπουλος παραδίδεται εἰς τοὺς Γερμανούς.—Ἀτίμωσις καὶ μαρτύριον τῆς Καβάλλας.—Εὐθύναι.—Οἱ Γερμανοβούλγαροι ἐμπαίζουν τὴν Ἑλλάδα.—Ἐξηπάτησαν καὶ τὸν Νικόλ. Θεοτόκην.—Ἀποχώρησις Ζαΐμη.
Ἐντύπωσις εἰς τοὺς ξένους λαούς.—Τὸ νέον ὑπουργεῖον.—Διαπραγματεύσεις ἐξόδου.—Ὁ Κωνσταντῖνος θὰ ἐγκατέλειπε τὴν οὐδετερότητα;—Ὁ Βενιζέλος ἀναγκάζεται εἰς δρᾶσιν.—Ἡ συμβολὴ τοῦ Κουντουριώτη.—Προϋποθέσεις τοῦ κινήματος.—Ὁ Βενιζέλος ἀναχωρεῖ.—Χαρακτὴρ τῆς Ἐπαναστάσεως.—Ἐπιδοκιμασία καὶ ἀντίδρασις.—Ἡ διεθνὴς σημασία.—Ἡ ἀπήχησις εἰς τὴν Παλαιὰν Ἑλλάδα.—Ὕπουλος καὶ φανερὸς διωγμός.—Ὁ Γεώργιος τῶν Παρισίων πρὸς τὸν ἀδελφόν του.—Μάταιαι προτροπαί.—Ἡ Ἐθνικὴ Τριανδρία.
Τὸ ὑπουργεῖον Λάμπρου.—Ὁ Κωνσταντίνος φέρεται πρὸς ἐπανάστασιν.—Ἡ Συνεννόησις ἀπέναντι τοῦ Κινήματος.—Ἱταλικὴ πολιτική.—Ὑπόδειξις ἀφοπλισμοῦ τῆς Ἑλλάδος.—Πρώτη συνάντησις τοῦ Βασιλέως μὲ τὸν Μπεναζέ.—Πρωτοβουλία τοῦ Κωνσταντίνου διὰ τὴν παράδοσιν τῶν ὅπλων.—Ἀντίδρασις τοῦ βασιλικού περιβάλλοντος.—Ἡ σύρραξις τῆς Αἰκατερίνης.—Νέα συμφωνία Κωνσταντίνου καὶ Γάλλου ἀπεσταλμένου.—Ὅροι ἀφοπλισμοῦ.—Ὑποκίνησις ἐξεγέρσεως.—Πρόλογος Νοεμβριανῶν.
Προετοιμασίαι πολέμου.—Συμβούλια Στέμματος.—Ἡ διπλοπροσωπεία τῶν κυβερνώντων.—Ὁ Κωνσταντίνος πρὸς τὸν Παπούλαν.—Ἀνάμιξις Μεταξᾶ καὶ ἄλλων ἀξιωματικῶν.—Οἱ Γάλλοι ἤλπιζαν.—Συνέπειαι τῆς ἐν Θεσσαλονίκῃ πολιτικῆς.—Δικαιολογίαι καὶ πράξεις τοῦ Βασιλέως.—Ὁ Φουριὲ γνωστοποιεῖ εἰς τὸν Κωνσταντῖνον τὸ πρόγραμμα τῆς ἐνεργείας του.—Ὁ δισυπόστατος Ἡγεμών.—Ἡ ὁριστικὴ ἄρνησις τῆς κυβερνήσεως.—Ἡ θέσις τῶν Φιλελευθέρων.—Παραμονὴ ῥήξεως.—Ἡ μάχη τῶν Ἀθηνῶν.—Αἱ σφαγαί.—Ἐκτραχηλισμοί καὶ ἐγκλήματα.—Ἡ σημασία τῶν γεγονότων.
Ἐκ τῶν ὑστέρων ψεύδη.—Ὁ Μπριὰν προτείνει ἐκθρόνισιν τοῦ Κωνσταντίνου.—Πειστήρια ἐγκλημάτων.—Ἡ Θεσσαλονίκη ἐπαναστατεῖ πραγματικῶς.—Ἡ 19 Νοεμβρίου ἀπάντησις εἰς τὸ Γουδί.—Ἐξωτερικὸς ἀντίκτυπος.— Ἡ Ἑλλὰς ὑποχείριος τῆς Γερμανίας.—Ὁ Βασιλεὺς καὶ ἡ Ἀντάντ.—Ἡ ἄπελπις ἔκκλησις τοῦ Λάμπρου Κορομηλᾶ.—Ἡ μοναρχικὴ προπαγάνδα εἰς τὸ ἐσωτερικόν.—Ὁ ἀποκλεισμός.—Ἡ συμμαχία μὲ τὴν Γερμανίαν.—Ἀδυναμία ἐφαρμογῆς.—Ἐφεκτικότης τῆς Γερμανίας.—Ὁ Κωνσταντῖνος ὑποκύπτει εἰς τὴν Ἀντάντ.—Πρωτοβουλίαι Ἰωάννου Μεταξᾶ καὶ τῆς Βασιλίσσης Σοφίας.
Ἡ διπλοπροσωπεία τῶν ἐν Ἀθήναις.—Ἔξοδος τῆς Ἀμερικῆς.—Τὸ μαρτύριον τῆς Ἀνατολικῆς Μακεδονίας.—Ἀποκλεισμὸς καὶ δημαγωγία.—Ἡ δρᾶσις τῶν συμμοριῶν κατὰ τοῦ Σαράϊγ.—Ἡ ὀργάνωσίς των.—Ἀποδείξεις περὶ ἐνοχῆς τῆς Αὐλῆς.—Ὁ Κωνσταντῖνος κλονίζεται ἀπὸ τὴν πτῶσιν τοῦ Τσάρου.—Ἀπὸ τοῦ Μπριάν εἰς τὸν Ῥιμπώ.—Ἡ ἐσωτερικὴ ὄψις τοῦ κινήματος τῆς Θεσσαλονίκης.—Ὁ στασιασμὸς τῆς Χαλκιδικῆς.—Ἡ καταστολὴ τοῦ παρὰ τοῦ Κονδύλη.—Κίνησις ὑπὲρ τῆς δημοκρατίας εἰς Θεσσαλονίκην.—Ἐπίσημος ἐπιφυλακτικότης.—Ἡ ἐθνικὴ πολιτικὴ τῆς Τριανδρίας.—Ὁ στρατὸς τῆς ἐθνικῆς Ἀμύνης.—Ἀπὸ τοῦ αἱματοκυλισμοῦ εἰς τὴν στρατιωτικὴν τέχνην.—Αἱ μάχαι τοῦ Ραβινέ.—Αὐγὴ νίκης.—Ὁ νέος ἐσωτερικὸς καὶ ἐθνικὸς παράγων.
Ὁ Κωνσταντῖνος καὶ ὁ ὑποβρύχιος πόλεμος.—Ἡ Αντάντ μελετᾷ τὴν ἐκθρόνισιν.—Διασκέψεις Μωριέννης καὶ Λονδίνου.—Αἱ συμμορίαι.—Ὁ Βενιζέλος προτείνει ἐκστρατείαν ἐναντίον τοῦ Βασιλέως.—Δισταγμοὶ Μ. Βρεττανίας.—Ὁ Ζωνάρ Ἁρμοστὴς τῶν Προστατίδων.—Ὁ ἀληθὴς χαρακτὴρ τῆς ἀποστολῆς του.—Μεταξὺ Θεσσαλονίκης και Ἀθηνῶν.—Ὁ Ζαΐμης καὶ οἱ πρέσβεις τῆς Συνεννοήσεως.—Στρατιωτικαὶ ἐνέργειαι καὶ διπλωματικαὶ μηχανορραφίαι.—Ἰταλικὴ ἀντίδρασις.—Τὸ τηλεσίγραφον τῆς καθαιρέσεως.—Ἀγωνία Βασιλέως.—Μεγαλοφροσύνη καὶ ἀδυναμία Κωνσταντίνου.—Τὸ τελευταῖον Συμβούλιον τοῦ Στέμματος.—Ἡ σκηνοθεσία τῆς ἐπιστροφῆς.—Ὁ Βασιλεὺς μετεπείσθη;—Ἡ ἐκμετάλλευσις τῆς λαϊκῆς συγκινήσεως.—Σταθερότης καὶ ταλαντεύσεις Ζωνάρ.—Ὁ Κωνσταντῖνος φεύγει διὰ νὰ ἐπανέλθῃ.
Ἡ προσωρινὴ Κυβέρνησις εἰς Ἀθήνας.—Ἡ μετριοπάθεια τοῦ νέου καθεστῶτος.—Ἡ σκοπιμότης τῆς Δικτατορίας.—Διατὶ τὴν ἀπέφυγεν ὁ Βενιζέλος.—Προσπάθεια ἐσωτερικῆς ἐμπεδώσεως.—Ἀντιπροεδρεία Ἐμμανουήλ Ῥέπουλη.—Ὁ ἐθνικὸς ἀγών.—Ὁ Κωνσταντῖνος ἀντιδρᾷ ἐξ Ἑλβετίας.—Αἱ ἀνταρσίαι.—Ἡ νέα στρατιωτικὴ Ἑλλάς.—Ὁ τοποτηρητὴς Ἀλέξανδρος.—Γενικὴ ἐπιστράτευσις.—Ἀποκαλύψεις περὶ τῆς ὀργανώσεως τοῦ ἐμφυλίου πολέμου.—Μέρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀναβλέπει.—Ἡ Νίκη.—Ἡ μεγάλη διπλωματία τοῦ Βενιζέλου.—Ὁ βουλγαρικὸς κίνδυνος.—Τὸ μικρασιατικὸν πρόγραμμα.—Ὁ ἄνευ ἐπαύριον θρίαμβος.