Ελεγείον εις Σεβαστήν Σχινά εκ Βυζαντίου
| ←Ἐλεγεῖον εἰς τὸν θάνατον τοῦ φίλου μου Γ. Ῥήγα | Ἡ Βάρβιτος Συγγραφέας: Ἐλεγεῖον εἰς Σεβαστὴν Σχινᾶ ἐκ Βυζαντίου |
Ἐπίγραμμα εἰς τὸν θάνατον περικαλλοῦς καὶ ἐναρέτου γυναικός→ |
| Η Βάρβιτος, Αθήνα 1860 |
Ἤσουν εἰς τὴν ἡλικίαν ὅταν μ’ ἰσοῤῥόπους χεῖρας,
Μ’ ἴσην δύναμιν παλαίουν ἡ νεότης καὶ τὸ γῆρας,
Ὅταν ἔρχετ’ ἡ γνησία καλλονὴ εἰς φῶς άδόλως,
Ἐπειδὴ πολὺ ἀντέχει, καὶ δαμάζεται δυσκόλως.
Εἰς τὰς ὄχθας τοῦ Βοσπόρου ἔφερες συχνὰ τὸ βῆμα·
Μὲ χαρὰν, ἀπατημένον, ἔφρισσε τὸ γαῦρον κῦμα,
Ἐπειδὴ εἰς τὰ νερά του ἤστραπτ’ ἡ σκιὰ ὡς μία
Τῶν ἀρχαίων βυζαντίδων βασιλίδων σεβασμία.
Εἰς πολλοὺς πρωΐαν μίαν λογισμοὺς βεβυθισμένη
Ἤσουν, κ’ εἰς τὴν γῆν μὲ νῆμα ἐλαφρὸν συνδεδεμένη,
Καὶ Πατρίδος ἀνεμέτρεις καὶ μακρὰ οἰκείων πάθη,
Ὄτ’ ὁ Θάνατος ἐξαίφνης ὁ ὠχρὸς σὲ παρεστάθη.
Σοῦ ἐμάντευσα τοὺς πόθους, εἶπεν· ἦλθα, εἶσ’ ἑτοίμη;
Εἶμαι, εἶπες κατὰ πρῶτον, ἀλλὰ μέτ’ ὀλίγον, - «Οἴμοι!!
Ὄχι, Θάνατε!» - τῆς Μοίρας δὲν παλινδρομεῖ τὸ νεῦμα,
Καὶ ἡ γῆ τὸ σῶμα εἶχε, καὶ ὁ οὐρανὸς τὸ πνεῦμα.
Πῶς! τοῦ τάφου ἡ ἰδέα τῆς ἐπτόησε τὰ στήθη;
Διὰ τί ἐδέχθη πρῶτον, ἔπειτα μετεμελήθη;
Τοὺς χιλίους ἐνθυμήθη ὅσους ὀρφανοὺς θ’ ἀφήσῃ·
Τίς θὰ τὴν ἀναπληρώσῃ; τίς θὰ τοὺς παρηγορήσῃ;
Ὡς πενθήρης Μοῦσα φέρει εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς τὴν χεῖρα
Κ’ ὁλοφύρεται ἡ πόλις Βύζαντος εἰς τὸν νεκρόν σου.
Δὶς ὸ ὀρφανὸς ἐθλίφθη, δὶς ἐχήρευσε ἡ χήρα.
Ὁ ἀλλόπιστος κ’ ὁ ξένος ἔκλαυσαν τὸν θάνατόν σου.