Εις την μνήμην Διονυσίου Κόμητος Σολωμού
| Εις την μνήμην Διονυσίου Κόμητος Σολωμού Συγγραφέας: |
Κοιμήσου... εγώ τον ύπνο σου δεν ήλθα να ταράξω
δεν ήλθα εδώ στο μνήμα σου ούτ' ένα λουλουδάκι
απ' όσα το στολίζουνε κρυφά να ξερριζώσω.
Κοιμήσου... χάρου, ποιητά, την άφθαρτη γλυκάδα,
που ζώντας επεθύμησες και που νεκρός χορταίνεις.
Άφες κ' εμένα να χαρώ, άφες με να πιστεύσω
ότ' η ψυχή του ποιητού στην ευμορφιά του κόσμου,
εις τη μεγάλη του Παντός αθάνατη αρμονία
είναι γλυκύ κελάδισμα, είναι παλμός αγάπης,
που φεύγει εδώθε να κρυφθή μες στην καρδιά του Πλάστου.
Κοιμήσου... οι χρόνοι φεύγουνε δυστυχισμένοι, μαύροι...
Απ' την αιωνιότητα, που σ' έχει αγκαλιασμένον,
σταλάζουνε σιγά, σιγά... και πάσα των ρανίδα
πνίγει χιλιάδες γενεαίς. Στου τάφου σου το χώμα
χύνει δροσούλα και ζωή, ρόδα σκορπά και δάφναις.
Τρεις χρόνοι τώρα πέρασαν... ήλθα να γονατίσω
στο μνήμα σου και να σου πω να μη καταφρονέσης
το χάρισμα μου το φτωχό... Για το μνημόσυνο σου
σώφερα νεκρολίβανο, σώφερα κι' αγιοκέρι.