Εις Σαπφώ
| Εἰς Σαπφώ Συγγραφέας: |
Πλέκουσα ὠδὰς ἀκοιμήτου θρήνου,
ἤγειρας τὰς Μούσας τὰς Λευκαδίας,
κ' εἶχες εἰς τὰ βάθη τῆς σῆς καρδίας
φλόγας καμίνου.
Σ' ἔλεγον αἱ Μοῦσαι αὑτῶν δεκάτην.
Ὅταν τὸν πικρὸν ἐκελάδεις πόνον,
οἱ ψαλμοὶ σ' ἐφθόνουν τῶν ἀηδόνων.
Οἴμοι πλήν, μάτην!
Μόνη σ' ἦτον, μόνη ἐλπὶς τὸ μνῆμα,
ὅπου νὰ σβεσθῶσι καὶ φλὸξ καὶ πόνοι·
καὶ καταφυγή σοι παρέστη μόνη
βράζον τὸ κῦμα.
Καὶ εἰς τὴν ράν του ριφθεῖσ' ἀγκάλην,
ὡς τὸ κλαῖον βρέφος ἀπεκοιμήθης,
κ' ἤλπισας νὰ εὕρῃς σιγὴν τῆς λήθης.
Μάτην δὲ πάλιν!
Πᾶν προσρέον κῦμα, πᾶν ἀπορρέον
κλαῖον διηγεῖται τὰς συμφοράς σου,
κ' ἐλεγεῖα ψάλλει, καὶ τ' ὄνομά σου
λέγει τ' ὡραῖον.
Θάλλεις εἰς ἐρώντων θνητῶν τὴν μνήμην,
εἰς τὰς ἀποστάσεις καὶ δι' αἰώνων.
Ἂν δὲ καὶ ἀπεθάνες εἰς τὸν πόνον,
ζῇς εἰς τὴν φήμην.