Ύμνος προς την Αφροδίτη

Ύμνος προς την Αφροδίτη

Ύμνοι

Σαπφώ

<poem> Ποικιλόθρον᾽ ὰθάνατ᾽ ᾽Αφροδιτα, παῖ Δίοσ, δολόπλοκε, λίσσομαί σε μή μ᾽ ἄσαισι μήτ᾽ ὀνίαισι δάμνα, πότνια, θῦμον.

ἀλλά τυίδ᾽ ἔλθ᾽, αἴποτα κἀτέρωτα τᾶσ ἔμασ αύδωσ αἴοισα πήλγι ἔκλυεσ πάτροσ δὲ δόμον λίποισα χρύσιον ἦλθεσ

ἄρμ᾽ ὐποζεύξαια, κάλοι δέ σ᾽ ἆγον ὤκεεσ στροῦθοι περὶ γᾶσ μελαίνασ πύκνα δινεῦντεσ πτέῤ ἀπ᾽ ὠράνω αἴθεροσ διὰ μέσσω.

αῖψα δ᾽ ἐχίκοντο, σὺ δ᾽, ὦ μάσαιρα μειδιάσαισ᾽ ἀθάνατῳ προσώπῳ, ἤρἐ ὄττι δηὖτε πέπονθα κὤττι δἦγτε κάλημι

κὤττι μοι μάλιστα θέλω γένεσθαι μαινόλᾳ θύμῳ, τίνα δηὖτε πείθω μαῖσ ἄγην ἐσ σὰν φιλότατα τίσ τ, ὦ Πσάπφ᾽, ἀδίκηει;

καὶ γάρ αἰ φεύγει, ταχέωσ διώξει, αἰ δὲ δῶρα μὴ δέκετ ἀλλά δώσει, αἰ δὲ μὴ φίλει ταχέωσ φιλήσει, κωὐκ ἐθέλοισα.

ἔλθε μοι καὶ νῦν, χαλεπᾶν δὲ λῦσον ἐκ μερίμναν ὄσσα δέ μοι τέλεσσαι θῦμοσ ἰμμέρρει τέλεσον, σὐ δ᾽ αὔτα σύμμαχοσ ἔσσο.