Αθηναΐς/Α/6/Φριτιόφ: η κληρονομιά
| ←Ὁ ἐλεῶν πτωχὸν δανείζει Θεῷ | Ἀθηναΐς-Ἔτος Α΄, τεῦχος 6 Φριτιὸφ: ἡ κληρονομιὰ |
Τὸ κυπαρισσάκι τῆς Ὕδρας→ |
Ἐν τῇ μεγάλῃ αἰθούσῃ τῶν ἀνακτόρων ἐκάθητο ὁ βασιλεὺς Βήλη, καὶ παρ’ αὐτῷ ὁ φίλος του Θόρστεν ὁ παλαιός του ἐν τοῖς ὅπλοις ἑταῖρος: «—Ἡ ἑσπέρα προχωρεῖ εἶπεν ὁ βασιλεὺς, τὸ ὑδρόμελι μοὶ φαίνεται ἀηδὲς, τὸ χαλκοῦν κράνος μου μὲ βαρύνει ἡ γῆ σκοτίζεται πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν μου· μοὶ φαίνεται ὅτι βλέπω μακρόθεν τὴν αἴγλην τοῦ Βαλχάλα.[1] Ἐζήτησα τοὺς υἱούς μας· ποῦ εἶναι; καὶ οἱ τρεῖς δὲν θὰ ἦναι ἢ εἷς· θὰ μένωσιν ἡνωμένοι ὡς ἡμεῖς. Πρὶν ἢ ἀποθάνω ἐπεθύμουν νὰ δώσω ὀλίγας ἔτι συμβουλὰς εἰς τοὺς ἀετιδεῖς τούτους». — Μετ’ ὀλίγον ἰδοὺ εἰσέρχεται εἰς τὴν αἴθουσαν ὁ Ἔλγ κατηφὴς καὶ ὠχρός· τοῦτον ἀκολουθεῖ ὁ Ἅλφδαν γλυκὺς καὶ παιδικὸς τὸ ὕφος· καὶ μετ’ αὐτὸν ἰδοὺ τέλος ὁ Φριτιὸφ πλήρης χάριτος καὶ μεγαλείου· ὑπερβαίνων καὶ τοὺς δύο κατὰ κεφαλήν. — «Αἱ ἡμέραι μου πλησιάζουσιν εἰς τὸ τέλος των, υἱοί μου, ἤρξατο νὰ λέγῃ ὁ γέρων· βασιλεύσατε μετ’ ἐμὲ ὡς ἀδελφοί· ἡ ἑνότης ὁμοιάζει πρὸς τὸν κρῖκον τὸν συγκρατοῦντα τὸν σίδηρον τῆς λόγχης. Εἴθε ἐπὶ τῆς διοικήσεώς σας ἡ εἰρήνη νὰ ὑπερισχύσῃ τῆς σκιᾶς τοῦ ξίφους καὶ ἡ ἀσπὶς τιθεμένη πρὸ τοῦ σιτοβολῶνος νὰ χρησιμεύῃ ὡς κλεῖθρον εἰς τὸν γεωπόνον.
«Ὁ σοφὸς δὲν καταδυναστεύει τὸν λαόν· τὴν αὐτὴν ἀξίαν ἔχουσι ἀμφότεροι· καὶ ὁ ἡγεμὼν δὲν δύναταί τι ἄνευ τῶν ὑπηκόων του.
«Ἔλγ ἔσο σταθερὸς, οὐχὶ σκληρὸς καὶ καυχῶ μᾶλλον ἐπὶ ταῖς σαῖς ἢ ἐπὶ τοῦ πατρὸς ἀρεταῖς· Ἅλφδαν, ἡ φαιδρότης εἶναι χαρακτηριστικὸν τοῦ σοφοῦ, ἀλλ’ ἀπόφευγε τοὺς ματαίους χαριεντισμοὺς καὶ μίγνυε τὸ εὔθυμον μετά τοῦ ἐμβριθοῦς. Ἔκλεξον φίλον πιστὸν καὶ μόνον εἰς αὐτὸν ἐμπιστεύου διότι τὸ μεταξὺ τριῶν μυστικὸν, τὸ γνωρίζει ὅλος ὁ κόσμος.»
« — Κύριε ὑπέλαβεν ὁ Θόρστεν δὲν θὰ ἀπέλθῃς μόνος παρὰ τῷ Odin· ἂν ἐν τῇ ζωῇ δὲν ἐχωρίσθημεν, καὶ ὁ θάνατος θέλει μᾶς ἑνώσει· εἰμὶ βέβαιος.
«Φριτιὸφ, υἱέ μου, ἐκ τοῦ οὐρανοῦ προέρχονται εὐτυχίαι τε καὶ συμφοραί· ἡ ἰσχὺς ἔχει ἀξίαν, ὅταν ἡ φρόνησις καθοδηγεῖ αὐτὴν καὶ ἡ ἀσπὶς ἐπιφέρει κτύπημα βαρύτερον τοῦ ξίφους, ὡς πολλάκις ὁ νόμος ἀποβαίνει ὁ θάνατος. Μὴ ἐμπιστεύου εἰς τὴν χιόνα τοῦ θέρους· μὴ διακινδύνευε ἐπὶ τῆς ἐν μιᾷ νυκτὶ σχηματισθείσης χιόνος· οὐδὲ πίστευε τόσον εἰς τοὺς γλυκεῖς λόγους τῆς ἀγαπητῆς σου κόρης. Ἡ σταθερότης τῶν χειλέων δὲν συνεπάγει καὶ τὴν τῆς καρδίας· τὰ ῥόδα καὶ τὰ λείρια κρύπτουσι πολλάκις ἐνέδραν. Θὰ ἀποθάνῃς ποτέ καὶ ὅλα ὅσα ἐκέρδισας διὰ τῆς γενναιότητος σου θέλουσιν ἀπολεσθῇ· ἀλλ’ εἶναι τι, ὅπερ οὐδέποτ’ ἀπόλλυται· τοῦτο δὲ εἶναι ἡ μετὰ θάνατον αἰωνία δόξα. Πρᾶττε λοιπὸν τὸ δίκαιον, καὶ μὴ ἐπιχείρει, ἢ εὐγενεῖς ἐπιχειρήσεις»
Οἱ γέροντες ὡμίλησαν κατόπιν ἐπὶ μακρὸν περὶ τῆς παλαιάς φιλίας των. Ὁ Βήλη ἐπῄνεσε τὴν γενναιότητα τοῦ Φριτιὸφ καὶ ὕψωσε αὐτὴν μέχρι τῆς γεννήσεώς του.
« — Ἔστε ἡνωμένοι υἱοί μου, εἶπε πρὸς τοὺς νεανίας… Προστατεύετε τὴν θυγατέρα μου· ηὐξήνθη μακράν μου ἐν ἀναχωρητηρίῳ· προστατεύσατε τὸ εὐαίσθητον τοῦτο ἄνθος. Φροντίζετε περὶ αὐτοῦ, μὴ θύελλά τις τὸ καταθραύσῃ. Ἔλγ ἔσο δι’ αὐτὴν φιλόστοργος πατήρ· ἡ σκληρότης ἐρεθίζει τὴν εὐγενῆ ψυχὴν, διὰ δὲ τῆς γλυκήτητος καταπείθεταί τις εἰς τὴν ὁδὸν τῆς ἀρετῆς.
«Καὶ τώρα, ὦ υἱοὶ, ἀποθέσατέ μας μεταξὺ δύο πρασίνων λόφων, παρὰ τὰ σαπφείρινα τοῦ ῥύακος κύματα, ἅτινα ψιθυρίζουσιν ἐν ταῖς ἀκταῖς τὸ νεκρικὸν μέλος. Χαίροιτε· ἄφετέ μας μόνους ἢ προστασία τοῦ Θὸρ καὶ του Odin ἐφ’ ἡμᾶς».
Οἱ γέροντες ἀπέθανον καὶ ἐτάφησαν κατὰ τὴν παραγγελίαν των. Κατὰ τὴν τότε δὲ συνήθειαν καὶ κατὰ τὰς εὐχὰς τοῦ λαοῦ ὁ Ἔλγ καὶ ὁ Ἅλφδαν συνεβασίλευσαν. Ὁ Φριτιὸφ, υἱὸς ἐλευθέρου γεωκτήμονος δὲν διεμοίρασε μετ’ οὐδενὸς τὴν πατρικήν του κληρονομίαν. Αἱ κτήσεις του ἐξετείνοντο μέχρις ἐξ λευγῶν κυκλικῶς· ἀπετελοῦντο δὲ ἐξ ὀρέων δασοστεφῶν καὶ πεδιάδων, ἐν αἷς ὡρίμαζεν ὁ σῖτος· ὄπισθεν δ’ αὐτῶν ἐφαίνετο ἡ σμαραγδοκύμαντος θάλασσα. Λίμναι ἀντενάκλων ἐν τοῖς ὕδασί των τὰ γιγαντιαῖα δάση, ἅτινα διέτρεχεν ἡ ἀλκὴ ἐν ἐλευθερίᾳ ποτιζομένη ἐν τοῖς ῥυακίοις. Παχεῖαι ἀγελάδες καὶ πολυάριθμα ποίμνια ἐνέμοντο ἐν ταῖς νομαῖς.
Τριάκοντα καὶ ἒξ ἀχαλίνωτοι ἔτι ἵπποι, τὴν χαίτην κεκοσμημένην δι’ ἐρυθρῶν ταινιῶν, καὶ στίλβοντα σίδηρα ἐπὶ τῶν ποδῶν ἔχοντες ἐχρεμέτιζον ἐν τοῖς σταύλοις. Πεντακοσίους ἄνδρας ἠδύνατο νὰ περιλάβῃ ἡ αἴθουσα τοῦ πότου περὶ τὴν δρυΐνην καὶ χαλκῷ κεκοσμημένην τράπεζαν. Ἐνταῦθα ἐκένουν τὰ μεγάλα ἐκ κέρατος βονάσου κύππελα, ἐνταῦθα ὁ ἄνευ ἀσύλου ὁδοιπόρος εὕρισκε γενναίαν φιλοξενίαν. Οί δύο βραχίονες τῆς ἔδρας τῆς τιμῆς ἐκοσμοῦντο διὰ τῶν προτομῶν τῶν θεῶν Odin καὶ Freyer[2]· μεταξὺ τῶν θεοτήτων τούτων ἐκάθητο μέχρι πρὸ μικροῦ ὁ Θόρστεν ἐπὶ δέρματος μελαίνης ἄρκτου ἔχοντος τὰ μὲν χάσματα κεκοσμημένα διὰ πορφύρας, τοὺς δὲ ὄνυχας πεποικιλμένους δι’ ἀργύρου. Καὶ ὅτε αἱ ἀκτῖνες τῆς σελήνης ἔπιπτον διὰ μέσου τῶν κλάδων τῶν ἐλατῶν ἐπὶ τῶν κρανῶν, τῶν ξιφῶν καὶ τῶν ἀσπίδων τῶν ἀνηρτημένων ἐπὶ τῶν τοιχῶν ἔλαμπον ταῦτα ὡς ἀστέρες, καὶ ὁ πολεμιστὴς ἐξιστόρει εἰς τοὺς φίλους του τὰ ἀνδραγαθήματά του καὶ τὰ τοῦ πατρός του Βίκινγ, τὰς μέχρι τῆς Λευκῆς θαλάσσης ἐκδρομάς των καὶ τοὺς ἀπειραρίθμους κινδύνους, οὓς διέτρεξαν, Ὁ οἶκός του ἦτο ἀφθόνως ἐφωδιασμένος ἐξ ὅλων τῶν ἀναγκαίων τῷ βίῳ· ὁ οἰνὼν καὶ ὁ σιτοβολὼν περιεῖχον ζωοτροφίας καὶ οἶνον ἐν ἀφθονία. Ἐκτὸς δὲ τούτων καὶ κοσμήματα πολύτιμα, λάφυρα ἡττηθέντων ἐχθρῶν· ἰδίως δὲ τρία ἦσαν τὰ τιμαλφέστερα πάντων. Ξῖφος χρησιμεῦσαν εἰς ἀπολύτρωσιν ἡγεμονόπαιδος αἰχμαλώτου φρικώδους τέρατος ἦν τὸ πρῶτον· ἐκαλεῖτο Ἀγκορβαδὲλ καὶ μετέβαινε κληρονομικῶς ἀπὸ πατρὸς εἰς υἱόν. Μετ’ αὐτὸ διάχρυσον ψέλλιον μετὰ γλυφῶν αἵτινες παρίστανον τὰς κατοικίας τῶν σκανδιναυϊκῶν θεοτήτων. Ληστής τις ἥρπασέ ποτε τὸ ψέλλιον, τοῦτο ἐν τῇ νεότητι τοῦ Θόρστεν· κατ’ αὐτοῦ ἐξῆλθον ὁ φίλος του Βήλη καὶ αὐτὸς καὶ ἀνεκτήσαντο τὸν θησαυρόν. Τὴν αὐτὴν ἡμέραν ὁ Θόρστεν ἐν ζοφερῷ σπηλαίῳ ἐπολέμησε κατ’ ἐχθροῦ ἀοράτου ὅστις κατόπιν εὑρέθη ὅτι ἦτο αὐτὸς ὁ θάνατος· ἦτο ἡ πρώτη καὶ μόνη φορὰ αὕτη ἐν τῇ ζωῇ του, καθ’ ἣν ἐτρόμαξεν ὁ Θόρστεν.