Όνειρα αγάπης
| ←Φλογέρα | Όνειρα αγάπης Συγγραφέας: Τραγούδια της ερημιάς |
Χινοπωριάτικα→ |
| Εκδόθηκε στη συλλογή Τραγούδια της ερημιάς το 1898, από τις εκδόσεις Εστία. |
I
[Επεξεργασία]ΜΑΚΡΙΑ μια αγάπη που γεννάει τον πόνο,
Μια αγάπη που με πόθους την καρδιά φλογίζει·
Σα μήλο στη μηλιά που ροδοκοκκινίζει
Μου φτάνει τ’ ώριο πρόσωπο να καμαρώνω.
Και τη λαλιά της ν’ αγρικώ ως πουλιού στον κλώνο
Όπου φαιδρό τραγούδι ανέγνοιαστο σκορπίζει,
Σαν το νερόν όπου στο βράχο κελαρύζει
Να μου δροσίζει την ψυχήν ο αχός του μόνο.
Μου φτάνει μόνο εκεί που μέσα στα λουλούδια
Τρέχει με γέλια, με παιγνίδια, με τραγούδια,
Γλυκόβοο ως μες στους κήπους το τρελό μελίσσι,
Στης ομορφιάς της τον ανθό γύρω τριγύρω,
Στης παρθενιάς της το ολοανέγγιχτο το μύρο
Ολόαγνο το τραγούδι μου να φτερουγίσει.
II
[Επεξεργασία]ΜΕ τα μαλλιά λυτά στη μαρμαρένια πλάτη,
Ολόλαμπα κυματισμένα στον αγέρα,
Φαιδρή κι ωραία ωσάν της άνοιξης ημέρα,
Γελάει ο τόπος όπου ρίξει τ’ ώριο μάτι.
Κι απάνω της η παρθενιά λάμπει χιονάτη·
Όποιος τη βλέπει να ‘ρχεται απ’ τα δάση πέρα
Λέει κι αγναντεύει της Λητώς τη θυγατέρα
Που απ’ τ’ άγρια τα κυνήγια της γυρνάει τρεχάτη.
Δε βάφουν αίματα τ’ απάρθενά της κάλλη,
Ανεμώνες στολίζουν το ξανθό κεφάλι
Και του βουνού τ’ αμάραντα την αγκαλιά της.
Τότε κι εμένα εκεί πόθος τρελός με πιάνει,
Γονατιστός σαν τον Ιππόλυτο μπροστά της
Ναν της προσφέρω από αγριόροδα στεφάνι.
III
[Επεξεργασία]An’ τα λουλούδια που μαδάει τ’ ωραίο της χέρι
Δεν έχει μυστικό η καρδιά της να γυρεύει,
Των αηδονιών το λάλημα που τη μαγεύει
Πως κάποιο κρύβει απόκρυφο βαθιά δεν ξέρει.
Ένα τραγούδι ολόγλυκο γρικάει στο αγέρι
Που την ξανθή την κόμη της αργοσαλεύει
Και βρίσκει στην αγκάλη της που το χαϊδεύει
Ταίρι παρθενικότερον το περιστέρι.
Κι είναι η ζωή ένα γέλιο στη φαιδρή της νιότη,
Αύρα τρελή που τρέχει απ’ όρι σε λαγκάδι,
Νερό που φεύγει μες σε ανθόστρωτο λιβάδι.
Ματιά μου εσύ που χαίρεσαι τόσην αγνότη,
Φυλάξου μη ιδεί μέσα σου φανερωμένο
Εκείνο που όλα γύρω της φυλάν κρυμμένο.
IV
[Επεξεργασία]Από τ’ αχνό της μέτωπο που ωριοστολίζει
Το των πλούσιων μαλλιών της το λαμπρό στεφάνι
Ως το τρελό το πόδι που φτερά λες κάνει
Και διαβαίνει μες στ’ άνθια δίχως ναν τ’ αγγίζει,
Όλο το θείο κορμί της περιτριγυρίζει
—Που οι Μοίρες με κάθε ομορφιά το ‘χουν μοιράνει —
Ένα φως που βαθιά απ’ τα ουράνια λες και φτάνει,
Όπου γλυκά ως ο αυγερινός λευκοφεγγίζει.
Και μια ευωδιά, γλυκύτατη ευωδιά, χυμένη
Απ’ την ψυχή της μόσκους σπέρνει τον αγέρα.
Ό,τι στα τρίσβαθα κι εμένα αγνό μου μένει,
Ό,τι η καρδιά μου μέσα αμόλυντο κι αν κλείγει,
Ξυπνάει, αναστένεται μπροστά της κι εκεί πέρα
Σε φιλί αθάνατο με την ψυχή της σμίγει.
V
[Επεξεργασία]Κι εκεί μες στην ερμιά που παίζοντας περνάει
Ένα ρυάκι βρίσκεται άξαφνα μπροστά της
Και γοργά ανασηκώνοντας το φόρεμά της
Ωσάν τρελή νεράιδα στο νερό πηδάει.
Κι από μια ροδοδάφνην όπου ανθεί εκεί πλάι
Κόβει κλωνάρι και το πλέγει στα μαλλιά της
Και στο ρείθρο κοιτάζοντας την ομορφιά της
Γλυκά γλυκά και μάργελα χαμογελάει.
Και συ που κάπου εκεί κρυμμένος μες στα φύλλα
Λιμπίζεσαι με μια κρυφήν ανατριχίλα
Το γέλιο της ν’ ανοίγει ως ρόδο τ’ ώριο αχείλι,
Σαν ένα ρόδο ολόδροσο ας το πάρεις μόνο
Που είδες ονειροπλάνευτος μια αυγή του Απρίλη
Ν’ ανοίγει σε πρωτόανθης ροδούλας κλώνο.
VI
[Επεξεργασία]Κι έτσι με τ’ αγριολούλουδα στεφανωμένη
Παίρνει πάλε το δρόμο της μες στην κοιλάδα·
Τόσο τρελά δε θα ‘τρεχεν Αμαδρυάδα
Από κανένα Σάτυρον κυνηγημένη.
Κι η ερμιά γύρω τη χαίρεται τρισμαγεμένη·
Εδώ γελάει στο μάτι της η πρασινάδα,
Εκεί της τραγουδάει νεράκι όλο γοργάδα
Και βγαίνουν πλήθια τα λουλούδια όθε διαβαίνει.
Κι οι σπίνοι κελαηδούνε στα χλωρά κλωνάρια
Και στα μαλλιά τα ολόσκορπα παίζουν ανάρια
Αύρες βουνού κι ολόδροσες πνοές ζεφύρου.
Κι εγώ εκεί μέσα στην ξανθόγλαυκην ημέρα
Που τη θωράω να λάμπει στον καθάριο αιθέρα
Λέω μια στιγμή: μην είναι τάχα πλάσμα ονείρου;
VII
[Επεξεργασία]Κι έτσι σαν όνειρο τη χαίρομαι εκεί πέρα,
Σαν όνειρο τη χαίρομαι να μου γελάει
Καθώς περνάει ανθοφόρετη ως αυγή του Μάη,
Καθώς περνάει ολόχαρη ως Απρίλη μέρα.
Κι έτσι σαν όνειρο τη χαίρομαι εκεί πέρα,
Σαν όνειρο τη χαίρομαι να μου γελάει
Καθώς περνάει και παίζοντας γλυκοξυπνάει
Τον κοιμισμένο αντίλαλο μες στον αγέρα.
Και λέω· μακριά μια αγάπη που γεννάει τον πόνο
Μια αγάπη που με πόθους την ψυχή φλογίζει,
Μου φτάνει το φτωχό τραγούδι μου και μόνο
Στα κάλλη της ολόγυρα να φτερουγίζει
Σα λάλημα κορυδαλλού μες στον αιθέρα
Που χαίρεται τη νιοξημέρωτην ημέρα.