Άσφαλτο προμάντεμα
| Άσφαλτο προμάντεμα Συγγραφέας: |
| Αλεξανδρινή Τέχνη, Τόμος 2, Αρ. 5 (1928) |
Πεταλούδα παραστρατημένη
έδραμε ως τη σκάλα, θλιβερά –
το αλαφρό της πέταμα βαραίνει
απ΄ τα ζαρωμένα της φτερά.
Είναι δύση – αλήθεια – ευλογημένη,
ήμερος καιρός, χαρά Θεού...
κι όλο το από μέσα του σπιτιού
άμοιαστο αντιφέγγισμα λαβαίνει :
κόκκινος ηλιόγυρος αγάλι
βασιλεύει μες στην εξοχή,
– μες στην ησυχία, που η ανεμοζάλη
την παραμονεύει κ΄ η βροχή...
Αύριο θα μαυρίσει μες στο σπίτι,
θάρθει ανεμολόι, κι ογρή νοτιά...
Και, ήλιο αποζητώντας και φωτιά,
θα συχνοσπαράζει στον φεγγίτη.
Ρόδα στα ποτήρια πια δε θάναι,
μήτε δαυλιά ακόμα στη γωνιά,
κρύες οι φούχτες, δε θα τη χωράνε,
κ΄ η καρδιά μας θάχει παγωνιά.
Κ΄ έτσι, σαν την ίδια μας τη νειότη,
τ΄ άσπρο της φτερό θα μαραθεί,
όπως έχει η αγάπη μας χαθεί,
κ΄ η επουράνια η μνήμη μας η πρώτη...